Εκκλησιολογικός όρος των διαλλαγών προς ενότητα (κεφάλαιο ΙΑ)

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΝΑ ΣΥΝ+ΟΔΕΥΣΟΥΝ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

X. ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΝΕΞΗΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ ΜΗΝ ΘΕΣΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

Χριστιανοί ενώ γνωρίζουν πολλά από την εξ ακοής Πίστη, διότι πηγαίνουν στην κατήχηση, στους κύκλους της Αγίας Γραφής, ακούν ομιλίες, κηρύγματα, μελετούν βιβλία και συμμετέχουν στις ιερές ακολουθίες, ωστόσο δεν εφαρμόζουν στην ζωή τους το Ευαγγέλιο. Είναι θρησκευτικοί άνθρωποι αλλά δεν είναι πιστοί! Διότι, το θέμα δεν είναι, τί γνωρίζουμε διανοητικά, αλλά πόσο είμαστε μέτοχοι της ζωής του Χριστού. Γι’ αυτό η πνευματική ζωή λέγεται εν Χριστώ ζωή. Εν Χριστώ ζωή είναι ο βίος μας, όταν έχουμε ως κανόνα, δηλαδή, μέτρο της ζωής μας, τον ίδιο τον Κύριο μας, τον Ιησού Χριστό. Άλλο είναι ο θρησκευτικός άνθρωπος και άλλο ο πιστός άνθρωπος. Ο ένας είναι τυπολάτρης ο άλλος έχει ζωντανή και ενεργή πίστη. Ο ένας ενδιαφέρεται για το φαίνεσθαι ο άλλος για το είναι! Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα ιδιαίτερα στην πατρίδα μας έχουν μια εικόνα από τους περισσότερους των χριστιανών που είναι αποκρουστική διότι είναι υποκριτές. Τί είναι η υποκρισία; Να φαίνεται κανείς ευσεβής ενώ δεν είναι. Ακριβώς, αυτό συνετέλεσε να εδραιωθεί στον καιρό μας η αίρεσις του Οικουμενισμού. Αφήσαμε τον παραδοσιακό Ελληνορθόδοξο τρόπο ζωής και γίναμε οι Έλληνες σαν τους προτεστάντες και τους Φράγκους. Και έρχεται ο άλλος και παριστάνει τον ορθόδοξο ιερέα ή τον ορθόδοξο δεσπότη και είναι στα φρονήματα φραγκεμένος.

Γι’ αυτό «Το μεγαλύτερο μέρος των ιερέων κοιτάζει αδιάφορο για τα μεγάλα θέματα της Πίστης, με κακώς νοούμενο δημοσιοϋπαλληλικό ήθος». Γι’ αυτό «η Ιεραρχία είναι φέουδο του Αρχιεπισκόπου, με τρόπο λειτουργίας υποδεέστερο και από συνέλευση πολυκατοικίας, ενώ το μόνο κριτήριο το οποίο δεν λαμβάνεται υπόψη στις αποφάσεις της είναι το Θεολογικό». Έτσι εξηγείται πως «οι επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος αγνόησαν όλα τα γνωστά προβλήματα που προκάλεσε η Ουκρανική Ψευδοαυτοκεφαλία, με ένα επιχείρημα: Να στηρίξουμε τον Πρώτο της Ανατολής, τον Πατριάρχη του Γένους». Γιατί; Διότι ο κλήρος μας ειδικά, και ο λαός μας γενικά, δεν έμαθε το βασικό να βιώνει την Ορθόδοξη ασκητική εμπειρία με πόνο. Ναι! Ο πόνος είναι μία σφραγίδα της ψυχής. Όσο πιο βαθύς είναι τόσο πιο ανάγλυφα σφραγίζεται η ψυχή μας από τον Θεάνθρωπινο χαρακτήρα του Σωτήρα μας. Αυτό όμως δεν γίνεται με μια μελλοντική προοπτική «θα…θα» αλλά άμεσα μέσα στην καθημερινότητά μας. Τώρα που συμβαίνει αυτό κάνοντας προσευχή παίρνω πρωτοβουλίες σύμφωνα με το θέλημα του Θεού όπως εκφράζεται από τις Γραφές και την Αγία μας Παράδοση μέσα στις συνθήκες της ζωής που ήδη βρίσκομαι και τις αφορμές για αρετή και εργασία των εντολών του Χριστού που έχω άμεσα. Χρειάζεται όμως ένα πνευματικό υπόβαθρο.

