Το Εργαστήριο Γλυπτικής και το Τρίτο Εργαστήριο Ζωγραφικής του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών στο Forestival 2025

Τέχνη μέσα στο δάσος — Μνήμη και Ξύλο στο ξέφωτο του βοϊκού τοπίου

Στο πλαίσιο του FORESTIVAL, εκεί όπου η φύση συνομιλεί με την καινοτομία και η παράδοση αγκαλιάζει το μέλλον, η τέχνη βρίσκει τον δικό της τόπο — ριζωμένο στις όχθες του Αλιάκμονα, ανάμεσα στα δέντρα και τους ήχους του δάσους, στο ξέφωτο του βοϊκού τοπίου.

Το Εργαστήριο Γλυπτικής και το Τρίτο Εργαστήριο Ζωγραφικής του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας ήταν εκεί, παρόντα.

Ο Δημήτρης Πικιώνης, στη Συναισθηματική Τοπογραφία (1935), σημειώνει:
«Είναι ίσως η πλήρωση των ίδιων νόμων μέσα στη φύση και την τέχνη, η ομορρυθμία τούτη, που μας κάνει να βλέπουμε να μεταμορφώνονται μπροστά μας οι μορφές της ζωής και της φύσης σε μορφές Τέχνης, κι αντίστροφα;»

Η φετινή εικαστική συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Δάσους στο Βόιο φωτίζει τη διαχρονική σχέση του ανθρώπου με τη φύση, μέσα από έργα που μορφολογούν το ξύλο και το χώμα, μιλούν για τη μνήμη, την αφή και τον ήχο.

Η μνήμη διερευνάται εδώ ως το αίτιο που κατευθύνει τη συμπεριφορά του ανθρώπου σε συνάρτηση με ένα παλαιότερο βίωμα — και συνεπώς επεμβαίνει στην αντίληψή του για τον χώρο. Ο χώρος γίνεται αντιληπτός ως τόπος, μέσω της βιωμένης ανθρώπινης δράσης, επενδυμένος με αναμνήσεις και προσωπικές εμπειρίες.
(Σταυρούλα Στάμκου, “Memory Land”, 2025)

Ο Φίλιππος Καλαμαράς παρουσιάζει δύο εντυπωσιακά ξύλινα γλυπτά:
Ένα ζευγάρι τοτεμικών φιγούρων από ξύλο λεύκας — μια θηλυκή και μια αρσενική οντότητα, ευθυτενείς και αγέρωχες, σε μια απλουστευμένη ταξινόμηση κενών σχημάτων. Ανεμοθόλια κυκλαδικής έντασης φυσούν και ξεφυσούν τον αέρα του δάσους γύρω τους, σαν να εκπνέουν τον ρυθμό του τοπίου.

Δίπλα τους, ένα ριζωματικό ξύλινο τόξο του Θοδωρή Ζυρπιάδη, οργανικά ενταγμένο στο περιβάλλον, ενσωματώνει δύο λύρες — όργανα που παίζουν με τον άνεμο και την ανθρώπινη αφή. Οι χορδές τους αντηχούν τις ανάσες του δάσους, τα δάχτυλα των περαστικών και τις αφανείς ιστορίες που ανακινούνται μέσα από τα υπόγεια ριζώματα της γης.

Η Σταυρούλα Στάμκου, με μια διακριτική αλλά φορτισμένη εγκατάσταση, μετατρέπει το κατσόλι του παραδοσιακού σπιτιού σε τόπο αναφορικής αναζήτησης. Τα κεραμικά της αντικείμενα, απλωμένα σαν καπνοδόχοι μνήμης, ανακαλούν την υφέρπουσα παράδοση των αγροτικών και λαϊκών πολιτισμών. Υφές, μορφές και απτικότητες συνθέτουν ένα τοπίο μεταμόρφωσης, όπου το αναλλοίωτο και το αμετάβλητο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ενδεχόμενες εκφάνσεις του παρόντος — ένα παροντικό μνημείο στην άγραφη κληρονομιά του τόπου.

Αυτές οι παρεμβάσεις δεν λειτουργούν απλώς ως έργα τέχνης. Είναι φορείς σύνδεσης — εκφράσεις μιας ανθρωποκεντρικής θεώρησης του τοπίου· τελετουργικά σημεία, όπου η τέχνη, η φύση και η κοινότητα των ανθρώπων συναντώνται.

Θυμίζουν πως, όπως άλλοτε τα ιερά δέντρα προστατεύονταν από τη βεβήλωση μέσω της ιερότητάς τους, έτσι και σήμερα η τέχνη συνοδοιπορεί με τις πρωτοβουλίες ιεροποίησης του δάσους.

Η φύση δεν είναι μόνο σκηνικό. Είναι συνεργός.

Και το FORESTIVAL είναι ο μοχλός όπου η εξανθρωπισμένη φύση μπορεί —παιχνιωδώς— να ανακάμψει, μόνη και αγέρωχη.