Πενήντα χρόνια μετά
Η Κυριακή της 11ης Σεμπτεμβρίου 2016, ημέρα συνάντησης όλων των συμμαθητών των Λυκείων της Φλώρινας, πέρασε ευχάριστα και μας άφησε όμορφα συναισθήματα, χαράς και συγκίνησης καθώς αναμόχλευσε μέσα μας τις μαθητικές μας αναμνήσεις.
Το κλίμα της συνάντησης στο σχολείο που περάσαμε 6 χρόνια, φόρτισε η ομιλία της αγαπητής συμμαθήτριας μας Ειρήνης Πάνου και όλες ζητήσαμε να δημοσιευθεί το κείμενο.
Βιργινία Λουκά
Ἀφιερωμένο στίς ἀποφοίτους Λυκείου Φλώρινας, σχολικοῦ ἔτους 1965-1966
«Οἱ θύμησες καί οἱ μνῆμες εἶναι αὐτές πού κρατοῦν τήν ζωή», εἶπε κάποιος σοφός.
Στό τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ πού ὁ καιρός δροσίζει,
θά θυμηθοῦμε μιά ἄνοιξη πού ἡ ζωή ἁπλόχερα σ’ ὅλους τήν χαρίζει!
Κι ἕνα ταξίδι ὄμορφο θά κάνουμε ἀντάμα
Καί θάχει τό ταξίδι μας καί γέλοιο μά καί κλάμα.
Μπορεῖ νά ταξιδέψατε μέσα στό καλοκαίρι
Σέ ὄμορφα, πρωτόγνωρα καί παραδείσια μέρη.
Μά κι ἄλλες μέ παράπονο μείνατε στήν ψυχή, γιατί τό καραβάκι σας ξέμεινε στήν ἀκτή!
Γι’ αὐτό ἕνα ἀλλιώτικο θά κάνουμε ταξίδι
Μέ πρόσωπο ἀρυτίδωτο καί δροσερά τά χείλη.
Ἕνα ταξίδι πού ἡ καρδιά θά εἶναι στό τιμόνι
Κι ἡ καθεμιά μας, τί χαρά, δέν θά τό κάνει μόνη.
Νάταν χθές νάταν προχθές π’ ἀφήσαμε τό θρανίο!
Ἴσως καί νἄταν πιό παλιά, τό ξέχασα, καθώς στόν κόσμο αὐτόν θαλασσοδέρνομαι μέ τῆς ζωῆς τό πλοῖο.
Στ’ ἀλήθεια δέν κατανοῶ, ὁ χρόνος πῶς κυλάει…
Ἄς εἶναι κι ἄς φεύγει γρήγορα, μόνο ἡ καρδιά μετράει.
Πενήντα χρόνια πέρασαν, σάν νά ‘τανε μιά μέρα καί νά ‘μαστε ὅλες σήμερα, ἀντάμα ἐδῶ πέρα.
Στήν ὄμορφη τήν Φλώρινα, στίς τάξεις τοῦ σχολειοῦ μας, τόν χρόνο θά γυρίσουμε καί θά τόν πᾶμε πίσω. Μνῆμες πού δεν ξεθώριασαν, λαχτάρες, συναισθήματα, βιώματα, ἀγῶνες, ἀγωνίες, νοσταλγίες, ἐπιθυμίες, χαρές, φιλίες, καυμοί, πόθοι, ὄνειρα, ἀμέλειες, ἀταξίες, γεμάτο εἶναι τό τραπέζι.
Κι ἄς ἄλλαξαν τά πρόσωπα κι ἀσπρίσαν τά μαλλιά μας,
κι ἄς πονοῦν τά πόδια μας κι εἶναι περίσσια τά κιλά μας.
Μᾶς μείναν τά ὀνόματα, μᾶς μείνανε τά μάτια, κι οἱ ἐφηβικές μας θύμησες πανάκριβα κομμάτια!
Αὐτές ἐδῶ μᾶς ἔφεραν, στόν τόπο τοῦ σχολειοῦ μας,
γιά νά ξεθάψουμε λοιπόν, ἀπ’ τά βαθιά τοῦ νοῦ μας.
Νά θυμηθοῦμε τά παλιά, μαθητικά μας χρόνια πού πέρασαν καί χάθηκαν σάν ἄνοιξης ἀηδόνια.
Κι ἄν χάθηκαν καί ἄν φύγανε λοιπόν σάν χελιδόνια, στή θύμηση καί στήν καρδιά θέ νά ζοῦν αἰώνια.
Στή ζήση μας τά βάλαμε ἄσειστα θέμελά της, θά τά κρατήσουμε γερά ὡς τά γεράματά της! Βέβαια δέν γεράσαμε… μά καί αὐτό θά γίνει, κανείς μας ὅπως ἤτανε δέν πρόκειται νά μείνει… Ἄς εἶναι πάντοτε ἡ ζωή ὁλόγλυκες ἀναμνήσεις, γεμάτη ὑγεία καί χαρές γιά ὅσους μᾶς ἀγάπησαν καί ἔχουμε ἀγαπήσει.
