Πως;…
Πώς άφησες ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ
και τρίτωσε το κακό…
κει στη κοιλάδα των Τεμπών
σχίστηκε γη και ουρανός…
Η νιότη ονειρευόταν
ταξίδευε για να ‘ρθει,
μα τον προορισμό της
δεν πρόφτασε να δει…
Πώς έγινε και γέμισε
ο ορίζοντας μ’ αιθέρα,
μαύρο του πόνου, της οργής
και σβήστηκαν τ’ αστέρια!!!
Αυτά που σκόρπιζαν το φως
στη λάθος διαδρομή μας
και θάρρος εδιοχεύτευαν
στην άτολμη ζωή μας!…
Δεν παίζει η μάνα, Πατρίδα μου
κρυφτό με τα παιδιά της,
μα τ’ ασφαλίζει στοργικά
μέσα στην αγκαλιά της,
για να μπορούν να πορευτούν
με σιγουριά κι ελπίδα’
κι όχι ανυποψίαστα
να πέφτουν στην παγίδα…
Είμαι κι εγώ, Πατρίδα μου,
μητέρα, όπως τόσες,
που τη ζωή μας στρώσαμε
στου οίκου σου τις πόρτες,
μα εσύ μας άφησες μισές
με αδειανά τα χέρια
κι έδιωξες απ’ την αγκαλιά
τ’άσπρα μας περιστέρια!!!
Πού νά ‘βρει τόπο η καρδιά
να κλάψει, να θρηνήσει;
για το κακό που έγινε
κραυγή λυγμού ν’αφήσει;
Αχ!…πικρή μου Άνοιξη
έδυσε η χαρά σου’
μες στη νυχτιά σταυρώθηκαν
πενήντα εφτά παιδιά σου…
Άγγελοι ήταν επί γης,
το επίλεκτό μας σώμα
που πλήρωσε το τίμημα
στα σιδερένια αλώνια’
φανέρωσε αλήθειες
αλλόφρονης πορείας,
που είχε ως αναφορά
το κέρδος, την απληστία…
Άγγελοι ήταν επί γης!
διάττοντες αστέρες…
του νέου κόσμου μάρτυρες
στέφθηκαν στους αιθέρες,
σήμερα απαρνήθηκαν
επίγειες μιζέριες,
να απομνημονεύονται
σε έργα και ημέρες!…
ΧΡΙΣΤΕ μου δώσε δύναμη
στις μάνες που οριστήκαν…
να συνοδεύσουνε παιδιά
στο σταθμό… στερνή φορά… και τ’αποχωριστήκαν…
ΑΘΑΝΑΤΗ η αύρα τους
θα πνέει στους λειμώνες…
και η ψυχή μου ασάλευτη
θα κλαίει στους αιώνες…
Μάρω Ρωμανού
Αμύνταιο, 21 Μαρτίου 2023
