Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας: Ευχαριστήριο στον συγγραφέα Ανδρέα Ταζογλίδη

Ευχαριστούμε τον συντοπίτη μας, δάσκαλο και συγγραφέα, Ανδρέα Ταζογλίδη, για την αποστολή της ποιητικής συλλογής του «Γκρίζες αποχρώσεις» και της συλλογής διηγημάτων του «Των παθών και παθημάτων», στη Λέσχη Δημιουργικής Ανάγνωσης της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας.

TO ΓΚΡΙΖΟ ΣΤΟ ΤΟΠΙΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΑΖΟΓΛΙΔΗ.

Βιβλιοκριτική από τη Λέσχη Δημιουργικής Ανάγνωσης της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας.

Οι λέξεις πρέπει να είναι καρφιά, να πονούν. Να μην πονούν, ωστόσο, στον βαθμό που το αναγνωστικό κοινό να μην μπορεί να κοιτάξει πίσω από αυτές. Σκοπός της γραφής είναι να εγείρει αισθήσεις, ώστε το αναγνωστικό κοινό συνδημιουργικά να καταστεί ικανό να συνυφάνει το τοπίο, να αντιληφθεί τα σύμβολα, να ταυτιστεί και να ταυτίσει και γυρίζοντας την τελευταία σελίδα να κερδίσει χρόνο στο στοίχημα της ζωής.

Ο Α. Ταζογλίδης στην ποιητική συλλογή «Γκρίζες αποχρώσεις» (εκδ. Θερμαϊκός) και στη συλλογή διηγημάτων «Των παθών και παθημάτων» (εκδ. Θερμαϊκός) αναπαριστά το δομημένο αστικό και φυσικό τοπίο στην κλίμακα του γκρι. Στην ουσία, το δομημένο τοπίο λειτουργεί ως λευκός καμβάς ο οποίος φέρει μόνο τα περιγράμματα, με το αναγνωστικό κοινό να είναι αυτό που καλείται να χρησιμοποιήσει την παλέτα, ώστε το τοπίο να αποκτήσει την τελική του μορφή. Ο Α. Ταζογλίδης με ευθύτητα και οξυδέρκεια αποτυπώνει σημεία της εποχής μας. Τον πόνο για τα αδιέξοδα, την απογοήτευση από τις ξεφτισμένες προσδοκίες. Παραθέτει απόψεις, χαρακτήρες, νοοτροπίες χωρίς δεκτική διάθεση. Ρεαλιστικός αλλά και εκρηκτικός, λυρικός αλλά και συγκρουσιακός.

Στις «Γκρίζες αποχρώσεις» ο Α. Ταζογλίδης χρησιμοποιώντας γλαφυρό ύφος και συνάμα απλό, σκιαγραφεί τη μοναξιά, χωρίς να την ορίζει -αυτό, παραμένει δουλειά του αναγνωστικού κοινού. Την παρουσιάζει, εντούτοις, ποικιλοτρόπως. Πάντα φορτισμένη με το ανέκκλητο της μοίρας και το αδηφάγο πέρασμα του πανδαμάτορα χρόνου. Καταφέρνει να διαμορφώσει, μέσα από εικόνες και αντικείμενα της καθημερινής ζωής, ένα γκρίζο τοπίο, στο οποίο κυριαρχούν η αγωνία της ύπαρξης και η απομόνωση της ψυχής. Ακόμη και στους ακροτελεύτιους στίχους της συλλογής, η βεβαιότητα και το αναπόφευκτο της μοναξιάς επιμένουν.

Η μοναξιά επιμένει και στο «Παθών και παθημάτων». Οι ήρωες καλούνται να αντιμετωπίσουν την απόρριψη, την απόγνωση, τη μνήμη και τις ασυνέχειες της ζωής. Ο χρόνος δείχνει να σταματά και άλλοτε να τρέχει. Σταματά σε στιγμές που φαντάζουν οικείες στο κάθε άτομο που ταλανίζεται, επί της ουσίας, πρωτίστως από τον ίδιο του τον εαυτό. Οι λέξεις του Α. Ταζογλίδη την ίδια στιγμή σαλπίζουν εγερτήριο και σιωπητήριο. Αυτό που μένει είναι να επιλέξει το αναγνωστικό κοινό τι θα αποφασίσει να ακολουθήσει. Αν προσδιορίσει τη μοναξιά εγωκεντρικά ή οικουμενικά. Το δίχως άλλο και τα μοναχικά άτομα, μία ομάδα φτιάχνουν. Ωστόσο, οι λέξεις του βιβλίου λειτουργούν όμοια με «τις κορνιζαρισμένες φωτογραφίες της Αρχοντούλας». Όσο κι αν απευθύνεται κανείς εκεί, άμεση απόκριση δεν πρόκειται να λάβει.

Από το Δ.Σ της Λ.Π.Φ