Δύο διαλέξεις στη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας
Σήμερα Τετάρτη 16 Νοεμβρίου και ώρα 13.30, θα είναι μαζί μας, προσκεκλημένοι του Τ.Ε.Ε.Τ Φλώρινας, ο Καθηγητής Νευρολογίας της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ και Διευθυντής της Α’ Νευρολογικής Κλινικής ΑΧΕΠΑ, του Α.Π.Θ, Αναστάσιος Ωρολογάς για την διάλεξη με θέμα: «Ζωγραφική και ψυχική νόσος» και η Ιστορικός της Τέχνης Έλενα Ρόσιου για την διάλεξη με θέμα: «Ψυχοπαθολογία και τέχνη. Όψεις δημιουργικότητας ψυχικά νοσούντων σε Ελλάδα και Ευρώπη».
Οι δύο διαλέξεις θα πραγματοποιηθούν στο Κεντρικό κτίριο του Τ.Ε.Ε.Τ στην αίθουσα Μεγαλέξανδρος.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΩΡΟΛΟΓΑΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ Α.Π.Θ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΗΣ Α΄ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΑΧΕΠΑ ΤΟΥ Α.Π.Θ.
«ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΝΟΣΟΣ»
Ο Αναστάσιος Ωρολογάς, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1950. Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ το 1975, στη συνέχεια έκανε το αγροτικό του ιατρείο στην Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου της Φλώρινας και πήρε την ειδικότητα του Νευρολόγου-Ψυχιάτρου στη Θεσσαλονίκη. Από το 1979 έως το 1981 έζησε στο Λονδίνο για μετεκπαίδευση στο Ινστιτούτο Νευρολογίας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (National Hospital), με αντικείμενο την Κλινική Νευρολογία, τη Νευροχημεία και τη Νευροακτινολογία. Το 1981 έλαβε τον τίτλο του Διδάκτορα της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ και εργάστηκε για 30 χρόνια στη Β΄ Νευρολογική Κλινική του ΑΠΘ – αρχικά ως Λέκτορας, Επίκουρος Καθηγητής, Αναπληρωτής Καθηγητής και μετέπειτα Τακτικός Καθηγητής Νευρολογίας. Στο διάστημα 1983-1984 εργάζεται για ένα χρόνο σαν επισκέπτης ερευνητής στο Νευροχημικό εργαστήριο του Νευροψυχιατρικού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Los Angeles (UCLA).Το ερευνητικό του έργο αφορά κυρίως τη νευροχημεία, τη νευροφαρμακολογία και τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας. Το 2011 έγινε Διευθυντής της Α΄ Νευρολογικής Κλινικής του ΑΠΘ. Οι 245 εργασίες του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων, επετηρίδες, βιβλία και διατριβές παγκοσμίως. Έχει λάβει 3 υποτροφίες από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Το 1981 οργάνωσε το Εργαστήριο Κλινικής Νευροχημείας και Νευροφαρμακολογίας της Β΄ Νευρολογικής Κλινικής του ΑΠΘ, από το οποίο εκπονήθηκαν διδακτορικές διατριβές, βιβλία μεταπτυχιακών και επιστημονικές εργασίες. Το 1985 κατάρτισε το πρώτο ειδικό εξωτερικό ιατρείο στη Β. Ελλάδα για την Πολλαπλή Σκλήρυνση, στη Β΄ Νευρολογική Κλινική του ΑΠΘ. Είναι μέλος συνολικά σε 25 Ελληνικές και Διεθνείς Επιστημονικές Εταιρίες και από το 1999 κατέχει τη θέση του προέδρου στην Ελληνική Εταιρία για τη Σκλήρυνση Κατά Πλάκας. Από το 2005 συμμετέχει στην Ειδική Υγειονομική Επιτροπή για νευροψυχικές νόσους του Υπουργείου Υγείας & Πρόνοιας, από το 2010 στην επιτροπή Κοινωνικής Πολιτικής & Υγείας και από το 2011 στην επιτροπή Ταμείου Υποστήριξης Φοιτητών. Ασχολείται με τη ζωγραφική από τη δεκαετία του ΄60, ζωγραφίζοντας με διάφορες τεχνικές. Τα έργα του ποικίλουν σε θεματολογία και αναδεικνύουν το εξαιρετικό του ταλέντο και τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες.
ΕΛΕΝΑ ΡΟΣΙΟΥ
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
«ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ. ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΨΥΧΙΚΑ ΝΟΣΟΥΝΤΩΝ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ»
Η Ελένη Ρόσιου είναι ιστορικός της τέχνης. Αποφοίτησε με Άριστα από το τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με ειδίκευση στην Ιστορία. Εισήχθη πρώτη στο Μεταπτυχιακό της Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ιστορίας όπου ασχολήθηκε κυρίως με τις σχέσεις Ελλάδας και Κεντρικής Ευρώπης τον 18ο αιώνα. Εισήχθη πρώτη στο δεύτερό της Μεταπτυχιακό, στον τομέα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ., όπου ασχολήθηκε με τη σχέση Ψυχοπαθολογίας και Τέχνης και αποφοίτησε με Άριστα. Η κ.Ρόσιου έχει στραφεί στη μελέτη της σχέσης Τέχνης και Ψυχιατρικής ίσως και λόγω των ακουσμάτων που είχε από την παιδική της ακόμη ηλικία από τον νευρολόγο-ψυχίατρο πατέρα της. Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα στρέφονται προς την προσπάθεια καταγραφής της ιστορικής πορείας αυτού του πεδίου της τέχνης σε Ευρώπη και Ελλάδα, πραγματευόμενη και ζητήματα που σχετίζονται με τις επιρροές της μοντέρνας τέχνης αλλά και στο να καταδειχθεί η καλλιτεχνική αξία των έργων αυτών των καλλιτεχνών με ζητούμενο την υιοθέτηση μιας ουδέτερης σκέψης και στάσης όπου η καταγωγή του έργου τέχνης δε θα είναι πιο σημαντική από το ίδιο το έργο.
