Η εγκύκλιος του Μητροπολίτη για την Μεγάλη Παρασκευή

Ἀγαπητοί μου.

Ἠχοῦν ἀκόμη στὶς ἀκοές μας τὰ λόγια τοῦ μεγαλειώδους δοξαστικοῦ μὲ τὸ ὁποῖο ἔκλεισε ὁ μοναδικὸς ὄρθρος τοῦ ἔτους. Ἔτσι ἐξήλθαμε γιὰ τὴν λιτανεία τοῦ Ἐπιταφίου μας. «Τὴν σήμερον μυστικῶς, ὁ μέγας Μωϋσῆς προδιετυποῦτο λέγων…».

«Τὴν σημερινὴ ἡμέρα, μυστικά, ὁ μέγας Μωϋσῆς τὴν προφήτεψε γράφοντας στὴν Γένεσι· Καὶ εὐλόγησεν ὁ Θεὸς τὴν ἡμέρα τὴν ἑβδόμη (2,3). Αὐτὴ ἡ ἑβδόμη ἡμέρα τῆς Δημιουργίας του εἶναι τοῦτο τὸ εὐλογημένο Μέγα Σάββατο, τὸ ὁποῖο ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα. Διότι αὐτὴ εἶναι ἡ προφητευμένη ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία κατέπαυσε ἀπὸ ὅλα τὰ ἔργα τὰ ὁποῖα ἔκαμε ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴν τρίχρονη διακονία του στὴ γῆ. Ἦταν δὲ τὰ ἔργα του θαυμαστὰ καὶ παράλληλα μὲ τὴν πρώτη Δημιουργία. Κατέπαυσε τὰ ἔργα του μὲ τὸν θάνατο τῆς ἀνθρώπινης φύσεώς του. Ἦταν κι αὐτὸς μιὰ τριήμερη λεπτομέρεια μέσα στὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας. Ὁλοκλήρωσε τὴν ὑπὲρ ἡμῶν οἰκονομίαν καὶ ἕνωσε τὰ ἐπίγεια μὲ τὰ οὐράνια. Τέλος σαββάτισε-ἀναπαύθηκε στὸ λαξευμένο μνῆμα τὸ σῶμα του. Πετάχθηκε καὶ εὐαγγελίσθηκε «ζωοποιηθεὶς πνεύματι» γιὰ ἕνα τριήμερο στὰ ἐν φυλακῇ πνεύματα. Τέλος ἐπανῆλθε στὴν κατάστασι ποὺ ἦταν πρὶν ἀπὸ τὴν ἐνανθρώπισί του. Καὶ μὲ τὴν ἀνάστασί του ποὺ ἀκολούθησε δώρησε σὲ μᾶς τὴν αἰώνια ζωή. Διότι μόνο αὐτὸς εἶναι ἀγαθὸς καὶ φιλανθρωπος!».

Ζωγραφίζονται ἐδῶ οἱ δύο πλάσεις. Ἡ πρώτη δημιουργία γίνεται ἐκ μηδενὸς ὑπάρχοντος, «ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν» (Γένεσι 1,1). Καὶ δεύτερη εἶναι ἡ ἀνάπλασι, «σῶσαι γὰρ ἥκω Ἀδὰμ τὸν πρωτόπλαστον». Ἡ πρώτη παραμένει διαχρονικὰ ἕνα πανέμορφο ποίημα. Νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Διηγεῖται χωρὶς λέξεις ἡ διακόσμησι τοῦ στερεώματος τὴν ποίησι τῶν χεριῶν ἑνὸς παντοδύναμου πάνσοφου καὶ ἀριστοτέχνη μάστορα. «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ· ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα» (Ψαλμὸς 18,1). Πρῶτοι εἶδαν τὴν Δημιουργία καὶ  θαμβώθηκαν καὶ θαύμασαν καὶ ἔψαλλαν οἱ Ἄγγελοι. «Ὅταν ἔγιναν τὰ ἄστρα, ἔψαλλαν μὲ φωνὴ μεγάλη ὅλοι οἱ ἄγγελοί μου» (Ἰὼβ 38,7).

Ἡ δὲ δεύτερη, καινὴ κτίσι, εἶναι ἀπείρως ἀνώτερη τῆς πρώτης ἀφοῦ ἔχει προορισμὸ αἰώνιο, τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ καὶ ἐδῶ πάλι ἔχουμε θάμβος, «Θάμβος ἦν κατιδεῖν τὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς ποιητὴν ἐπὶ σταυροῦ κρεμάμενον». Μὲ τὴ σταύρωσί του «μᾶς χάρισε ὅλα τὰ παραπτώματά μας μὲ τὸ ποὺ ἐξάλειψε τὸ γραμμάτιο τὸ ὁποῖο μᾶς βάρυνε, τὸ γεμάτο προστάγματα, τὸ ὁποῖο ὑπῆρχε εἰς βάρος μας, καὶ αὐτὸ τὸ πῆρε ἀπὸ τὴ μέση, ὅταν τὸ κάρφωσε στὸ σταυρό· κι ἀφοῦ ἀντιπάλεψε τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες, τοὺς διαπόμπευσε παραδειγματικὰ μὲ παρρησία καὶ τοὺς ἔκανε τσαλαπατημένα ἐκθέματα τοῦ θριάμβου του» (Κολ 2,13-15 μτφρσς Κων Σιαμάκη).

