Κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας για την Κυριακή ΙΓ´ Λουκά

Κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας για την Κυριακή ΙΓ´ Λουκά (24 Νοεμβρίου 2024)
Εὐαγγέλιο: Λουκᾶς 18:18-27

Στὴν εὐαγγελικὴ περικοπή, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ὁ Κύριός μας παρουσιάζει σὲ ὅλους μας αὐτὸ τὸ ἕνα ποὺ μᾶς λείπει.

Παίρνει ἀφορμὴ ἀπὸ μία ἐρώτηση ποὺ ἀπευθύνει ἕνας ἄρχοντας, ποὺ μπορεῖ νὰ ἦταν ἀρχισυνάγωγος ἤ γραμματέας. Ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο, ποὺ μᾶς ἀναφέρει τὸ ἴδιο περιστατικό, μαθαίνουμε ὅτι αὐτὸς ἦταν νεανίσκος, δηλαδή, κατὰ τοὺς Ἑβραίους, κάτω τῶν σαράντα χρόνων, περίπου τριάντα μὲ σαράντα ἐτῶν. Ἦταν δὲ καὶ πλούσιος. Ἄρχοντας, λοιπόν, νέος καὶ πλούσιος. Ἦταν ἱκανοποιημένος ἀπὸ τὴν ζωή του; Ἦταν εὐτυχισμένος; Ὄχι. Οὔτε τὰ ἀξιώματα, οὔτε τὰ πλούτη, οὔτε τὰ νιάτα ξεδιψοῦν τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος διψᾶ κάτι ἄλλο· νὰ ζήσει αἰώνια.

Πλησιάζει, λοιπόν, αὐτὸς ὁ νεανίσκος τὸν Ἰησοῦ, τὸν προσφωνεῖ μάλιστα διδάσκαλο ἀγαθό, καὶ τὸν ρωτᾶ τί νὰ κάνει, γιὰ νὰ κληρονομήσει τὴν αἰώνια ζωή. Κατὰ τὴν ἀντίληψη ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἐννοεῖ νὰ ζήσει χρόνια πολλὰ καὶ χαρούμενα. Καὶ ὄχι μόνον τὸν ἀποκαλεῖ διδάσκαλο, ἀλλὰ καὶ τὸν λέγει ἀγαθό, ποὺ μόνον τὸν Θεὸ χαρακτήριζαν ἔτσι. Ὅμως τὸν θεωρεῖ ἁπλὸ ἄνθρωπο καὶ ἴσως ἀπὸ φιλοφροσύνη τὸν ὀνομάζει ἀγαθό. Ἐφ’ ὅσον ὁ νεανίσκος τὸν θεωρεῖ ἄνθρωπο, ὁ Ἰησοῦς παίρνει τὴ θέση τοῦ συνομιλητῆ Του καὶ τοῦ λέγει: “Γιατί μὲ ἀποκαλεῖς ἀγαθό, ἐφ’ ὅσον ἀπευθύνεσαι σὲ μένα, μὲ τὴν ἰδέα ὅτι εἶμαι ἁπλὸς ἄνθρωπος; Ἀγαθὸς εἶναι μόνον ὁ Θεός. Γνωρίζεις τὶς ἐντολές”· καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ ἀπαριθμεῖ πέντε ἐντολὲς τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, ποὺ ἀναφέρονται στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις. Ἀπὸ τὴν ἀπάντηση τοῦ νεανίσκου μαθαίνουμε ὅτι εἶναι καὶ καλὸς ἄνθρωπος. Ὅλες αὐτὲς τὶς ἐντολὲς τὶς φύλαξε ἀπὸ τότε ποὺ ἦταν νέος. Καὶ ὅμως οὔτε αὐτὸ τὸν γεμίζει. Ἀναζητεῖ κάτι ἄλλο, ποὺ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν αἰώνια ζωή.

