Σύλλογος Γυναικών Φλώρινας, μέλος ΟΓΕ: Σπάμε τις αλυσίδες του ατομικού δρόμου – Δυναμώνουμε τον συλλογικό αγώνα για υγεία και ζωή με δικαιώματα
Η 8η Μάρτη, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, είναι αφιερωμένη στους αγώνες των γυναικών για τα δικαιώματά τους στην εργασία, για την ισότιμη θέση τους στην κοινωνία.
«111 χρόνια από την καθιέρωσή της μετά από πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν, το μήνυμά της παραμένει ζωντανό και επίκαιρο γιατί η ανισοτιμία της γυναίκας ζει και βασιλεύει.
Ατομικά δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα αδιέξοδα της καθημερινότητας, της εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η ανασφάλεια και αγανάκτηση για τις συνθήκες εργασίας και ζωής των γυναικών μπορεί να βρει διέξοδο στο δρόμο της συλλογικής διεκδίκησης για όσα έχουμε ανάγκη τον 21ο αιώνα.
Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες δεν είσαι μόνη σου!
Η ΟΓΕ, με τους Συλλόγους και Ομάδες της, στέκεται δίπλα σου, απαιτώντας μέτρα προστασίας της υγείας και των δικαιωμάτων μας.
Η πανδημία ξεγύμνωσε την αιτία της βαρβαρότητας που βιώνουμε: Ευρωπαϊκή Ένωση και κυβερνήσεις θεωρούν την υγεία τη δική μας και των οικογενειών μας “κόστος” για το κράτος και “όφελος” για τους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον τομέα της Υγείας. Από τη μια χαρίζουν εκατομμύρια ευρώ στους κλινικάρχες, δισεκατομμύρια ευρώ στις φαρμακευτικές εταιρείες αλλά και στους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς και από την άλλη περικόπτουν τις δαπάνες του κράτους για την Υγεία (96 εκατ. ευρώ κόπηκαν φέτος από την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας). Γι’ αυτό:
- Είμαστε ξεκρέμαστες χωρίς γιατρούς και εξετάσεις, ιδιαίτερα προγεννητικού ελέγχου, αφού οι υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας είναι υποστελεχωμένες, χωρίς εξοπλισμό ή ακόμα και ανύπαρκτες. Μας σπρώχνουν να τα χρυσοπληρώνουμε στους ιδιωτικούς ομίλους της Υγείας.
- Χιλιάδες γυναίκες υγειονομικοί καταρρέουν από τη σωματική και ψυχική κόπωση και την υπερεργασία, αφού αναγκάζονται να καλύψουν τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό υπερβαίνοντας τις δυνάμεις τους.
- Νιώθουμε ανασφάλεια για τους ηλικιωμένους γονείς, τα ΑμΕΑ, τους χρόνια πάσχοντες λόγω της ανυπαρξίας σύγχρονων, δημόσιων και δωρεάν υποδομών για την παρακολούθηση και φροντίδα τους. Οι ανάγκες αυτές φορτώνονται στις δικές μας πλάτες.
Σήμερα τον 21ο αιώνα, που υπάρχει τέτοια ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, φαίνεται καθαρά ότι η υγεία των οικογενειών μας είναι ασύμβατη με τους νόμους της αγοράς και του κέρδους. Γι’ αυτό δεν ανεχόμαστε τίποτα λιγότερο από την πλήρη κάλυψη των αναγκών μας, δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από αυτό που θα εξασφαλίσει την ισοτιμία μας.
Σήμερα αναδεικνύεται η ανάγκη αγωνιστικής διεκδίκησης ενός αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας και Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, που θα καλύπτει και τις ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών, αλλά και των παιδιών για πρόληψη, θεραπεία, αποκατάσταση και προαγωγή της υγείας. Δεν θα αφήσουμε να μπουν τα δικαιώματά μας σε καραντίνα!
Οι αγώνες των εργατριών για δουλειά με δικαιώματα και ανθρώπινα ωράρια εργασίας τον προηγούμενο αιώνα, που σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της, φωτίζουν και σήμερα την ανάγκη της οργάνωσης και πάλης των εργαζομένων και άνεργων γυναικών.
Δυναμώνουμε τη φωνή της αγωνιστικής διεκδίκησης για να μη φορτώσουν κυβέρνηση – επιχειρηματικοί όμιλοι πάλι στις πλάτες μας τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και της διαχείρισης της πανδημίας. Η επίθεση στα δικαιώματά μας ήδη ρίχνει βαριά τη σκιά της με: Χιλιάδες απολυμένες ή με αναστολή συμβάσεων, γενίκευση της ευελιξίας, της εντατικοποίησης, της τηλεργασίας, επιβάρυνση της σωματικής και ψυχικής υγείας των γυναικών, γιατί ο εργάσιμος χρόνος γίνεται λάστιχο και ο πραγματικά ελεύθερος χρόνος εξαφανίζεται.
Η κυβέρνηση ετοιμάζει νέα όπλα για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ώστε να μας εκμεταλλεύονται πιο άγρια. Για να δουλεύουμε 10ωρα, όταν το απαιτούν οι εργοδότες, με αύξηση των υπερωριών και επέκταση της δουλειάς την Κυριακή, και να “αμειβόμαστε” με ρεπό, άδειες… όποτε και αν αυτοί αποφασίσουν, με επιβάρυνση της υγείας μας, αφού δεν θα προλαβαίνουμε να παίρνουμε ανάσα από τη δουλειά.
Ετοιμάζουν νέα μέτρα για να χτυπήσουν τη συμμετοχή στα εργατικά σωματεία, το δικαίωμα στην απεργία, τη συνδικαλιστική δράση, γιατί μας θέλουν απομονωμένες, φοβισμένες.
Όσα μέτρα και να πάρουν δεν θα καταστείλουν τους αγώνες μας. Η κρατική και εργοδοτική βία δεν θα μας κλείσει το στόμα. Τα σχέδια κυβέρνησης, ΕΕ, μεγαλοεπιχειρηματιών δεν πρέπει να μας βρουν παροπλισμένες και απογοητευμένες.
Ο αγώνας για το μέλλον το δικό μας και των οικογενειών μας πρέπει να μας βρει δυνατές και μαχητικές. Να πάρουμε θέση στο συλλογικό αγώνα για μια ζωή με δικαιώματα στη σταθερή εργασία με μείωση του εργάσιμου χρόνου, με μέτρα υγείας και ασφάλειας στο χώρο δουλειάς, με μέτρα προστασίας του γυναικείου οργανισμού και της μητρότητας.
Σπάμε τις αλυσίδες του ατομικού δρόμου. Το θάρρος, η αντοχή, η χειραφέτηση από τις κάθε είδους πιέσεις και βία που δέχονται οι γυναίκες στους εργασιακούς χώρους, στην Εκπαίδευση, στον Αθλητισμό μπορούν να ανθίσουν μόνο στο έδαφος της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης.
Η πραγματική ασπίδα προστασίας χτίζεται στο συλλογικό αγώνα για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση σύμφωνα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα τον 21ο αιώνα».
