Ένα περαστικό φεγγάρι
Του Τάσου Βακφάρη
Σκυθρωπά και κρύα τα απομακρυσμένα χωριά της χώρας. Σπίτια γκρεμισμένα κατά το ήμισυ, βρύσες χωρίς χρώμα που άλλοτε ρέει το νερό και άλλοτε στάζει και ησυχία.
Κυρίως ησυχία.
Σιωπή άπειρη που διαρκεί μέχρι το ξημέρωμα εκτός κι αν είναι τυχερό και έχει ποτάμι να ακούς τη βουή του.
Κι άνθρωποι λιγοστοί.
Ένα φως ανα παράθυρο μέσα στην ερημιά ελπίδα για ζωή στο σπιτικό. Οι κουρτίνες του επάνου ορόφου αχρησιμοποίητες και σκονισμένες αφού κάνεις δεν ανεβαίνει εκεί.
Σκόνη και κορνίζες με φωτογραφίες.
Τις παλιές τις ασπρόμαυρες με τις αλλοιωμένες άκριες από την υγρασία και δίπλα ένα καντήλι να καίει στις εικόνες για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν. Μια προσευχή και να, ο ύπνος σε λειτουργία τίθεται.
Θαρρείς και θα έρθουν οι Γιαπωνέζοι ( αυτοί από τη Γιαπωνία την χιλιοειπωμένη ) να απαθανατίσουν τον τρόπο που ζούσαν οι προϊστορικοί πριν εξελιχθούν σε αυτήν την έξυπνη εποχή.
Ναι την έξυπνη εποχή.
Αυτή χωρίς πράσινα τηλέφωνα με τη Ρώσικη ρουλέτα για καντράν που δεν παίρνουν πια το μηδέν για να ακουστούν καλύτερα αλλά έχει εισερχόμενες βιντεοκλήσεις για να μην χρεώνεσαι στα υπεραστικά.
Πόσες δραχμές έτρωγαν τα υπεραστικά;
Γρήγορα, οχι πολλά λόγια, γράφει ο λογαριασμός.
Αλλά…
Πάντα ένα αλλά.
Ένα πορτοκαλί φεγγάρι που χάσκει από πάνω τους κάποια βράδυα τα ζωντανεύει. Έτσι, τέλεια στρογγυλό σχηματισμένο, τους χαρίζει την πύρινη λάμψη που λείπει και αυτά γλυκαίνουν. Η μοναξιά τους δεν πικρίζει για λίγο τη νύχτα ετούτη.
Ένα τέτοιο φεγγάρι και απόψε με βρίσκει περαστικό από την Έδεσσα. Πάνω από την πόλη στέκει χαμηλά ακόμη, μοιάζει σαν να μην θέλει να αφήσει τον καταρράκτη. Σαν να κατέβηκε για λίγο να ξεδιψάσει.
Να ξεδιψάσει και να δροσιστεί. Να κάνει χάδια στις εκατομμύρια σταγόνες νερού που λικνίζονται ασταμάτητα στο χορό του Ζαλόγγου για μιαν ελευθεριά.
Και εδώ δεν χρεώνει τίποτα.
Δεν χρωστά και δεν χαρίζει τίποτα. Μόνο στιγμές. Μόνο αυτές στις προσφέρει απλόχερα χωρίς φειδώ.
Εκεί σκέφτομαι οτι ξεκινούν οι εποχές, από τα μικρά χωριουδάκια των συνόρων της Ελλάδας.
Και είναι όμορφα.
Το φθινόπωρο αυτό λοιπόν που σου έρχεται είναι ευλογημένο από την ηλικιωμένη γυναίκα που δουλεύει τη γη με τα χέρια της γιατί αυτό έμαθε και αυτό θα κάνει μέχρι να αποχωρήσει από δω.
Είναι ευλογημένο και έχει άρωμα βασιλικού…
Δέξου το σαν δώρο..