Ξέχειλη ἡ ζωή γιά ὅλους μας νάναι ἀπό εὐτυχία, ἀγάπη, εἰρήνη, χαρά, εὐγνωμοσύνη, τρυφερότητα καί προσφορά!
Τί ξέγνοιαστη ἡ παρέα μας! οἱ ἐκδρομές μας, οἱ γιορτές, οἱ παρελάσεις μας, καί τήν σημαία νά κρατᾶ ψηλά ἡ Λαβασίδου ἡ Σοφούλα, ἀριστοῦχος μά καί ταπεινή, πάντα προσιτή, γεμάτη καλοσύνη. Στήν ἔκθεσή της τόγραψε πῶς ζήλεψε καί θαύμασε τῆς Καλαφάτογλου νά μοιάσει. Καί πράγματι ἀξιώθηκε φιλόλογος νά γίνει καί στά παιδιά πού δίδαξε σοφία καί γνώσεις εἶχε νά μεταγγίζει. Στά χρόνια τῶν σπουδῶν μας, καί σέ μένα δίπλα στάθηκε ὅλο ἀγάπη καί φροντίδα μοῦ ἤτανε πράγματι ἐνίσχυση, θάρρος καί ἐλπίδα. Ἀπό τήν καρδιά μου τήν εὐχαριστῶ καί τήν εὐγνωμονῶ περίσσια.
Γιά ὅσους ταξίδεψαν στό φῶς, μαζί μέ τούς ἀγγέλους, καθηγητές καί μαθητές καί σήμερα δέν εἶν’ ἀνάμεσά μας, θά ζοῦν γιά πάντα ζωντανοί μέσα στήν καρδιά μας.
«Πανάλαφρος ὁ ὕπνος τους, τά Ἀπρίλη τά πουλιά σάν τοῦ σπιτιοῦ τους νά τά ἀκοῦν λογάκια καί φιλιά». Μνημονεύουμε τόν Γιάννη Χατηιωάννου, τήν Ἀθηνᾶ Τσαούση, τήν Ἐλευθερία Παυλίδου, τήν Σταυρούλα Γκροσδάνη, τήν Χρυσούλα Ρώμα, τήν Αἰκατερίνη Μαρούλη, ἀπό τήν Νάξο καί τήν Ρωμυλία Γαβριηλίδου πού τόσο ἀπρόσμενα ἔφυγε ἀπό ἀναμεσά μας γιά τήν χώρα τῶν ζώντων, γιά τήν εὐφροσύνη τῆς οὐράνιας πατρίδας, νά συναντήσει τήν ἀγαπημένη της κόρη Ἐλπίδα. Ἄς εἶναι ἐλαφρύ τό χῶμα πού τούς σκεπάζει καί ἡ μνήμη τους αἰώνια. Τό πρωί στήν ἀναστάσιμη θεία λειτουργία τῆς σημερινῆς Κυριακῆς μνημονεύθηκαν τά ὀνόματά τους στήν ἁγία προσκομιδή. Διασκευάζοντας μία στροφή ἀπό τό ποίημα τοῦ Λάμπρου Πορφύρα «Δέηση γιά τήν ψυχή τοῦ Παπαδιαμάντη» θά μποροῦσα νά πῶ:
«Χριστέ μου, δῶσ’ τους τὴ χαρά, τὴ μόνη ποὺ μποροῦσε
νὰ σοῦ ζητήσουν ἀπάνω ἐκεῖ νοσταλγικὰ οἱ ψυχές τους,
κάνε τὸ θάμα κι ἄσε τoυς νὰ ζήσουν, ὅπως ζοῦσαν,
σὲ μιὰ μεριά, ποὺ τάχατες τῆς Φλώρινας νὰ μοιάζει».
Τέλος σέ ὅλες σας εὔχομαι ὑγεία καί χαρές, πολλά καλά καί εὐλογημένα ἀπό τό χέρι τοῦ Θεοῦ σέ ὅλους σκορπισμένα.
Καλῶς ἀνταμωθήκαμε, ὅλοι ἄς εὐχηθοῦμε τό βράδυ τό σημερινό μαζί νά τό χαροῦμε! Ἐμπρός, λοιπόν, τώρα νά γίνουμε ὅ,τι πιό ποθητό! Ἐμπρός γιά τά θρανία μας καί γιά τά δεκαοχτώ!
Ὑπεύθυνες γιά τήν ὑπέροχη συγκέντρωσή μας τήν σημερινή εἶναι ἡ Λίτσα μας Χατζηιωάννου, ἡ Τζένη Κωνσταντοπούλου, ἡ Βιργινία Λουκᾶ καί ἡ Βιολέττα Πούλια, θερμά τίς εὐχαριστοῦμε γιά τόν κόπο καί τή φροντίδα τους.
Ὅλες σας καί καθεμιά ξεχωριστά, ὁλόψυχα εὐχαριστῶ.
Τάξη μου ἀγαπημένη, εὔχομαι στόν Κύριο νάσαι εὐλογημένη.
Πάλι μαζί νά σμίξουμε κι ὡραῖα νά τά ποῦμε ὅταν γιά τά 60 χρόνια μας καί πάλι ἀνταμωθοῦμε!
Σᾶς εὐχαριστῶ!
Εἰρήνη Πάνου
