Για τον πατέρα μου…

«Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος, κι αν είδες, είδες.» (Ο. Ελύτης)

Αξιότιμε κ. Πρόεδρε και αγαπητά μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Φ.Σ.Φ. «Ο Αριστοτέλης» με ιδιαίτερη συγκίνηση πληροφορήθηκα την απόφασή σας να εκδώσετε ένα πόνημα αφιερωμένο στον μαέστρο της διάσημης χορωδίας του «Αριστοτέλη», στον αγαπημένο μου πατέρα, Δημοσθένη Μούσιο. Πρόκειται για μια εξαιρετική ιδέα που τιμά όλους σας και καταξιώνει τη μακροχρόνια συνεργασία του Μίμη Μούσιου με τον «Αριστοτέλη», επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά τους δεσμούς ζωής που συνδέουν τον Μαέστρο με τον ιστορικό Σύλλογό σας. Από μέρους των πέντε παιδιών του Μίμη αισθάνομαι την ανάγκη να σας ευχαριστήσω και εγγράφως για την σημαντική πρωτοβουλία σας σε μια πολύ καλή στιγμή της ζωής του πατέρα μου, την ώρα της συγκομιδής και της απολαβής για έναν ακούραστο καλλιτέχνη, που δούλεψε με ήθος, συνέπεια και φλόγα όλα τα χρόνια του, και που η προσφορά του συνεχίζεται ακόμη άκαμπτη.

Σε μια τέτοια στιγμή, που «τα χαϊδεμένα των αισθήσεων» που τα φυλάγει ο καθένας μας σε μια ζεστή γωνιά της καρδιάς του υπερεκχειλίζουν «τα φρεάτια του νου» και γίνεται η αποτίμηση των πεπραγμένων, έρχεται η δική σας τιμητική έκδοση να επιβεβαιώσει ότι αυτή η χούφτα με σπόρους τέχνης, ευαισθησίας και ψυχικής ανάτασης που έσπειρε και σπέρνει ακόμη ο Μίμης στους Φλωρινιώτες με την μουσική του προσφορά ρίζωσε βαθιά και δίνει καρπούς. Με τη συνοπτικότητα που επιβάλλουν οι συμβάσεις μιας ευχαριστήριας επιστολής, θα μπορούσα να πω ανεπιφύλακτα ότι ο Μίμης Μούσιος είναι μια εμβληματική προσωπικότητα της μεταπολεμικής Φλώρινας. Στις «χαρακιές της παλάμης του» η μοίρα όριζε μια δύσβατη πορεία από τα παιδικά του χρόνια. Μέσα από τη φτώχεια και την ορφάνια, μέσα από τις Συμπληγάδες της ζωής έμαθε από παιδί να πορεύεται με το κεφάλι ψηλά και από το πολύπαθο ταξίδι να φτάνει στο χρυσό φως της τέχνης και της δημιουργίας.

Και αν «η μεγάλη τέχνη βρίσκεται οπουδήποτε ο άνθρωπος κατορθώνει να αναγνωρίζει τον εαυτό του και να τον εκφράζει με πληρότητα μες στο ελάχιστο», ο Μίμης Μούσιος, που κατόρθωσε να βάλει την καλλιτεχνία σε κάθε στιγμή της ζωής του, σίγουρα έθεσε το δικό του λιθάρι στο πολιτιστικό οικοδόμημα της περιοχής μας και ιδιαίτερα στην χορωδιακή παράδοση της Φλώρινας. Όλες τις ιδιότητές του ο Μίμης Μούσιος τις τίμησε με τον καλύτερο τρόπο: άριστος πανεπιστημιακός δάσκαλος, σημαντικός μουσικός, εμπνευσμένος συνθέτης, αξιόλογος συγγραφέας και ερευνητής, καλλίφωνος κανταδόρος, μα πάνω από όλα ΜΑΕΣΤΡΟΣ. Χαρισματικός μαέστρος. Με «μαγικές» ικανότητες να τιθασεύει τις γιγάντιες φωνές των ταλαντούχων χορωδών του με ένα νεύμα, να συντονίζει τους ρυθμούς και τους παλμούς της καρδιάς όλων μας με ένα βλέμμα, και τελικά «να παράγει ευφωνία», συγκίνηση και τέρψη των αισθήσεων.

Ο πασίγνωστος Μαέστρος με το αστείρευτο ταλέντο του αναδεικνύεται ως πρωτομάστορας της χορωδιακής ζωής της Φλώρινας μέσα από την πολύχρονη θητεία του σε πολλές χορωδίες και ιδιαίτερα στην πολυφωνική χορωδία του «Αριστοτέλη», που είναι ο μεγάλος του έρωτας. Η πολιτιστική συνεισφορά του, εκτός των άλλων σημαντικών όπως το πρωτότυπο ερευνητικό και συγγραφικό του έργο, συνίσταται κυρίως στο γεγονός ότι με την πληθωρική παρουσία του κράτησε ζωντανή τη φλόγα της χορωδιακής μουσικής και ανέδειξε την χορωδία του «Αριστοτέλη» σε σύμβολο της μουσικής παράδοσης της αστικής Φλώρινας. Με την άνεση του έμπειρου και την υπευθυνότητα του πρωτόπειρου αποδείχθηκε ως μαέστρος αντάξιος διάδοχος των προκατόχων του και υποδειγματικός δάσκαλος για τους συνεχιστές του. Γιατί έπιασε την κόκκινη κλωστή, τη δεμένη στο αδράχτι των μουσικών της Φλώρινας, και την έφερε στη σημερινή πραγματικότητα για να την παραδώσει κάποια στιγμή ακέραιη και στέρεα στους επόμενους, ενώ εξακολουθεί να μας ξαφνιάζει διαρκώς με την φρεσκάδα της δράσης του, με τη διαύγεια της σκέψης του και με τη δύναμη της ψυχής του.

