Ιανουάριος 1941. Αλβανικό Μέτωπο. Βορειοηπειρωτικά Βουνά.
Το 33ο Σύνταγμα Φλωρίνης προελαύνει αήττητο από την αρχή της κήρυξης του πολέμου και συγκεκριμένα από τις 29 Οκτωβρίου 1940, την 2η κιόλας μέρα του πολέμου.
Βερνίκι, Βίγλιστα, Γκρέμνα, Μοράβας, Δέβελης, Ιβάν, Φράσερι, Κορυτσά, Ύψωμα 1200, Χάνι Μπαλαμπάν, Πρεμετή, Κλεισούρα απελευθερώνονται…
16 Ιανουαρίου 1941.
Ώρα 10:00η πρωινή. Μετά την νικηφόρα μάχη της Κλεισούρας.
Ύψωμα Τσούκα-Φέσιτ. Ο επί κεφαλής μιας Διμοιρίας του 33ου Συντάγματος Πεζικού (Σ/Π) Φλωρίνης, Έφεδρος Αξιωματικός Δημήτριος Λιώτσης, επιτίθεται. Όπως πάντα μπροστά. Με το περίστροφο στο χέρι, όπως προστάζει η τιμή στους αξιωματικούς.
Ώρα 10:10η πρωινή.
Μια βροχή βλημάτων όλμων ανασκάπτει κάθε πιθαμή του Υψώματος Τσούκα-Φέσιτ σκορπώντας τον θάνατο. Ένας από τους πολλούς όλμους ανακόπτει την έφοδο του γενναίου αξιωματικού. Δεκάδες θραύσματά του ξεσχίζουν το κορμί του22χρονου παλληκαριού.
Ώρα 10:15 πρωινή.
Οι λεπτοδείκτες σταματούν παντοτινά για τον πολεμιστή του 33ουΣ/Π.Τα πάντα γύρω του έχουν σκοτεινιάσει και τα πάντα έχουν σιγήσει για αυτόν. Και μέσα στον ορυμαγδό των βλημάτων, ακούγεται μια οικεία φωνή:
– κ. Ανθυπολοχαγέ, κ. Ανθυπολοχαγέ…
Είναι ο Λοχίας, του 33ου και αυτός. Χρήστος Πίππας, από την Φλώρινα. Ξυλουργός.
Με το χέρι του σκουπίζει τον τραυματισμένο θώρακα, το πρόσωπο, τα μάτια.
Ποια μάτια;
Και τότε, εκεί, στα χιονισμένα και αφιλόξενα βουνά της Αλβανίας, ξετυλίγεται η αρετή που ονομάζεται «Ανθρωπιά», που δεν σπουδάζεται, που δεν διδάσκεται, που δεν αξιολογείται. Είναι έμφυτη και αποκτάται από το οικογενειακό περιβάλλον, την ζωή και τις εμπειρίες μέσα στην οικογένεια.
Ξεπροβάλει όμως και ο «Ηρωισμός». Που επίσης δεν διδάσκεται,που δεν προγραμματίζεται, που δεν φτιάχνεται. Γιατί Ηρωισμός είναι η επιβολή και η νίκη της συνείδησης πάνω στη φωνή του ενστίκτου…
Και ο Λοχίας σηκώνει τον τραυματισμένο Έφεδρο Ανθυπολοχαγό, τον βάζει στις πλάτες του και προχωρά, στα χιόνια, στις λάσπες, στα παγωμένα ποτάμια της Κλεισούρας και ψάχνει, ψάχνει…
18 χλμ. τον κουβαλά. Και αντέχει.
Πού βρέθηκε Θεέ μου τόση δύναμη, τόσο κουράγιο και τόση θέληση;
Στο Πεδινό Χειρουργείο Πρεμετής, εναποθέτει τον τραυματία. Εκεί όπου τα βογγητά των τραυματισμένων Ελλήνων, σμίγουν με τα βογγητά των τραυματισμένων Ιταλών. Γιατί τα βογγητά έχουν την ίδια γλώσσα. Γιατί οι Έλληνες γιατροί περιθάλπουν και Ιταλούς τραυματίες. Ας είναι και εχθροί. Άλλο μεγαλείο…
Τα χρόνια περνούν. Οι δυο συμπολεμιστές – ήρωες που συνδέονται πλέον με απερίγραπτη φιλία και σεβασμό ο ένας για τον άλλον όταν βρίσκονται στην Φλώρινα, μιλούν για το τότε που τους έχει σημαδέψει και τους έχει ενώσει για πάντα.
«Οι φίλοι είναι για πάντα»!!!
Από εκείνο το πρωινό της 16ης Ιανουαρίου 1941.