Χρειάζεται να έχουμε δίψα για τον Χριστό. Για να έχει το πνεύμα μας αυτή την όρεξη, βέβαια, ώστε να ενεργούμε με πίστη και όχι τυπικά, τυπολατρικά, είναι απαραίτητο να υπάρχουν πνευματικά νοήματα στην ψυχή μας. Που όμως να βρούμε αυτά τα άγια νοήματα, όταν έχουμε κλείσει την Παλαιά Διαθήκη και δεν μελετούμε τα κατορθώματα της πίστεως αγίων ανθρώπων όπως του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ, του Νώε του Δαυΐδ, του Δανιήλ, των τριών Παίδων αλλά και τόσων άλλων Ομολογητών της Εκκλησίας μας; Οι Χριστιανοί δεν καταργούμε την Παλαιά Διαθήκη που είναι «παιδαγωγός εις Χριστόν»! Διαβάζουμε Παλαιά Διαθήκη την οποία πρέπει να έχουμε δίπλα στην κλίνην μας, στο προσκέφαλό μας, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος είχε στο προσκέφαλό του τα έπη της Ιλιάδας του Ομήρου για να εμπνέεται και να αναλαμβάνει θάρρος για ηρωισμό. Μελετούμε συνάμα τον βίο των Αγίων Ομολογητών και ανδρωνόμαστε στην ψυχή και στο φρόνημα. Γιατί, οπωσδήποτε, αν και καλό είναι να έχουμε αγίους Γεροντάδες, ωστόσο, όταν τρόπον τινά ξεπουλούμε την Ορθοδοξία μας για την αγιοκατάταξή τους από το Φανάρι για να μας κερδίσει, ώστε να μην προτάξουμε αντίσταση εν μέσω Οικουμενισμού, τότε ποιό το όφελος αδελφοί; Αυτό είναι η Ορθοδοξία; Όχι τί βιώνουμε οι ίδιοι αλλά οι παππούδες μας; Στην πνευματική ζωή, τα πράγματα είναι απλά καθένας κρίνεται για το έργο του! Τότε, χρειαζόταν ασκητικοί αγώνες τώρα όμως χρειάζονται περισσότερο οι ομολογιακοί με πηγαία πίστη, με παλμό και ανδρεία. Αυτή είναι η διαφορά της ορθοδοξίας από την τυπολατρία, η εν επιγνώσει επιλογή της Οδού που έχει μαρτυρία με τον αυθεντικό τρόπο βίωσης του Σταυρού του Χριστού. Γι’ αυτό κάνουμε άσκηση αλλά και γι’ αυτό κάνουμε αποτείχιση για να μην προδώσουμε την αγία δογματική πίστη μας. Όλα αυτά όμως θέλουν αγώνες, όχι λόγια! Και βρίσκει κανείς την δύναμη να κάνει αυτό τον αγώνα, όταν ενεργεί με την ενυπόστατη πίστη. Και πώς ενεργεί με πίστη; Όταν έχει διαρκή πνευματική αίσθηση της παρουσίας του Θεού ενώπιόν του: «προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν, ἵνα μὴ σαλευθῶ» (Ψλμ.15,8).