Τότε ὁ Ἰησοῦς, ὁ ἀψευδὴς Ἰατρὸς ποὺ βλέπει ὅσα δὲν βλέπουμε ἐμεῖς, σὰν τὸν ἰατρὸ ποὺ βλέπει μὲ τὶς ἀκτῖνες αὐτὸ ποὺ δὲν βλέπουμε ἐμεῖς, τοῦ λέγει: “Σοῦ λείπει ἀκόμη ἕνα. Ὅλα ὅσα ἔχεις, πούλησέ τα καὶ μοίρασέ τα στοὺς πτωχούς. Ἔτσι θὰ ἔχεις θησαυρὸ στὸν οὐρανὸ καὶ ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις”. Ὁ Κύριος τονίζει πιὸ πολὺ τὴ θυσία ποὺ τὸν καλεῖ νὰ κάνει, παρὰ τὴν ἐλεημοσύνη. Τὸν καλεῖ νὰ τὰ ἀφήσει ὅλα καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσει. Ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, μάλιστα, προσθέτει ὅτι ὁ Κύριος τὸν συμπάθησε αὐτὸν τὸν νέο. Ἀλλὰ ὁ νέος τὰ ἄκουσε αὐτὰ καὶ λυπήθηκε πάρα πολύ, κατάκαρδα. Ἦταν πολὺ πλούσιος. Εἶδε ὁ Ἰησοῦς ὅτι αὐτὸς ὁ λαμπρὸς νέος στενοχωρήθηκε τόσο πολὺ καὶ τόνισε πόσο δύσκολο εἶναι ὅσοι ἔχουν τὰ χρήματα νὰ εἰσέλθουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Εἶπε δὲ καὶ μία παροιμία τῆς ἐποχῆς του, ποὺ χρησιμοποιοῦσαν γιὰ νὰ δείξουν πόσο ἀδύνατο εἶναι κάτι. Εἶναι δυνατὸν ἡ καμήλα νὰ περάσει μέσα ἀπὸ τὴν τρύπα τῆς βελόνας; Ἀδύνατον. Ἔτσι, λοιπόν, “πιὸ εὔκολο εἶναι νὰ περάσει ἡ καμήλα ἀπὸ τὴν τρύπα τῆς βελόνας, παρὰ ἕνας πλούσιος νὰ εἰσέλθει στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ”. Ὅταν ἄκουσαν αὐτὸ οἱ παρευρισκόμενοι, ἀναρωτήθηκαν: “Καὶ ποιός μπορεῖ νὰ σωθεῖ;”. Ἐφ’ ὅσον εἶναι τόσο δύσκολο νὰ σωθοῦν οἱ πλούσιοι, “ποιός μπορεῖ νὰ σωθεῖ;”. Ἀλλὰ ὁ Κύριος τοὺς ἐνθάρρυνε καὶ εἶπε: “Αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀδύνατα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, εἶναι δυνατὰ γιὰ τὸν Θεό”. Μὲ τὴ δύναμη, ποὺ δίνει ὁ Θεός, δὲν εἶναι τίποτε ἀδύνατο.

Ἡ περικοπὴ αὐτή, ἀγαπητοί μου, δείχνει ἐν πρώτοις τὸ πόσο ποθεῖ ὁ ἄνθρωπος τὴν αἰώνια ζωή. Ὅλα ὅσα ἔχουμε σὲ αὐτὴν τὴν ζωὴ δὲν ἱκανοποιοῦν αὐτὸν τὸν πόθο· οὔτε τὰ πλούτη, οὔτε οἱ ἡδονές, οὔτε κάτι ἄλλο. Αὐτὸ ποὺ κατὰ βάθος ἀναζητοῦμε ὅλοι, εἶναι νὰ ζήσουμε αἰώνια. Ἀλλ’ αὐτὴ ἡ αἰώνια ζωὴ δὲν ἀρχίζει μετὰ ἀπὸ τὸν θάνατο. Ἀρχίζει ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή, ὅταν πιστεύσουμε στὸν Κύριο, ὅταν γνωρίσουμε τὸν Σωτῆρα μας.

Πῶς, ὅμως, θὰ πιστεύσουμε στὸν Χριστό, πῶς θὰ τὸν ἀκολουθήσουμε, ὅταν νομίζουμε ὅτι εἴμαστε τέλειοι καὶ ἀγνοοῦμε ὅτι μᾶς λείπει ἀκόμη ἕνα; Μπορεῖ νὰ εἴμαστε στὴν Ἐκκλησία, ἀσφαλεῖς στὸ λιμάνι. Ξέρουμε, ὅμως, ὅτι τὸ πλοῖο μπορεῖ νὰ ναυαγήσει, νὰ βυθισθεῖ ἀκόμη καὶ μέσα στὸ λιμάνι. Ἂν στὸ σκάφος ὑπάρχουν πολὺ μικρὰ ρήγματα καὶ ἀπὸ κεῖ μπαίνουν μικρὲς σταγόνες, ποὺ μαζεύονται στὴ σεντίνα, στὸ χαμηλότερο σημεῖο τοῦ κύτους τοῦ πλοίου, χωρὶς νὰ τὸ ἔχουμε ἀντιληφθεῖ, τὸ σκάφος κινδυνεύει νὰ βυθισθεῖ. Αὐτὰ τὰ πολὺ μικρὰ ρήγματα εἶναι τὰ καθημερινά, τὰ μικρὰ ἁμαρτήματα, ποὺ δὲν τοὺς δίνουμε σημασία· αὐτὰ ποὺ ἀδιαφοροῦμε, ποὺ ἀμελοῦμε νὰ τὰ κόψουμε.

