Ίσως θα πρέπει να σταθούμε λίγο πάνω από τα γεγονότα τόσων χρόνων στην Αχλάδα, να τα παρατηρήσουμε από έξω, για να διαπιστώσουμε καθαρά την πορεία της αδικίας που έχει γίνει σε βάρος της τόσα χρόνια τώρα…
Η μάνα μου έφυγε με τον καημό της για τα χωράφια… ο πατέρας μου 83 χρονών πάντα έχει να πει ένα παράπονο, για ένα άδικο που νιώθει…
Άνθρωποι του μόχθου οι κάτοικοι της Αχλάδας… στα μεροκάματα, στα χωράφια, στα περιβόλια, στα ζώα για να θρέψουν την οικογένεια.
Άνθρωποι φοβισμένοι γιατί τοποθέτησαν εκεί τα αμετάκλητα σύνορα και όπου υπάρχουν σύνορα υπάρχουν και άνθρωποι που ζουν με τον φόβο γι αυτό που είναι, θαρρείς και ήταν ένοχοι για κάτι.
Και όμως αυτοί θέλανε πάντα να ζουν ήρεμα και ειρηνικά, χορτάσανε από πόλεμο, χορτάσανε από απώλειες και φτώχεια…
Θέλαν την φαμίλια τους γερή και να έχει ένα πιάτο φαΐ. Προσπάθησαν πολύ γι αυτό…
Με την πίστη την εργατικότητα και την γενναιότητα τους, στάθηκαν επάξια σαν ακρίτες σε αυτή την άκρη της Ελλάδας.
Της έλαχε όμως της Αχλάδας να έχουν τα σωθικά της καλής ποιότητας και σε μικρό βάθος λιγνίτη!!!
Ευχή ή κατάρα;
Άνοιξαν τα ορυχεία. Βρήκε ο κόσμος δουλειά, έπαιρνε κάρβουνο… όμως ο επιχειρηματίας που εκμεταλλεύτηκε τα ορυχεία απομυζούσε τον πλούτο της και έδινε στους κατοίκους ψίχουλα. Αδικίες και άλλα και η δουλειά προχωρούσε, τα κέρδη πήγαιναν καλά, μόνο όταν έπρεπε να αποζημιώσει για την γη τους που εκμεταλλεύεται δεν είχε χρήματα…
Και στην μικρή κοινωνία της Φλώρινας ούτε κουβέντα για το έγκλημα. Ο επιχειρηματίας έχει τον τρόπο του να τα πάει καλά με ανθρώπους σε καίριες θέσεις και έτσι προχωράει το έργο.
Τόσα χρόνια ακούμε ότι θα το σηκώσουν το χωριό, θα σκάψουν, τι θα γίνει; που θα πάνε οι κάτοικοι, πως θα ξεριζωθούν; Εκεί είναι θαμμένοι οι νεκροί τους, εκεί θυμούνται όλη τους την ζωή…
Μόνιμα ένας διχασμός στο χωριό με σχέδιο, οργανωμένα, έτσι είναι το παιχνίδι, να μαλώσουν μεταξύ τους.
Εκτιμήσεις, δικηγόροι, αποζημιώσεις, απαλλοτριώσεις… όλα μέσα στη δίνη των γενικότερων πολιτικών, οικονομικών και περιβαλλοντικών ανακατατάξεων… πέρασαν πολλά χρόνια… το έργο πλησίαζε όλο και πιο κοντά στον οικισμό και αυτοί συνέχιζαν να απομυζούν την γη της Αχλάδας χωρίς ποτέ να φροντίσουν για το καλό του τόπου. Μόνο φανφαρόνικες και πηχυαίες δωρεές «για το καλό του τόπου» και τάισμα τα στόματα που μπορούσαν να έχουν έναν λόγο στην εκπροσώπηση των χωρικών.
Εντωμεταξύ, στην Αχλάδα γκρεμίζουν εκκλησιές, ξηλώνουν βίαια τάφους, καταρρέει ο μοναδικός δρόμος που έχει πρόσβαση στον υπόλοιπο κόσμο, σκόνη, ρύπανση, απειλές, φόβος… αλλά και πάλι κανείς δε νοιάζεται γι αυτούς τους ανθρώπους…
• Πως νιώθουν οι νέοι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού που έχουν φτιάξει την οικογένεια τους εκεί;
• Πως νιώθουν οι ηλικιωμένοι που έχουν μείνει και που δεν γνωρίζουν άλλον τόπο πέρα από αυτά τα χώματα;
• Πως νιώθουν άραγε όλοι οι απανταχού Αχλαδιώτες που βρίσκονται σκορπισμένοι παντού αλλά η Αχλάδα είναι ο τόπος που μεγάλωσαν και έχουν την κληρονομιά τους;
Ποτέ κανείς δεν ασχολήθηκε με την χαμένη αξιοπρέπεια των ανθρώπων εκεί!!!