Στις προσταγές του Θεού δεν ζητούμε τον λόγο αλλά υποχωρούμε και υπακούουμε μόνο! Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην Γ’ Ομιλία του ερμηνεύοντας την προς Ρωμαίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου σημειώνει ότι «όταν διατηρούμε τα ορθά δόγματα είναι σαν πλέουμε σε ήσυχο λιμάνι κατευθύνοντας την ζωή μας με ασφάλεια στα αιώνια αγαθά «χάριτι και φιλανθρωπία» του Κυρίου Ιησού Χριστού», δηλαδή με την Χάρι του Θεού και όχι με τις αρετές ούτε με το «πολύ μυαλό» μας. Την ώρα που παραχαράσσεται η Πίστις και και νοθεύεται η δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας δεν μας ενδιαφέρει η στάσις του εξομολόγου ή του Γέροντά μας αλλά αυτό που ζητά από εμάς ο Θεός για να μην προδώσουμε την Πίστη μας. Γράφει σχετικά ο Άγιος Χρυσόστομος για τον Αβραάμ που τον δοκίμασε ο Θεός ζητώντας του να θυσιάσει το μονάκριβο παιδί του που μετά από επαγγελίες απέκτησε ενώ η Σάρα ήταν στείρα και σε γεροντική ηλικία και οι δύο, το οποίο βέβαια υπεραγαπούσε. «Ο Δίκαιος όταν διατάχθηκε, δεν πολυεξέτασε αυτό (την προσταγή), αλλά από την αξία αυτού που έδωσε την προσταγή, την δέχθηκε μόνο και υπήκουσε. Και ένας άλλος όταν διατάχθηκε από τον Θεό να χτυπήσει στο πρόσωπο Προφήτη, επειδή εξέτασε ότι η θέληση είναι παράλογη και δεν υπήκουσε απλά τιμωρήθηκε με θάνατο ενώ ο άλλος που τον χτύπησε ευδοκήμησε. Και ο Σαούλ όταν έσωσε κάποιους αντίθετα από την θέληση του Θεού, έχασε τη βασιλεία και έπαθε αθεράπευτα κακά. Αυτά τα λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και τα γράφει η Αγία Γραφή, συγκεκριμένα στο Γ’ Βασιλειών κεφάλαιο 21 στίχους 35-42 και Α’ Βασιλειών κεφάλαιο 15 στίχους 10 και εξής.

Εμάς δεν μας διέταξε ο Θεός να χτυπήσουμε τους πνευματικούς πατέρες, τους ιερείς μας, τους εκκλησιαστικούς ταγούς αλλά μας προστάζει να τους αφήσουμε, διότι εγκατέλειψαν την ορθή Πίστη. Πώς την εγκατέλειψαν; Δεν την υπερασπίζονται ενώ φανερά ο Βαρθολομαίος ακολουθεί την αίρεση του Οικουμενισμού. Συνεχίζουν να μνημονεύουν όσους δέχθηκαν τις αποφάσεις του 2016 στην Κρήτη μετά από την ψευτοσύνοδο του Κολυμβαρίου ενώ αναγνώρισαν τις αιρέσεις ως Εκκλησίες. Αν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες έκαναν λάθος οι Άγιοι Πατέρες της Β’ Οικουμενικής Συνόδου που έγραψαν στο Σύμβολο της Πίστεως «Πιστεύω…εις μίαν…» ; Μην ζητείτε άλλον πυρήνα στα εκκλησιαστικά προβλήματα πέραν του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός είναι το πρόβλημα! Το πρωτείο είναι το εργαλείο. Έπρεπε να εφεύρουν τον τρόπο για προωθήσουν τον Οικουμενισμό που κάποια στιγμή θα δώσει την θέση του στον Αντίχριστο και εννοείται ότι τότε δεν θα υπάρχει Οικουμενισμός αλλά αντιποίηση του Χριστού. Σύμφωνα, λοιπόν, με Ιερό Χρυσόστομο που εξηγεί την προς Ρωμαίους επιστολή στο Α’ Καφ. στους στίχους 16-17 «οὐ γὰρ ἐπαισχύνομαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ· δύναμις γὰρ Θεοῦ ἐστιν εἰς σωτηρίαν παντὶ τῷ πιστεύοντι, Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καὶ Ἕλληνι. δικαιοσύνη γὰρ Θεοῦ ἐν αὐτῷ ἀποκαλύπτεται ἐκ πίστεως εἰς πίστιν, καθὼς γέγραπται· ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται» δεν έχουμε δικαίωμα να αθετούμε την Πίστη που μας παραδόθηκε ως δογματική διδασκαλία και την Πίστη ως εμπιστοσύνη σε Αυτόν.

