Σφαγεία…

Θυμάμαι τα χρόνια, που ο συγχωρεμένος ο Πατέρας μου (πάνε τρία χρόνια τώρα που μας άφησε) είχε το κρεοπωλείο στην δημοτική αγορά Φλώρινας, κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Πέμπτη είχε σφαγείο, δηλαδή όποια ζωντανά αγόραζε από τους αγρότες της περιοχής, τα κουβαλούσε με το αγροτικό στα δημοτικά σφαγεία της Φλώρινας για να σφαχτούν. Ήτανε μακάβριο και φριχτό θέαμα για τα παιδικά μου μάτια, μα και αργότερα ως έφηβος μα ακόμα και μεγαλύτερος, η όλη διαδικασία μου έφερνε δυσθυμία και μία δυσφορία.

Στο σφαγείο εργάζονταν οικογενειάρχες άνθρωποι, γνωστοί στην κοινωνία της Φλώρινας, άλλοι τραχείς και ζόρικοι, άλλοι με το χαμόγελο στα χείλη, αλλά όλοι τους ήξεραν ένα πράγμα: να κάνουν πάρα πολύ καλά «το γδάρσιμο» των ζώων.

Για να γίνει σωστός διαχωρισμός του δέρματος με το υπόλοιπο σώμα, «φούσκωναν» το σφάγιο με αέρα και έπειτα ξεκινούσαν να τραβούν το δέρμα αποκολλώντας το από το σώμα και με την βοήθεια καλών μαχαιριών, διαχώριζαν το δέρμα από το σώμα.

Συνειρμικά, έως και απροσδόκητα, μου ήρθαν εκείνες οι εικόνες στο μυαλό όταν, στον καταιγισμό των πληροφοριών που ζούμε σήμερα, είδα στο διαδίκτυο μια εικόνα ανθρώπων να χορεύουν κάπου στο εξωτερικό και από πίσω τους να υπάρχει η εικόνα της «Μακεδονίας του Αιγαίου», όπως αυτοί την οραματίζονται τόσα χρόνια. Ταυτόχρονα, απέναντι στην τηλεόραση, μία συζήτηση για το χρέος που «φούσκωσε» και άλλο…. μνημόνια που ήρθαν και δήθεν έφυγαν….

Το ξέραμε, ιδιαίτερα εδώ στην δυτική Μακεδονία, φωνάζαμε τον ρόλο κάποιων και που αποσκοπούσαν οι τόσες παρεμβάσεις τους. Γνωρίζαμε καλά και τον ρόλο των ξένων σε αυτήν την διαδικασία, που, απ’ ότι φαίνεται, ήταν κοινός τους στόχος η ολοκλήρωση ενός σχεδίου, όπως αυτού της συμφωνίας των Πρεσπών, ως συνέχεια και συνέπεια της συμμοριτικής διακήρυξης του 1949 στον ίδιο χώρο από τους πολιτικούς και βιολογικούς προγόνους τους.

Η όλη διαδικασία όμως δεν διαφέρει κατά πολύ και με αυτήν των σφαγείων. Το «σφάγιο» είναι η Ελλάδα μας. Τα φερόμενα ως χρέη το φούσκωμα, με συνέπεια και επακόλουθο… Την βεβιασμένη αποκοπή του «δέρματος» που είναι η Μακεδονία από το «σώμα» που είναι η Ελλάδα και η οποία θα επιφέρει, ολέθριες επιπτώσεις για όλον τον Ελληνισμό. Ίσως, όμως, απώτερος σκοπός και στόχος τους για το μέλλον να είναι η δημιουργία ενός άλλου κράτους, αυτού που, ξεδιάντροπα κάποιοι, ονειρεύονται και θέλουν… με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη «των Βαλκανίων».

Είναι αυτοί οι ανιστόρητοι αριστεροφιλελεύθερομαδουριστές νεοταξίτες που δεν τους αρέσει ο όρος συμβασιλεύουσα ή συμπρωτεύουσα… Αρκούνται στον ρόλο τους ως ουρές των «πεφωτισμένων» της Ε.Ε., της Γερμανίας όπως και των Η.Π.Α., ενεργούν ως υπάκουα σκυλάκια, πειθήνια όργανα της νέας τάξης πραγμάτων. Το σίγουρο είναι ότι οι πράξεις αυτές θα εξεταστούν από τους Ιστορικούς του μέλλοντος.

Και μπορεί να θυμάμαι πάντα με νοσταλγία τους εκδοροσφαγείς των δημοτικών σφαγείων της Φλώρινας, αλλά…

Η θύμηση των 153 «σύγχρονων εκδοροσφαγέων πολιτικών» (άλλωστε ένας ακόμα δικός τους πρώην βουλευτής είχε μιλήσει για… ραντεβού στα γουναράδικα…) πάντα θα μου προκαλεί απέχθεια, λύπη, σιχασιά, βδελυγμία και… όποιο άλλο αηδιαστικό, κακό συναίσθημα μου έρθει στον ψυχισμό μου….

 Νομίζω ότι κοιμάμαι και ονειρεύομαι έναν εφιάλτη… Βλέπω ως ακόμα ένα σφάγιο την Μακεδονία ΜΑΣ, θυσία ως άλλη Ιφιγένεια, κατ’ απαίτηση των ξένων κέντρων, ως άλλο χρυσόμαλλο δέρας που αποκόπτεται από το σώμα της Ελλάδας. Και αναρωτιέμαι.. Όλα αυτά γιατί;

Επειδή έτσι το θέλουν οι νέοι εκδοροσφαγείς, ντόπιοι και ξένοι…. Ότι δεν κατάφεραν οι τόσοι πόλεμοι, πραγματώνεται με μια μονοκονδυλιά στις Πρέσπες… Και αφού το σφαγείο άνοιξε … βρέθηκαν και οι εκδοροσφαγείς….

Τσιμπιέμαι δεν κοιμάμαι δεν βλέπω όνειρο… ΖΩ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!

Καλή συνέχεια Αδέρφια, ο Μακεδονικός Αγώνας Συνεχίζεται…

ΠΕΤΡΟΣ Γ. ΓΩΓΟΣ