Έξω χιονοθύελλα, μέσα απολαμβάνεις την ζεστούλα της τηλεθέρμανσης, ενώ αλλού οι ξυλόσομπες καίνε φουλ με το νερό στο γκιούμι να κοχλάζει. Κοιτάς από το παράθυρο την αναμπουμπούλα και αναστοχάζεσαι, βρέθηκες κι εσύ στην δύνη των γεγονότων όπως γίνεται με τον καιρό, σε καταστάσεις δύσκολες χωρίς την δυνατότητα απαγκίστρωσης. ’’Αι ημέτεραι δυνάμεις ...
Όνειρα πνιγμένα σε μια θάλασσα θα βρουν τρόπο να ξεβραστούν στην ακτή μέσα σε σπηλιές απρόσιτες από ξηρά να πάρουν μορφή έστω και σαν πεταλίνες βυζακωμένες στα βράχια όπως εκεί ...
Ωραία, σήμερα θα σας αποκαλύψω κάτι τρομακτικό. Δεν φοβούμαι λύκους αρκούδες ποντίκια αράχνες σκορπιούς, φοβούμαι τις κατσαρίδες. Δηλαδή πιο πολύ τις σιχαίνομαι από μικρός. Στην Αμμόχωστο είχε κάτι μεγάλες King Size. Εδώ είναι τόσο δα μικρούλες, αλλά πάλι ...
Όχι, δεν είσαι η βασιλεύουσα ούτε εξουσία καμιά είχες. Είσαι η κόρη των ματιών μας που γλαύκωσαν από το μπλε της θάλασσας όσο σε θωρούμε από τον Κάππαρη και δεν χορταίνουμε κολυμπώντας ...
Λωρίδα άμμου της θάλασσας εκεί που γεννιέται ο ήλιος στην Μεσόγειο μια κουκκίδα βράχος στον κόρφο της με δυο καμπούρες, η καμήλα μέσα σε απέραντη γαλήνη κάτω από κληματαριές πλημμυρισμένες αρώματα ...
Αυτό το βουνό όπως το βλέπω από το Αμύνταιο με τις δυο βουνοκορφές μια μεγάλη και μια πιο μικρή πίσω από τα βουνά του Νυμφαίου με τα ραντάρ να φαίνονται σαν κουκίδες μέσα στο άσπρο του χιονιού μου θυμίζουν το Έβερεστ με την διαφορά πως εδώ χύθηκε αίμα πολύ ...
Οι πολλές μεταλλάξεις γινόντουσαν στους καινούργιους οργανισμούς όταν ακόμα η φύση δοκίμαζε τις αντοχές της και ο Θεός πειραματιζόταν για να τελειοποιήσει τα δημιουργήματά του. Όλα με τάξη κατά σειρά προτεραιότητας, πρώτα η θάλασσα, μετά τα φυτά ώσπου ...
Νάχα κομμάτι Καρπασία Πενταδάχτυλο Μεσαορία ότι της νύχτες τούτες μακριά σου έσκαβα μέσα στον ύπνο μου την αυλή μου, την αμμουδιά μου, το χωράφι μου γιατί τούτη την γη δεν την ορίζω παλεύω ψάχνω αγωνιώ σαν Προμηθέας που κλέβει την φωτιά σε ξένο τόπο η κατάρα ...
Απομυθοποιείς τα βουνά την θάλασσα τις ρεματιές τον κάμπο τα ποτάμια να σκοτώσεις αυτό που ζητάς μέσα σου απομυθοποιείς τους γύρω σου το χωριό την πόλη που μεγάλωσες για να μην πονάς όταν τα χάσεις τις χρυσές παραλίες που λουζόσουν με την άμμο τους να τις ξεχάσεις μύθος ...
Στο ανατολικότερο σημείο της Κρήτης στην Σητεία, υπάρχει ένα φαράγγι που ξεκινάει από το χωριό Ζάκρος και φτάνει μέχρι την παραλία, όπου βρίσκονται τα εξοχικά ανάκτορα του Μίνωα και έχει ταβέρνες με λίγα ενοικιαζόμενα. Ο ήλιος βγαίνει από ...