Βαθειά στενάχωρο το αγγελτήριο του αποχαιρετισμού του αγαπητού μας συναδέλφου συνταξιούχου Δικηγόρου Σπύρου Αθ. Αλεξίδη. Από τη μια το γεγονός με την αναπότρεπτη βαρύτητά του, από την άλλη η αδυναμία μιας τελευταίας επαφής, αναγκαίας έτσι όπως πολλοί συνάδελφοι την αισθανθήκαμε για να αποχαιρετήσουμε τον καλό φίλο.
Ο Σπύρος υπήρξε εξαιρετικός συνάδελφος, και υπηρέτησε για δεκαετίες με ζήλο και αποτελεσματικότητα το λειτούργημα του Δικηγόρου, ακολουθώντας τα βήματα του επίσης πολύ αγαπητού σε όλους πατέρα του Θανάση Αλεξίδη. Υπήρξε όμως σε έναν βίο παράλληλο και ιδιαίτερος άνθρωπος και σε αυτό όλοι μας οφείλουμε να σταθούμε. Ευαίσθητος, ανθρώπινος, αθεράπευτα ρομαντικός, με εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, άλλοτε προσηνής άλλοτε βροντώδης (διέθετε άλλωστε τα προσόντα και την ιδιαίτερη φωνή) διακρίθηκε για την καλλιέργειά του και ιδίως την γραφή του. Μια γραφή ευαίσθητη, τρυφερή, σχεδόν λυρική, τελείως αναντίστοιχη με την δωρικότητα που τον διέκρινε στον εν γένει βίο του και στο απαιτητικό επάγγελμα του, που βασίζεται μόνον στην λογική και το επιχείρημα.
Για αυτόν τον άνθρωπο κυρίως, τον υπερβατικό και αιθεροβάμονα, τον εραστή της τέχνης και του πολιτισμού, τον καλλιεργημένο Φλωρινιώτη με την βαθειά αγάπη του για τον τόπο, την φύση και τους ανθρώπους του, για τον τρυφερό και ευαίσθητο Σπύρο, που -όπως κάθε ποιητής- «ζει με ένα τραύμα» κατά την εύστοχη παρατήρηση της επίσης Φλωρινιώτισσας ποιήτριας Δότας Σαρβάνη, για τα ρομαντικά ποιήματά του και τον «Μίχο» του, αξίζει μια στάση.
Και η μνήμη βεβαίως.
Καλόν Παράδεισο
ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΑΚΥΛΑ ΜΗΤΚΑΣ