 Μεγάλη δόξα ἀνήκει στὸν Κύριο, τὸν σταυρωθέντα καὶ ἀναστάντα.

Ὡς ἐδῶ ἔχουμε τὰ λαμπρὰ καὶ μεγαλειώδη ἔργα τοῦ Κυρίου, ὑλικὰ καὶ πνευματικά. Ὅμως ὁ «παράνομος Ἰούδας, ποὺ ἐτέθη ἀρχηγὸς σὲ ὅλην τὴν κτίσι, οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι». Αὐτὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὅλων τῶν ἐποχῶν μέχρι καὶ σήμερα.

– Ἐσταυρωμένε, Κύριέ μας, εἶδες τὶς μέρες αὐτὲς τὸ μεγάλο κακὸ ποὺ γίνεται ἐκεῖ ψηλὰ στὴν Οὐκρανία; Γίνεται μιὰ νέα Εἰκονομαχία! Σὲ ὅλην τὴ γῆ ὅπου ὑποφέρουν, θλίβονται, δολοφονοῦνται παιδιά σου, γίνεται Εἰκονομαχία!

 Τὰ χέρια τοῦ Κάϊν δυστυχῶς δολοφονοῦν συνεχῶς καὶ ρέει αἷμα ἀδελφικό! Πόσο μέγα κρῖμα εἶναι αὐτὰ τὰ γεγονότα! Ἀπόψε καὶ θῦτες καὶ θύματα βρίσκονται ἐνώπιόν σου, Κύριε. Καὶ θὰ ἀνάψουν τρανὲς λαμπάδες οἱ ἡγήτορες τοῦ φονικοῦ πολέμου; Καὶ θἄχουν ἀπὸ δίπλα τους ἀθῶα κοριτσάκια μὲ λευκὰ μαντήλια, ὡς ἐγγύησι καὶ τῆς δικῆς τους τάχα «μαύρης ἀθωότητος»; Τὶ ἀτσάλινες μάσκες φοροῦν αὐτοὶ οἱ μαῦροι καβαλάρηδες τοῦ σημερινοῦ πολέμου, γιὰ νὰ κρύβουν τὰ φονικὰ πρόσωπά τους; Πῶς θὰ κρίνης, Κύριε, ὅλους αὐτοὺς τοὺς   ἀνθρωποφάγους τῶν ἡμερῶν μας; Κι ἂς ἀκολουθοῦν πίσω ἀπὸ κάποιον Ἐπιτάφιο ἀπόψε. Δὲν κατάλαβαν ὅτι πάλι Ἐσένα Ξανασταυρώνουν; Ἴσως νὰ ξέπλυναν καὶ τὰ χέρια τους σὰν τὸν Πιλᾶτο; Ἀλλὰ ἡ ἀδέκαστη φωνὴ τῆς συνειδήσεως θὰ κράζη γιὰ τὸν πόνο καὶ τὸ ἀδελφικὸ αἷμα ποὺ χύθηκε ποτάμι ἐκεῖ ψηλὰ στὴν Οὐκρανία.

 «Ἀδελφέ, πιὲς αἷμα ἀδελφικό!».

Ἀγαπητοί μου. Τὴν ἱερώτατη αὐτὴ ὥρα στέλνουμε ἀπὸ τὴν ἀκριτικὴ Μητρόπολί μας δέησι καὶ ἱκεσία στὸν Ἐσταυρωμένο Κύριο τῆς δόξης ὑπὲρ τῆς ματωμένης Οὐκρανίας καὶ εὐχόμαστε ταπεινά, «Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ ἁγίου σου καὶ ἀπὸ θρόνου δόξης τῆς βασιλείας σου καὶ ἁπάλυνε τὸν πόνο τῶν ἀδικουμένων παιδιῶν σου. Ἀνάπαυσε τὶς ψυχὲς τῶν ἀδίκως σφαγιασθέντων ἀδελφῶν μας. Διασκέδασε τοὺς δαιμονικοὺς λογισμοὺς τῶν ἡγητόρων ὅλων τῶν πολέμων. Φρᾶξε τὰ πύρινα φονικὰ στόματα τῶν ἐπιστημονικῶν ὅπλων ποὺ καταστρέφουν ἀνθρώπους σου, ἀλλὰ καὶ τὴν πλάσι σου. Εἴθε ὁ παράνομος Ἰούδας νὰ συνετισθῆ, γιὰ νὰ μὴν ἔχουμε χειρότερα σὲ εὐρύτερη κλίμακα».

Εἴθε ὁ σταυρωθεὶς καὶ ἀναστὰς Κύριος

νὰ ἐλεήση ὅλον τὸν κόσμο καὶ τὴν πατρίδα μας.

Μετὰ ἀναστασίμων εὐχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας

ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