Μα ο τυφλός Έφεδρος Αξιωματικός, Δάσκαλος, Μουσικός, Μαέστρος, στη συνέχεια, επιθυμεί να το αποτυπώσει για πάντα. Και ας μην το δει ποτέ. Για αυτό ψάχνει ζωγράφο, για να του ζωγραφίσει έναν πίνακα. Όπως του πει αυτός. Και βρίσκει. Όχι όμως όποιον κι όποιον ζωγράφο. Από τους καλύτερους. Τον Ανδρέα Γεωργιάδη, σπουδαίο ζωγράφο από την Κρήτη (Κρης, το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο). Καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών. Μαθητής του Γεωργίου Ροϊλού και του Γεωργίου Ιακωβίδη. Με ένα μάτι. Το άλλο, το έδωσε για την Πατρίδα στους Βαλκανικούς Πολέμους (από την Κρήτη στην Μακεδονία και την Ήπειρο). Ήρωας και αυτός, με μετάλλιο.
Μιλά, εξιστορεί ο Λιώτσης και ζωγραφίζει ο Κρής. Και δημιουργεί έναν πίνακα ηρωισμού, θυσίας, φιλίας. Την συγκλονιστική στιγμή των δυο συμπολεμιστών. Τον βαριά τραυματία και τον σωτήρα μεταφορέα του, στο πεδίο της μάχης, λεπτά μετά τον βαρύ τραυματισμό.
Ο πίνακας παρουσιάζεται στο κοινό της Φλώρινας σε εκδήλωση της 28ης Οκτωβρίου στο Πνευματικό Κέντρο, όπου φιλοξενούνταν ο «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ» και δωρίζεται από τον Λιώτση στον Πίππα, ως ένδειξη αμέριστης ευγνωμοσύνης και παντοτινής φιλίας.
«Οι φίλοι είναι για πάντα»!!!
Ο πίνακας κοσμεί ταπεινά το σπίτι του Λοχία, στην άσημη γειτονιά για τους Φλωρινιώτες, το Τσιφλίκι και δίπλα στη σειρά των σπιτιών των Αναπήρων, θυμίζοντας στην οικογένειά του και σε όσους ενδιαφέρονται για την ιστορία,τον ηρωισμό και την ανθρωπιά των Ελλήνων στον πόλεμο του ’40.
Με ιδιόχειρη διαθήκη ο υπέργηρος πλέον παππούς – Λοχίας, δεκαετίες αργότερα, αφήνει τον πίνακα στην εγγονή του, την κα Χριστίνα Πίππα του Ιωσήφ. Μεγάλη του αγάπη, μεγάλη τιμή, βαριά κληρονομιά! Μεγάλη ιστορική αξία!
Και η εγγονή;
Η εγγονή μετά από χρόνια, αποφασίζει να δωρίσει τον πίνακα στον «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ». Στον Σύλλογο, που συνδέεται και τιμά τον ήρωα Δημήτριο Λιώτση, και τον διασώστη του Χρήστο Πίππα, εδώ και δεκαετίες, όπως τιμάμε και κάθε ήρωα εκείνης της λαμπρής εποχής, του Έπους των Ελλήνων.
Μεγάλη τιμή για τον ΦΣΦΑ, η δωρεά αυτή!
κα Χριστίνα Πίππα.
Η απόφαση της δωρεάς αυτού του πίνακα προς τον «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ», απαιτεί γνώση των ιστορικών γεγονότων, πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, ψυχική δύναμη, ρεαλισμό και αποφασιστικό χαρακτήρα. Αξίες με τις οποίες μεγαλώσατε στην Οικογένειά σας.
Συγχαρητήρια για αυτές και σας ευχαριστούμε πολύ.
Ευχαριστούμε και τους γονείς σας (Ιωσήφ και Έφη) και τον σύζυγό σας (Κοσμά), που στήριξαν με ιδιαίτερη συγκίνηση, ολόθερμα την απόφασή σας.
Αποδεχόμαστε την προσφορά σας.
Θα τιμήσουμε το πολύτιμο αυτό δώρο σας.
Θα κατέχει δε, ξεχωριστή θέση στον Σύλλογό μας.
Θα κοσμεί πλέον τις κατ’ έτος επετειακές εκδηλώσεις του ΟΧΙ, για όσο υπάρχει Ελλάδα.
Και θα υπάρχει Ελλάδα.
Θα υπάρχει Μακεδονία, όπως την παραλάβαμε από τους Μακεδονομάχους προγόνους μας.
Θα υπάρχει το μαχητικό πνεύμα του Λιώτση, του Πίππα, των πολεμιστών του ‘40 και ιδρυτών του Συλλόγου μας, όλων των Ηρώων του ΟΧΙ.
κα Χριστίνα Πίππα, σας ευχαριστούμε πολύ.
Χρόνια Πολλά.
Πάντα Ελεύθεροι
Ραπτόπουλος Χατζηστεφάνου Κωνσταντίνος
Πρόεδρος Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Φλωρίνης
«Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ»
Λόγος που εκφωνήθηκε κατά τον επίσημο εορτασμό της Περιφερειακής Ενότητας Φλώρινας για την 85η Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, στο θέατρο του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Φλωρίνης «Ο Αριστοτέλης» τη Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2025.
Πηγή: fsfa.gr