Η επιβλητική παρουσία του στο μουσικό στερέωμα της Φλώρινας μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι η χορωδία δεν είναι απλά μια πηγή αυθόρμητης ψυχαγωγίας, αλλά ο τόπος μιας πολιτισμικά και κοινωνικά μεσολαβημένης εμπειρίας, για αυτό και είναι ένα προνομιακό μέσο για τη συγκρότηση της πολιτισμικής μας ταυτότητας και για τη δημιουργία δεσμών φιλίας και συναλληλίας. Στα μουσικά ταξίδια του μας έχει συμπαρασύρει για πολλές δεκαετίες και μας έχει προσφέρει συγκλονιστικές αισθητικές εμπειρίες, που δικαίως στέφτηκαν με τη μέγιστη αποδοχή και καταξίωση. Οι δάφνες που έχει δρέψει παρουσιάζονται ανάγλυφα μέσα από τα ποικίλα δημοσιεύματα που περιλαμβάνονται στην έκδοσή σας. Όσοι γλαφυρά σκιαγραφούν το περικείμενο πολιτισμικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής και τα προσωπικά χαρακτηριστικά του Μαέστρου επικεντρώνονται δικαίως στην έντονη δραστηριότητά του, στο σπινθηροβόλο πνεύμα του και στην καλλιτεχνική προσφορά του από τους ζοφερούς καιρούς του πολέμου μέχρι και σήμερα.

Γιατί μέσα στον ετερογενή και ανταγωνιστικό κόσμο των ετερόκλητων ιδεολογιών και κοσμοαντιλήψεων, των ποικιλόμορφων κοινωνικοπολιτικών ανισοτήτων και συγκρούσεων έρχεται η τέχνη με τα αόρατα δάχτυλά της και «μας αγγίζει το νου», μας απογειώνει, μας τέρπει. Κι επειδή «το φωτάκι ανάβει πάντα στον Παράδεισο των κατανοούντων» άνθρωποι που υπηρετούν την τέχνη όπως ο Μίμης Μούσιος αποτελούν πηγή έμπνευσης για όλους μας. Αλλά και η «ιδιωτική οδός του» είναι μια πορεία γεμάτη πάθος και εντάσεις. Γεμάτη συναισθήματα και μουσική. Με οικογενειακό περιβάλλον που του επέτρεψε να ανθίσει καλλιτεχνικά, με δυο λαμπρές συζύγους και πέντε παιδιά που τον λατρεύουν, καθώς και μια χορεία από αδελφικούς φίλους που τον αγαπούν ειλικρινά και έντιμα, ο Μίμης όλα αυτά τα χρόνια γεύτηκε την κοινωνική αποδοχή και τις συναισθηματικές σχέσεις όσο λίγοι άνθρωποι. Μα και στα δικά μας μάτια, των παιδιών του, ο Μίμης Μούσιος είχε πάντα τη λάμψη του σπουδαίου μαέστρου που καταχειροκροτείται από τους ακροατές. «Κι έμοιαζαν τα χέρια σου κλωνάρια μυγδαλιάς, όταν τα άπλωνες να κόψεις το φεγγάρι»… Έτσι τον θωρούσαμε την ώρα που διηύθυνε την χορωδία, όταν βλέπαμε όλους να κρέμονται από το φτερούγισμα των χεριών του, και αισθανόμασταν σκιρτήματα περηφάνιας για εκείνον.

Την ίδια περηφάνια νιώθουμε και σήμερα, όταν σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης συναντάμε εκατοντάδες δασκάλους που μας ρωτούν «για τον Μίμη τον Μούσιο» και αναπολούν με αγάπη και νοσταλγία τις σπουδαστικές τους εμπειρίες και τα μαθήματα μουσικής και δημοκρατίας που έπαιρναν από αυτόν. Θεωρώ ότι οποιαδήποτε παραπέρα αναφορά από μένα για τον πατέρα μου είναι περιττή, μιας και στις σελίδες του πονήματός σας παρουσιάζεται εμπεριστατωμένα η ζωή και το έργου του Μίμη Μούσιου.

Ευχαριστώ από καρδιάς όλους εσάς που οραματιστήκατε και υλοποιήσατε με κόπο και ανιδιοτέλεια την έκδοση αυτού του βιβλίου και όσους αγαπητούς φίλους εξέφρασαν με ιδιαίτερο συναίσθημα και με τον πιο εγκωμιαστικό τρόπο την αγάπη τους στο πρόσωπο του Δημοσθένη Μούσιου. Θα σας ήμουν ευγνώμων, αν συμπεριλαμβάνατε και τη δική μου επιστολή στην έκδοσή σας. Κλείνοντας με συγκίνηση, εύχομαι στον αγαπημένο μου πατέρα να είναι πολύχρονος και ευτυχισμένος και με την λαμπερή ζωή του να γεμίζει με φως και τη δική μας ζωή! Να πορεύεται «πρόσω ηρέμα», να παλαντζάρει στις φουρτούνες της ζωής, μέσα από ύφαλους και φυρονεριές και, όπως πάντα, να περνά «και οι άλλοι να ακολουθούν στο αυλάκι που το πέρασμά του αφήνει».

Σχολική Σύμβουλος Π.Ε., Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Φλώρινας