Ληστεύανε τον τόπο της χωρίς να σκέφτονται τους ανθρώπους.
Όλα στον βωμό του κέρδους!!!!
Τι νόημα δίνει άραγε ένας Αχλαδιώτης στην λέξη Δημοκρατία και τους θεσμούς της το 2025;
Ποιος νοιάζεται;;;;;;
Μέσα σε όλη την παρακμή του πολιτισμού μας που βιώνουμε γενικότερα τον τελευταίο καιρό, το θέμα της Αχλάδας είναι ένα από τα πολλά που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα σαν μανιτάρια.
Παντού ένα μέτωπο….. μια αδικία…… μια εκμετάλλευση…..μια ασυδοσία……
Η Αχλάδα όμως έχει μια πρωτοτυπία: Η αδικία που έχει υποστεί είναι κατάφωρη και η σιωπή όλων εκκωφαντική.
Και ήρθαν οι μεγάλες εταιρίες να μας σώσουν γιατί ο τοπικός επιχειρηματίας θα χρεοκοπήσει και το κράτος δεν φαίνεται να θέλει να βοηθήσει…
Δεσμεύτηκαν να δοθεί μια δίκαιη λύση στο χωριό.
Και οι άνθρωποι αναθάρρησαν… να δοθεί επιτέλους μια Δίκαιη Λύση….
Να αποζημιωθούν:
• για τα χωράφια
• για τα σπίτια
• για το περιβάλλον
• για την υγεία τους
• για τον ξεριζωμό τους
• για τους δικηγόρους
• Να μπορούν να ζήσουν με Αξιοπρέπεια
Αυτό είναι Δίκαιη Λύση ή μήπως δίνουμε διαφορετική έννοια στη λέξη Δίκαιο. Το Ανθρώπινο Δίκαιο αυτό ορίζει.
Και ζήτησαν την συμφωνία όλων των κατοίκων που ζουν τόσο καιρό μέσα στον φόβο, την ανασφάλεια και την κούραση για όλα αυτά που βιώνουν, να απαντήσουν στην πρόταση που έχουν για να προχωρήσει το έργο… αλλιώς δεν περιμένουμε μπορούμε και να φύγουμε…
Και βέβαια μπορείτε να φύγετε.
Μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε από την θέση που είστε.
Επίσης μπορείτε να αποζημιώσετε αξιοπρεπώς τους κατοίκους της Αχλάδας όπως τους πρέπει.
Όλοι είμαστε άνθρωποι και το βράδυ που θα κλείσουμε τα μάτια μας λογοδοτούμε στην συνείδηση μας. Δεν είναι πάντα όλα μετρήσιμα με το κέρδος. Άλλωστε η Αχλάδα για εσάς είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι από τις επιχειρηματικές σας δραστηριότητες.
Μπορούμε να ευημερούμε παραμένοντας πιστοί σε βαθιές ανθρώπινες αξίες.
Με το εκβιαστικό: αν θέλετε… αν όχι φεύγουμε… με τους τοπικούς παράγοντες να μη παίρνουν ενεργή θέση… αλήθεια ;;;;; περιμένατε από αυτούς τους ανθρώπους να αποφασίσουν;;; τι;;;
Και βρήκατε εύκολη την καραμέλα και εσείς και πολιτικοί παράγοντες: Μααα… το χωριό είναι διαιρεμένο…
Αλλά είναι το γνωστό και αλάνθαστο Διαίρει και Βασίλευε!
Και μετά υποσχεθήκατε ότι θα κάνετε πρότυπο χωριό…. Που θα το κάνετε άραγε αυτό το χωριό;; θα βρείτε χώρο για τα γήπεδα;; θα υπάρχει βοσκότοπος;; θα υπάρχει δρόμος;; θα υπάρχουν άνθρωποι;;
Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος πολύ μυαλό για να κάνει την διαπίστωση ότι Αχλάδα δεν μπορεί να υπάρξει πια. Αυτή η παραδοχή είναι η πρώτη που θα πρέπει να κάνουμε όλοι μας!!!
Γιατί τόσα ψέματα;;;
Αφήστε μας να θρηνήσουμε για την Αχλάδα που φεύγει και ότι αυτό σημαίνει για κάθε έναν που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε αυτήν και αποζημιώστε δίκαια τους κατοίκους.
Αυτό είναι ΔΙΚΑΙΗ ΛΥΣΗ
Νικολαΐδου Θωμαή