Τα εγκαίνια της έκθεσης του Χρήστου Τσώτσου «Karesansui – Η κρυμμένη αρμονία» (video, pics)
Πραγματοποιήθηκαν χθες, στην πινακοθήκη του “Αριστοτέλη”, τα εγκαίνια της έκθεσης με τίτλο «Karesansui – Η κρυμμένη αρμονία» του Φλωρινιώτη γλύπτη Χρήστου Τσώτσου.
Η έκθεση πραγματοποιείται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του ΦΣΦΑ για τα 75 χρόνια από την ίδρυσή του και θα διαρκέσει μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου.
Ημέρες και ώρες λειτουργίας:
Δευτέρα – Παρασκευή: 18:00 – 21:00
Σάββατο – Κυριακή: 11:00 – 14:00
Karesansui – Η κρυμμένη αρμονία
Οι γιαπωνέζικοι βραχόκηποι (Karesansui – 枯山水), γνωστοί και ως κήποι zen, αποτελούν για τον Χρήστο Τσώτσο συνέχεια των αναζητήσεών του στην ανατολική φιλοσοφία και τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες. Σε απόλυτη διασύνδεση με στοιχεία από προηγούμενες δουλειές του και σε εναρμόνιση με την ιαπωνική κοσμοθεωρία, τα έργα, ως οπτικοποιημένα χαϊκού (俳句), αποπνέουν δυνατή ενέργεια και φυσικότητα, μέσα από τη χρήση απλών υλικών, την ασυμμετρία και τη λιτότητά τους. Παρά το γεγονός ότι τα πάντα υπονοούνται, η κίνηση, η στασιμότητα, το νερό, η ενυπάρχουσα ρευστότητα στη θέαση στοχεύει στο θυμικό, στη γαλήνη του βλέμματος και του νου.
Οι φαινομενικά τυχαία τοποθετημένοι βράχοι και οι ακανόνιστες πέτρες θυμίζουν νησιά. Παραπέμποντας στο ιαπωνικό νησιώτικο σύμπλεγμα, περιβάλλονται από νερό που ρέει με μορφή άμμου, «χτενισμένη» από τσουγκράνες με ρευστές, κυκλικές και παράλληλες κινήσεις. Οι πέτρες, τα σημεία εστίασης κατά μήκος των διαβάσεων, συμβολίζουν τις σημαντικές πτυχές στο ταξίδι της ζωής. Ενώ τα μονοπάτια παραμένουν ποιοτικά αμετάβλητα σε όλο τους το μήκος, οι «κυρίαρχες» πέτρες είναι εκείνες που ορίζουν τα σημεία των σημαντικότερων οπτικών απόψεων: ο κήπος αποκαλύπτει τη λόγο της δημιουργίας του, τον ιδιωτικό και απομονωμένο μικρόκοσμό του, όπου η αρμονία και η ομορφιά πυροδοτούν υπαρξιακούς φιλοσοφικούς στοχασμούς.
Το ανθρώπινο στοιχείο δεν αναπαρίσταται και, όμως, είναι εμφανές το ίχνος του, στον προσεκτικό σχεδιασμό, στον τρόπο τοποθέτησης των βράχων ή στο «χτένισμα» της άμμου, επιτρέποντας στα φυσικά στοιχεία, στον αέρα και στο νερό, να ολοκληρώσουν τη σύνθεση. Η θέα και ο ήχος του «τρεχούμενου» νερού θυμίζουν την αδιάκοπη ροή του χρόνου, ενώ, παράλληλα, η κάθε γέφυρα δημιουργεί περάσματα, διαβάσεις, σε άλλα τοπία, σε νέες σφαίρες, σε διαφορετικά δεδομένα και καταστάσεις. Μακριά από το θόρυβο του κόσμου, μέσα στην κρυμμένη αρμονία του κήπου, ξεκινάει κανείς το σιωπηλό διαλογισμό του, αφήνοντας, απλώς, να παρασυρθεί σ’ αυτό που αντικρίζει.
