Σκεπάστε με…

Άρθρο του Πέτρου Γ. Γώγου

Πόσες φορές στη ζωή μας έχουμε νιώσει αμηχανία; Πόσες φορές οι καταστάσεις και οι εικόνες που αντικρίζουμε μας κάνουν να ντρεπόμαστε, να θέλουμε κυριολεκτικά «να μας καταπιεί η γη»;

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, ταλαιπωρούμαι προσωπικά από ένα θέμα υγείας, το οποίο με ανάγκασε να περάσω την πόρτα του νοσοκομείου πολλές φορές. Σε μία από αυτές τις επισκέψεις, τυχαία, περιφερόμενος στην αίθουσα αναμονής των εξωτερικών ιατρείων, ακούω μια φωνή να μου λέει «σας παρακαλώ, σκεπάστε με, κρυώνω». Ήταν μια νεαρή κυρία, η οποία με σιγανή φωνή με καλούσε να την βοηθήσω. Το έκανα, αλλά η εικόνα της κοπέλας που, στωικά, περίμενε καθηλωμένη στο φορείο, τη μεταφορά της με το ΕΚΑΒ (πιθανώς στο σπίτι της) δεν μπορεί να φύγει απ’ το μυαλό μου.

Είναι αλήθεια ότι εκείνη τη στιγμή “ξέχασα” τον πόνο μου, γιατί ο πόνος της κοπέλας φαινόταν μεγαλύτερος -και σίγουρα ήταν. Είναι επίσης αλήθεια ότι στη σύγχρονη κοινωνία που ζούμε, νομίζουμε ή και θεωρούμε ότι τα δικά μας προβλήματα, οι έννοιες, οι πόνοι είναι πάντα μεγαλύτερα από του διπλανού μας. Δυστυχώς όμως, ένα τέτοιο βλέμμα αρκεί για να σε επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα.

«Σκεπάστε με». Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ πόσοι άνθρωποι καθημερινά αφήνουν να αιωρείται στον αέρα των αιθουσών του πόνου αυτήν τη φράση; Πόσοι συνάνθρωποί μας καθημερινά έχουν την ανάγκη μιας απλής εκδήλωσης συμπάθειας ή αγάπης γιατί δυστυχώς η κοινωνία μας έχει καταντήσει άπονη, φοβερά εγωιστική, κυριολεκτικά απάνθρωπη και ανάλγητη.

«Σας παρακαλώ». Ειλικρινά έχει χαραχτεί στο μυαλό μου τόσο η φωνή όσο και το πρόσωπο της κοπέλας, σε τέτοιο βαθμό, που η θύμησή της μου προκαλεί απεριόριστη θλίψη, επειδή η αδυναμία μου να ελαφρύνω την ομολογουμένως δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόταν, με έκανε να νιώσω τόσο μικρός, τόσο λίγος μα περισσότερο, ανόητος, που θεωρούσα τον δικό μου πόνο μεγάλο.

Θαυμάζω τη δύναμη ψυχής και θάρρους με την οποία υπέμεινε το «πάθος» της. Ειλικρινά όμως, θαυμάζω επίσης το θάρρος και το κουράγιο των εργαζομένων στα νοσοκομεία, που καθημερινά βιώνουν τέτοιου είδους συγκλονιστικές καταστάσεις. Η αλήθεια είναι ότι θέλει πολύ μεγάλη δύναμη ψυχής για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις σε τέτοιου είδους καθήκοντα.

Βιώνοντας μια τέτοια κατάσταση, συνειδητοποιώ πόσο μικρό είναι το πέρασμα μας απ’ το βιβλίο της ζωής και ότι ίσως θα έπρεπε  όλοι μας να ξαναθυμηθούμε τις αρχές της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και του εθελοντισμού, προσφέροντας σε τέτοιους ανθρώπους και στις οικογένειές τους το ελάχιστο (για εμάς) αλλά πολύ μεγάλο (για αυτούς) που δεν είναι άλλο από την προσευχή και τη βοήθεια, υλική και προπάντων ηθική.

Είναι σίγουρο ότι οι τρελοί ρυθμοί στους οποίους ζούμε όλοι μας, δεν μας επιτρέπουν να σκεφτούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν τέτοιες δύσκολες καταστάσεις και ότι ίσως χρειάζονται τη βοήθειά μας. Ας πάψουμε λοιπόν να είμαστε εγωιστές. Ας κοιτάξουμε γύρω μας, ας ανοίξουμε τα μάτια μας με καθαρή καρδιά. Ίσως καταφέρουμε να ακούσουμε αυτούς που χρειάζονται την αρωγή μας, με αδελφική εν Χριστώ άδολη Αγάπη.

Ίσως έτσι καταφέρουμε να αφουγκραστούμε αυτούς που πραγματικά μας έχουν ανάγκη.

Ίσως με αυτόν τον τρόπο καταφέρουμε να διώξουμε και τον δικό μας πόνο.