Τί κρῖμα! Ἕνας ἐξαίρετος νέος, ἄρχοντας, πλούσιος, καλὸς ἄνθρωπος, καλεῖται νὰ ἀφήσει τὰ πλούτη του καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸν Ἰησοῦ, νὰ κερδίσει αὐτὸ ποὺ ποθεῖ, τὴν αἰώνια ζωή, καὶ δὲν τὸ κάνει. Ἡ φιλαργυρία του δὲν τὸν ἀφήνει. Τὸν κρατάει δέσμιο. Ὁ Κύριος τὸν συμπάθησε καὶ θέλησε νὰ τὸν ἀκολουθήσει. Ἀλλὰ ἐκεῖνος δὲν θέλει. Προτιμᾶ τὰ πολλὰ κτήματά του, παρὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Καὶ μεῖς πόσες φορὲς διστάζουμε, πόσες φορὲς δὲν θέλουμε νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν ἀγαθὸ Διδάσκαλό μας! Μᾶς κατακρατοῦν τὰ ἀδύνατα σημεῖα μας, τὰ μικρὰ ἐλαττώματά μας, ποὺ δὲν τὰ θεωροῦμε ἐπικίνδυνα. Πόσα διδάγματα μποροῦμε νὰ πάρουμε! Μία ματιὰ ἔρριξε ὁ Δαυὶδ καὶ αὐτὴ τὸν ἔρριξε στὸν φόνο καὶ στὴ μοιχεία. Ὁ Ἀχιλλέας, ποὺ ἦταν ἀήττητος στὶς μάχες, ἔχασε τὴν ζωή του, γιατί τραυματίσθηκε σὲ ἕνα σημεῖο τοῦ σώματός του, στὴν πτέρνα. Ἡ Πόλη ἔπεσε γιατί κατὰ λάθος ἔμεινε ἀνοικτὴ ἡ κερκόπορτα. Μία ὁλόκληρη μάχη χάθηκε, ἐπειδὴ ἕνα καρφὶ ἔφυγε ἀπὸ τὸ πέταλο τοῦ ἀλόγου τοῦ στρατηγοῦ.

Εἶναι, λοιπόν, ἐπικίνδυνα τὰ μικρὰ ἐλαττώματά μας. Δὲν τὰ βλέπουμε, ὅπως δὲν βλέπουμε τὰ μικρόβια, ποὺ εἶναι τόσο ἐπικίνδυνα. Δὲν τὰ παρατηροῦμε. Δὲν μᾶς ἐνοχλοῦν. Ἀντίθετα, μπορεῖ νὰ τὰ ἔχουμε ἀνυψώσει σὲ ἀρετές. Ἀποφεύγουμε τὰ μεγάλα ἁμαρτήματα, σὰν τὰ λιοντάρια ποὺ τὰ βλέπουμε καὶ προφυλαγόμαστε. Τὰ μικρὰ ἐλαττώματα τὰ θεωροῦμε χωρὶς σημασία, ἀλλ’ αὐτὰ μᾶς στεροῦν τὴν αἰώνια ζωή. Ἀγωνιζόμαστε κατὰ τῶν παθῶν. Καλὰ κάνουμε. Ἀλλά, τὰ μικρά μας ἐλαττώματα τὰ θωπεύουμε. Χωρὶς νὰ τὸ νοιώθουμε, τὰ ἀφήνουμε νὰ μεγαλώνουν καὶ νὰ μᾶς καταστρέφουν. Ἐπηρεάζουν ἀρνητικὰ τὴν πνευματική μας πορεία, ἀλλὰ δὲν τὸ καταλαβαίνουμε. Ἄν, ὅμως, θέλουμε νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό, ὀφείλουμε νὰ ἀφήσουμε ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ ἕνα ποὺ στέκεται ἐμπόδιο στὴν πορεία πρὸς τὸν Χριστό. Μόνον ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ τὸ σηκώσει. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ ἔχουμε τὴ θέληση νὰ τὸ πράξουμε. Αὐτὴ συνεργεῖ στὴ χάρι τοῦ Θεοῦ, ποὺ θεραπεύει τὰ ἀσθενῆ καὶ ἀναπληρώνει τὶς ἐλλείψεις μας. Μὲ τὸν ἀγῶνα μας, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸν φωτισμό Του, μποροῦμε νὰ ἐντοπίσουμε τὰ μικρά μας ἐλαττώματα, γιὰ νὰ εἴμαστε ἀκόλουθοι τοῦ Κυρίου. Ἀμήν.