Η απερισκεψία του Ήλιου
Κάποτε σε έναν κόσμο παραμυθένιο ο Ήλιος δεν έδυε ποτέ έλαμπε μέρα και νύχτα φώτιζε τους ανθρώπους τα ζώα τα φυτά, ζέσταινε τους ποταμούς τις λίμνες και την θάλασσα.
Εκεί σε αυτόν τον κόσμο ένα παλικάρι αγάπησε μια νέα· ήταν έτοιμος να κάνει θυσίες νοιαζόταν και ενδιαφερόταν για αυτήν ήθελε να είναι συνεχώς κοντά της, την αγαπούσε χωρίς πρέπει και γιατί χωρίς σύνορα!
Η μητέρα της κόρης μόλις το έμαθε αντέδρασε, αποφάσισε να ανοίξει ένα βαθύ γκρεμό για να μην επιτρέπει την κόρη της να συναντά τον νέο.
Οι μέρες πέρναγαν και οι ερωτευμένοι μαράζωναν, έτσι μια μέρα αποφάσισαν να «κοιμηθούν» για πάντα πέφτοντας στον γκρεμό.
Τα πουλιά που παρακολουθούσαν συγκινήθηκαν, για να αποτρέψουν την μοιραία απόφαση ενώθηκαν συντονισμένα δημιουργώντας μια γέφυρα για να την διαβούν οι νέοι, η μητέρα της κόρης μόλις το είδε χρησιμοποίησε και πάλι τις μαγικές ικανότητες της· φύσηξε δυνατά την ώρα που την διάβαιναν… νέοι και γέφυρα πάγωσαν!
Ο Ήλιος βλέποντας τι έγινε συγκινήθηκε και αποφάσισε να βοηθήσει, έστειλε όλες τις ζεστές ακτίνες πάνω τους και σε ελάχιστο χρόνο τους ξεπάγωσε, δεν υπολόγισε όμως τον αποσυντονισμό της γέφυρας και την πτώση των νέων.
Οι νέοι βρήκαν τραγικό θάνατο πέφτοντας στον βαθύ γκρεμό, ο Ήλιος θεώρησε υπεύθυνο τον εαυτό του από τότε τα βράδια δύει για να θρηνήσει του νέους και την ημέρα ανατέλλει να ζητήσει συγνώμη για την απερισκεψία του.-
Η ιστορία μου είναι αληθινή όσο ένα παραμύθι, ένα παραμύθι είναι αληθινό όσο το πιστεύουμε.
Σημασία όμως δεν έχει το ένα ή το άλλο, σημασία έχει κάθε ιστορία να διδάσκει κάτι χρήσιμο!
Σπύρος Α. Ηλιάδης
