Τις μεγάλες νύχτες,
κρυμμένοι στην ομίχλη
πλενόμαστε με τη φωτιά των κέδρων μας. Πασαλείφουμε τις φλόγες τους στα πρόσωπα μας
και συναντάμε τους προγόνους μας.
Τις μεγάλες μέρες,
διάφανοι στο φως
πλενόμαστε με τον αέρα της γούρνας μας. Πασαλείφουμε τις μυρωδιές της στα πρόσωπα μας και βαθαίνουν οι ρίζες μας.
Στην αλλαγή ανάκατα χτυπάμε καμπάνες και κουδούνια
ψάλλουμε και ουρλιάζουμε
ευλαβικά και εκστασιακά,
ανακατεύοντας παλιό με καινούργιο αίμα
στην κολυμπήθρα μας.
Θεόδωρος Παπαδόπουλος