Σαφώς, αν δεν θέλει κανείς να πιστεύει στον αληθινό Θεό είναι ελεύθερος. Όμως από την στιγμή που γίνεται μέλος του Χριστού με το Βάπτισμα και εντάσσεται στην Εκκλησία δεν κάνει ότι θέλει ο ίδιος, ούτε και ότι θέλουν οι παπάδες και δεσποτάδες που χωρίζονται από τον Χριστό, διότι αθετούν την Πίστη αλλά κάνει εκείνο που ζητά ο Θεός. Αυτό σημαίνει πιστεύω! Πιστεύω εκείνα που αποκάλυψε ο Χριστός και ερμήνευσαν Θεόπνευστα οι Άγιοι και κράτησαν με την ομολογία της Πίστεως οι Άγιοι που μαρτύρησαν. Όποιος θέλει να ακολουθήσει τον Βαρθολομαίο και τον Πάπα «ώρα του καλή», εμείς δεν θέλουμε να ακολουθούμε ανθρώπους αλλά τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό και τους πιστούς Πατέρες που ομολογούν την δύσκολη αυτή ώρα την αληθινή Πίστη! Επειδή, όμως αυτές τις ημέρες τα πράγματα είναι κρίσιμα και θα πρέπει και εμείς οι διάφορες ομάδες των αποτειχισμένων να πάρουμε τις αποφάσεις μας, είναι επιτακτική η ανάγκη η Εκκλησία της Ρωσίας να πατήσει δυνατά πάνω στο δογματικό θέμα που δημιουργεί, κυρίως, ο Οικουμενισμός και δευτερευόντως το πρωτείο, το οποίο σαφώς χρησιμοποιεί το Φανάρι ως εργαλείο για να προωθήσει τον Οικουμενισμό. Εκτός, αν θέλει να κάνει προπαγάνδα με κάτι δημοσιεύματα προς κατανάλωση που μόλις διαβάσαμε, ότι «τάχα η Εκκλησία της Ελλάδος δεν μνημόνευσε ακόμη αλλά μνημόνευσε μόνο ο Βαρθολομαίος» που προκαλούν ήδη γέλωτα, και οπωσδήποτε εν τοιαύτη περιπτώσει δεν θα πετύχει τίποτε, παρά μόνο με μια στιβαρή θεολογική-εκκλησιολογική θέση. Τώρα χρειάζεται η Ρωσία να αξιοποιήσει όλες τις αντι-Οικουμενιστικές δυνάμεις παλαιού και νέου εορτολογίου σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο, να κόψει σχέσεις από Π.Σ.Ε και να σταματήσει τον διάλογο με το Βατικανό και ας αφήσει τις φαιδρότητες. Προς τούτο θέλουμε να ζητήσουμε εκτάκτως δια προσευχής και νηστείας μιας εβδομάδος την συνδρομή όλων των πιστών παλαιού και νέου ημερολογίου, γιατί εδώ που φτάσαμε μόνο ο Θεός μπορεί να αποτρέψει το κακό. Αν το Πατριαρχείο Μόσχας δεν τοποθετηθεί σωστά δεν θα έχουν πλέον ερείσματά στην Ελλάδα, διότι πολύ απλά θα εκφυλισθεί το αντι-Οικουμενιστικό μέτωπο και τότε το κακό θα είναι διπλό, αφού θα αφορά και την Ρωσική Εκκλησία και την Εκκλησία της Ελλάδος!