Διαμαρτυρία γονέων μαθητών της Πρέσπας

Ο αγώνας μας ξεκίνησε λίγο μετά τη λήξη της προηγούμενης σχολικής χρονιάς, μιας και μας ανακοίνωσαν πως δεν θα υπάρχει μεταφορικό μέσο για την μεταφορά των παιδιών μας στο σχολείο την επόμενη σχολική χρονιά. Έπρεπε να βρούμε τρόπο να πηγαίνουν τα παιδιά μας στο σχολείο από το Βροντερό, την Πύλη, τον  Άγιο Αχίλλειο και το Τρίγωνο στον Άγιο Γερμανό.

Η ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι λοιπόν. Αποφασίζουμε να έρθουμε σε επαφή  με τον κ. Κωνσταντινίδη, υπεύθυνο για όλα τα σχολικά δρομολόγια της περιφέρειας. Μας εξήγησε τη διαδικασία ανάληψης των δρομολογίων από οδηγούς ταξί,  αλλά επί τρεις εβδομάδες δεν υπήρχε κανένα νέο και το άνοιγμα των σχολείων πλησίαζε. Στους οδηγούς ταξί δίνουν μόλις 45 ευρώ τη μέρα για τη μετακίνηση των μαθητών, κάτι που είναι ασύμφορο για αυτούς, γιατί δεν καλύπτεται χρηματικά η επιστροφή στη βάση τους.

Ο δεύτερος υπεύθυνος,  του οποίου πέραν τηλεφώνου, χτυπήσαμε και την πόρτα, νυν αντιπεριφερειάρχης, κος Κιοσσές, είχε όλη τη καλή διάθεση να βοηθήσει, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο τελευταίος επικοινώνησε με τον Δήμαρχο Πρεσπών διαβεβαιώνοντάς μας πως θα βρεθεί μια λύση. Πάλι καμία ενημέρωση, καμία κινητοποίηση. Επικοινωνούμε λοιπόν προσωπικά με τον δήμαρχο Πρεσπών , κ. Πασχαλίδη, ο οποίος  μας λέει πως δεν υπάρχει αυτοκίνητο για τα παιδιά, πως τελείωσαν τα 8μηνα και δεν μπορεί να πληρώσει οδηγό, πως υπάρχει ένα παλιό λεωφορείο αλλά δεν είναι κατάλληλο για παιδιά και άλλα τέτοια, που εμάς όλα αυτά ακούγονταν σαν «λευκός ήχος» στα αυτιά μας, γιατί σκεφτόμασταν πως τα παιδιά μας θα μείνουν χωρίς σχολείο ή εμείς χωρίς δουλειά.

Μια λύση μας είπαν, είναι να δώσουν στους γονείς 1300 ευρώ για να μετακινούν οι ίδιοι τα παιδιά τους. Το ποσό αυτό φυσικά δεν επαρκεί για να ολοκληρωθούν οι μετακινήσεις των παιδιών όλη τη σχολική χρονιά. Εδώ επίσης, είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε πως στα ακριτικά αυτά χωριά, όπου μένουμε, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε γεωργοί και κτηνοτρόφοι και δεν μπορούμε να αφήνουμε τις δουλειές μας κατ΄ εξακολούθηση, διότι έχουν μεγάλες απαιτήσεις,  για όσους γνωρίζουν. Αναρωτιέμαι σε αυτό το σημείο γιατί δεν δίνουν το άθροισμα αυτού του ποσού όλων των οικογενειών σε έναν οδηγό ταξί, προκειμένου να εκτελεί τα δρομολόγια.

Τα παιδιά ήδη τρεις εβδομάδες εκτός σχολείου. Τα παιδιά μας τρεις εβδομάδες εκτός σχολείου, επαναλαμβάνω. Τρεις εβδομάδες χωρίς τους φίλους τους, χωρίς κοινωνικοποίηση, χωρίς παιχνίδι, χωρίς γνώση, ενώ οι συνομήλικοι τους είναι στο σχολείο. Είναι σα να μη τους δίνουμε φαγητό, αυτή η σκέψη μας έρχεται στο μυαλό. Μιλάω τόσο συναισθηματικά, διότι πρόκειται για παιδιά που γεννήθηκαν και μένουν σε ακριτικά χωριά. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι είναι μόνα τους, σημαίνει ότι καθημερινά κάνουν προσπάθεια να είναι χαρούμενα με ότι έχουν, σημαίνει ότι ζουν με στερήσεις. Έρχονται λοιπόν οι νεοεκλεγμένοι εκπρόσωποί μας  να μας κάνουν «Σκωτσέζικο ντους» σε ένα τόσο λεπτό ζήτημα, τη μόρφωση των παιδιών μας. Κάθε χρόνο το ίδιο πρόβλημα. Αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας σαν παιδιά κατώτερου θεού και κατ΄ επέκταση και εμάς, που μας χρησιμοποιούν μόνο ως αριθμούς του ψηφοθηρικού τους αγώνα και μετά…σιωπή. Μετρημένοι στα δάχτυλα είμαστε οι μόνιμοι κάτοικοι των χωριών αυτών. Θα έπρεπε να μας γνωρίζουν προσωπικά και να μας συγχαίρουν για τον αγώνα μας να διατηρήσουμε ζωντανά τα χωριά των συνόρων. Σε αντίθεση με αυτό, η φωνή μας δεν έχει πουθενά αντίκρισμα αλλά πρόκειται για «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Νιώθουμε την απουσία όλων όχι μόνο φυσικά αλλά και ηθικά. Νιώθουμε μόνοι.

Βλέπουμε όλους να απολαμβάνουν τα συγχαρητήρια και τα εύσημα για τα “Πρέσπεια” και άλλες δράσεις που λαμβάνουν χώρα στον τόπο μας. Ένα τόπος ανακηρυγμένος ως”Εθνικός δρυμός” και “Τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους”. Ομολογούμε όμως, πως αυτό αποτελεί μια βιτρίνα και σταματάει εκεί. Διότι πίσω από αυτή τη βιτρίνα κρύβονται αδιαφορία, υποσχέσεις και πολύ μεγάλη θλίψη.

Ζητάμε να δοθεί άμεση και μόνιμη λύση στο πρόβλημα της μετακίνησης. Μια μόνιμη λύση στη μετακίνηση, όπως μόνιμη λύση έχει δοθεί στη Γαύδο, όπου ένας δάσκαλος πηγαίνει στο σχολείο για ένα παιδί αλλά και σε τόσα άλλα άγονα  νησιά και ακριτικά μέρη. Γίνεται. Το ξέρουμε πως γίνεται. Υπάρχουν χρήματα. Που είναι; Ζητάμε να ενημερωθούν οι συμπολίτες μας και να γνωστοποιηθεί η αντιμετώπιση μας από τους υπεύθυνους. Ίσως τελικά, η στέρηση των ψήφων τους είναι ο μοναδικός τρόπος, δυστυχώς, να κινητοποιηθούν, για χάρη των παιδιών μας, των παιδιών τους, του μέλλοντος αυτού του τόπου.

Με εκτίμηση,

Οι γονείς