Oι τελευταίες κενές σελίδες: Η μουσικοθεατρική παράσταση του Αρσακείου Θεσσαλονίκης που μάγεψε το Μέγαρο Μουσικής

Ένα λεύκωμα αρκεί για να κάνει το παρελθόν με το παρόν να χορέψουν ταγκό. Η πένα του Στέλιου Λιθοξοΐδη δεξιοτεχνικά αποδίδει φόρο τιμής στη μνήμη των θυμάτων της μικρασιατικής καταστροφής, δίχως ωστόσο να εμμένει μονάχα σε αυτό. Αντίθετα, εκθέτει τον προβληματισμό της μετανάστευσης των νέων από την Ελλάδα (φαινόμενο braindrain) εξαιτίας της ανεργίας και της κατοπινής οικονομικής δυσπραγίας αλλά και την ίδια στιγμή την έλευση χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα, πράγμα που ακόμη και σήμερα αποτελεί έναν άλυτο γρίφο ως προς την αντιμετώπιση του φαινομένου.

Ο Γιάννης (Γιώργος Κωνσταντίνου) είναι ένας καθημερινός νέος που αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανεργίας, όμοια με πολλά πτυχιούχα άτομα στην πατρίδα μας. Προκειμένου να κυνηγήσει τα όνειρά του, δεν διστάζει να δοκιμάσει τη λύση του εξωτερικού. Ωστόσο, είναι αναγκασμένος να αφήσει πίσω την αγαπημένη του, Πέγκυ (Αλεξάνδρα Κασιούμη), της οποίας τα όνειρα βρίσκονται στη δραματική σχολή του Κ. Κουν. Ένα λεύκωμα αποτελεί την πύλη για ένα ταξίδι στο παρελθόν. Στην περίοδο που Έλληνες και Ελληνίδες μεγαλούργησαν, παρά το τραύμα της καταστροφής και του πολέμου. Ο αφηγητής (Σπύρος Σαραφιανός) ενσαρκώνει τον οδηγό του οχήματος στον χωροχρόνο.

Η παράσταση είναι γεμάτη μουσικές και τραγούδια. Ο Ματθαίος Τσαχουρίδης μάγεψε με την ποντιακή λύρα όπως μόνο αυτός μπορεί να κάνει σε διεθνές επίπεδο, ενώ την εντυπωσιακή χορωδία (240 παιδιών) συνοδεύουν κορυφαίοι Έλληνες μουσικοί –  Μανώλης Καραντίνης (μπουζούκι), Θάνος Γκιουλετζής (βιολί) και Αχιλλέας Σοφούδης (πιάνο), γνωστοί ως triomousikanti, καθώς και παραδοσιακή ορχήστρα με τους Μίλτο Σπυριδόπουλο (κιθάρα λαούτο), Στέφανο Κωφίδη (κρουστά), Αναστασία Ζαχαριάδου (κανονάκι). Η παιδική χορωδία, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Ηρακλή Παναγόπουλου και τη θεατρική καθοδήγηση της Κατερίνας Κουλιακιώτη, μαγεύει το κοινό καθώς κάνει δυναμική είσοδο και αποδεικνύει ότι στην ουσία αυτή συνιστά τον πραγματικό πρωταγωνιστή. Τα παιδιά, τραγουδούν για τα παιδιά.

Στην παράσταση λαμβάνουν επίσης μέρος οι όμιλοι θεάτρου, μοντέρνου χορού και μπαλέτου υπό την καθοδήγηση της Μυρσίνης Καρματζόγλου, Άννας Θωίδου και Άσπας Σέρβου.Στο απόσπασμα του Πόντου συμμετέχει παραδοσιακή, παιδική ορχήστρα με ποντιακές λύρες του συλλόγου «Ακρίτες του Πόντου» και η χορευτική τους ομάδα.Συμμετέχει επίσης το παραδοσιακό χορευτικό τμήμα της ΚΕΠΑΠ του Δήμου Πυλαίας Χορτιάτη.

Στο τέλος της παράστασης εύκολα συνειδητοποιεί ένα άτομο πως δεν βρέθηκε σε ένα απλό και συνηθισμένο παιδικό δρώμενο που έχει ανέβει με σκοπό να διδάξει. Αντίθετα, πρόκειται για μια μουσικοθεατρική παράσταση που στόχο έχει να προβληματίσει, να κάνει το κοινό να γελάσει και να ταυτιστεί. Πρόκειται για μία παράσταση από το Αρσάκειο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης που αφού την παρακολουθήσει κανείς συνεχίζει να την αναλογίζεται για πολλές μέρες μετά. Στο σημείο αυτό έγκειται η επιτυχία της και για αυτό αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στη διοίκηση του Αρσακείου και σε όλα όσα άτομα συνέβαλαν για την πραγμάτωση του οράματος αυτής. Γιατί, όπως είπε ο Σεφέρης «Η μνήμη πονάει εκεί που την αγγίζεις».

Γιώτα Παπαδοπούλου