Αγαπητέ Αντώνη
Από εδώ την μακρινή Φλώρινα και την πιο μακρινή Πρέσπα αισθάνθηκα βαθιά πόσο λυπηρά είναι τα εγκόσμια.
Αν τίποτε στον κόσμο δεν αξίζει όσο το δάκρυ ενός παιδιού, θα έλεγα το ίδιο για το δάκρυ ενός πατέρα και μιας μητέρας που χάνουν το παιδί τους.
Νομίζω πως τέτοια εποχή πριν 34 χρόνια είχα μοιραστεί μαζί σου και με την άκρως ταπεινή Γεωργία την χαρά του νεογέννητου.
Αυτό όλο που συνέβη ήταν σαν σε θυσία, σαν σε προσευχή.
Όμως εσύ «πιάστηκες από τα Άπιαστα» και βρήκες το κουράγιο να μιλήσεις με σπαρακτική τρυφερότητα και αξιοπρέπεια για την κόρη σου.
Έδωσες νόημα στο ακατανόητο και συντελικό γεγονός που σας χτύπησε.
Δέξου την άφατη λύπη μου, που είναι λύπη και της Φλώρινας και της Πρέσπας που τόσο σε τίμησαν.
Δικός σας για Πάντα.
Γιώργος Λιάνης