Ένα παιδί που δεν το αποδέχτηκαν, τρέχει μια ζωή μέχρι να φτάσει κάπου

Επιμέλεια κειμένου Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος, www.paidi-efivos.gr

Τελικά δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι οι γονείς θέλουν να δημιουργήσουν ένα παιδί ΑΤΣΑΛΑΚΩΤΟ, αλλά αντί αυτού, καταφέρνουν να το κάνουν πιο φοβισμένο.

 Όσο και να δείχνω δυνατή με όσα πέρασα μόνο εγώ ξέρω πόσο φοβάμαι. Ναι, πέρασα μια ζωή μέσα στο άγχος και το φόβο.

Να μη χωρίσουν οι γονείς μου γιατί αισθανόμουν ότι θα γίνω δακτυλοδειχτούμενη στον κόσμο. Και δεν το ήθελα αυτό. Και ήρθαν στιγμές που με έκαναν να αλλάξω γνώμη. Να παρακαλάω , έως και να ζητάω αυτό το χωρισμό.

Πίστευα ότι θα βρω λίγη γαλήνη. Δε θα με κυνηγάνε οι άσχημες καταστάσεις στον ύπνο μου ή στη διάρκεια της ημέρας. Δε θα σκέφτομαι πλέον το πως θα γυρίσω στο σπίτι και τι θα συναντήσω. Ότι θα σταματήσουν όλα αυτά.

Και φυσικά ήρθε η στιγμή που δεν πήγαιναν άλλο τα πράγματα. Ήρθε το αναπόφευκτο.

Μόνο που μαζί με αυτό δεν έφυγαν οι φόβοι μου, αλλά αυξήθηκαν. Όχι δεν ήταν βιοποριστικοί, αλλά συναισθηματικοί. Αυτά που σαν παιδί είχα πάρει συνεχίζονταν.

Τ’ ότι άλλαξε μια κατάσταση αυτό δε σήμαινε απαραίτητα ότι θα αλλάξει και εμένα.

Και όλα αυτά γιατί ποτέ σαν παιδί δεν ένιωσα την αποδοχή από τους δικούς μου. Ίσως αν είχα νιώσει μια στάλα αγάπη να μπορούσα να εξαλείψω όλους τους φόβους μου. Αλλά ξέχασα… εγώ ήμουν πάντα η πιο δυνατή. Αυτή που δεν είχα ανάγκη. Τα κατάφερνα και μόνη μου. Μα τι να έκανα!!! Έπρεπε και ‘γω κάπως να νιώθω πιο σίγουρη και ασφαλής για τον εαυτό μου.

Τι καλύτερο λοιπόν από το να δείχνω δυνατή ώστε να καταλάβουν ότι δε μπορούν να με πονέσουν , ότι κι αν κάνουν. Έτσι λοιπόν χτίστηκε και αυτό το τοίχος μέσα μου. Και δεν άφηνε τίποτα να μπει.

Και όμως μπορούσε όχι μόνο να μπει αλλά και να το γκρεμίσει. Αυτό ήταν η “ΑΓΑΠΗ”, η “ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ”.

Αλλά τι να ζητάω από ανθρώπους που πραγματικά δεν ξέρω άμα την είχαν πάρει και οι ίδιοι από τη ζωή τους. Αν ήξεραν πως υπάρχει και ότι πρέπει να τη δίνουμε. Δε θα έπρεπε να τους κατηγορούμε. Αλλά και αυτοί θα έπρεπε πολύ , να το σκεφτούν πριν πάρουν την απόφαση και γίνουν γονείς.

Τι φταίω εγώ και ο υπόλοιπος κόσμος για αυτά που αυτοί δεν έκαναν ή δεν έζησαν.

Καταλαβαίνεται τώρα γιατί με τρομάζει η ιδέα του γονιού στη ζωή μου. Το να δίνεις τη ζωή σε έναν άνθρωπο είναι ευλογία. Και εγώ είμαι ευγνώμων σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Αλλά μέχρι εκεί. Όμως δεν είναι μόνο αυτό “γονέας”.

Έχεις το καθήκον να το μεγαλώσεις μέσα σε ένα υγιή περιβάλλον. Και δεν εννοώ μόνο βιοποριστικά, αλλά και ψυχικά. Να έχεις τη δυνατότητα να παραβλέψεις τα πάντα και να του δώσεις να καταλάβει ότι είναι το πιο πολύτιμο για ‘σενα. Να σταθείς δίπλα του σε κάθε ανησυχία και φόβο. Και όχι να του δημιουργείς τα αντίθετα.

Αλλιώς θα έρθει η ώρα που αυτό το παιδί θα θελήσει να φύγει απ’ ότι τον πονάει και τον πληγώνει πιο πολύ. Δεν ξέρω αν το θεωρείτε: παραίτηση ή υποχώρηση. Εγώ το βλέπω ότι από τη στιγμή που δε σε θέλουν κάπου, φεύγεις. “Λάθος ή Σωστό”, δεν ξέρω. Μη με ρωτάτε.

 Αν ποτέ ο Θεός με αξιώσει να γίνω γονέας, θέλω να είμαι πολύ σίγουρη με τον εαυτό μου. Και βασικά, το ίδιο να νιώθει και ο άνθρωπος που θα είναι δίπλα μου. Για κανένα λόγο δεν θα ήθελα να αισθανθεί κάποιος όπως εγώ. Και περισσότερο να τον έχω φέρει εγώ σ’ αυτόν τον κόσμο, και να του έχω δημιουργήσει φοβίες.

Ας μη μιλήσω για τη παιδική κακοποίηση . Που κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι μόνο το ξύλο θεωρείται. Υπάρχουν και τρόποι που δεν έχουν σαν αντικείμενο τη βία. Αλλά πιστέψτε με πονάνε περισσότερο.

Αν όμως ο γονέας μεγάλωσε έτσι? Πως να το αποβάλλει? Κι αν αυτός πιστεύει ότι κάνει το σωστό με αυτόν τον τρόπο? Θα σας πω εγώ κάτι.

Μόλις δει τη συμπεριφορά του παιδιού θα ξέρει αν λειτούργησε σωστά. Αν δηλαδή αρχίσει να απομακρύνεται το παιδί σίγουρα πάντως δε φταίει αυτό. Γιατί πιστέψτε με ότι το παιδί αποδέχεται μια συμπεριφορά έντονη, όταν έχει κάνει κάτι. Αλλά όπως είπα “ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ”.

Μη με ρωτάς αν οι γονείς μου έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους έτσι όπως είναι ή αν αυτό ήθελαν . Γιατί με βλέπω να σου γράφω έως το πρωί και το τετράδιο να μη μου φτάνει. Θα σου πω αυτό και ότι καταλάβεις. Αν ήτανε ευτυχισμένοι από τη ζωή τους, εγώ θα ήμουν τώρα εδώ να μιλάω μαζί σου?

Άμα ήθελα να είμαι ίδια με τον υπόλοιπο κόσμο τότε δεν θα ‘μουν εδώ. Να ψάχνω τον εαυτό μου μέσα από τις σκέψεις μου. Να αναζητώ τις καλύτερες μέρες. Να πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα της γνώμης του και της επιλογής του. Θα ήμουν κάπου όπου όλα θα τα έκρυβα “κάτω από το χαλί”.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ. συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.