Βράβευση μαθητών… βράβευση προσώπων!
Την Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου, στις 18.00 μ.μ., σε μια κατάμεστη αίθουσα στο Πνευματικό Κέντρο, έλαβε χώρα μια εκδήλωση προς τιμή των επιτυχόντων στις Πανελλήνιες εξετάσεις. Με αφορμή, αυτή ο Δήμος Αμυνταίου βράβευσε τρεις σπουδαίους ιατρούς επιστήμονες, επίσης τέσσερις αθλητές-μαθητές, που διακρίθηκαν στον χώρο του αθλητισμού και τέλος προβλήθηκε το ιστορικό ντοκιμαντέρ «Κρίνα στο χιόνι», του κ. Σκούρα.
Πολλές φορές, ακούμε για τα παιδιά, μεγάλα λόγια, πως είναι το μέλλον της χώρας, η προοπτική μιας νέας Ελλάδας, ωστόσο αν ένα μέλλον δεν τρέφεται από το παρόν, δεν μπορεί αποκομμένο και μόνο του να βλαστήσει.
Έβλεπες μια αίθουσα στις άκρες τις να έχει καταληφθεί από παιδιά, που όλη την περασμένη χρονιά αγωνίστηκαν, κουράστηκαν, ξαγρύπνησαν, με σκοπό αυτή την επιτυχία, και μια χαρά, μια ηρεμία γι’αυτό το αποτέλεσμα που δικαίωσε αυτή την προσπάθεια, καθήμενοι όλοι οι γονείς των παιδιών, που τόσο πολύ τους στήριξαν, καμαρώνοντας τους καρπούς του αγώνα των παιδιών τους.
Αλλά, αυτή η εκδήλωση είχε κάτι το μοναδικό, δεν ήταν μια απλή τυπική βράβευση. Μἐσα σ’αυτήν οι αξίες και οι αρχές που σε κάθε παιδί προβάλλονται για ν’ακολουθήσει πήραν σάρκα και οστά. Στην θεολογία, μάθαμε πως, από τα πράγματα να περνάμε στα πρόσωπα, οι έννοιες της αγάπης, της προσφοράς, της αλληλεγγύης και του αγώνος, δεν είναι απρόσωπες, αλλά πάντοτε ενσαρκώνονται σε πρόσωπα. Έτσι κι δω , τα παιδιά που πλέον ως φοιτητές καλούνται ν’ακολουθήσουν ένα ταξίδι γνώσης και εμπειρίας με προορισμό την αναδειξή τους στην κοινωνία και την επαγγελματική τους απόκατάσταση, είδαν πως όλα αυτά, αν δεν έχουν μέσα τους τον αγώνα, και την προσφορά στον άνθρωπο, δεν είναι ικανά όχι μόνο να τους καταξιώσουν, πολύ περισσότερο να τους ονομάσουν ανθρώπους.
Τρεις ιατροί κορυφαίοι επιστήμονες, οι Γιώργος Ευθυμιάδης, Γιώργος Καραπαναγιωτίδης και Γιώργος Χριστιανόπουλος, απετέλεσαν τον χορό των βραβευμένων επιστημόνων. Εκείνο που όμως αναγνωρίστηκε δεν είναι απλά, η κορυφαία τους επιστημονική πορεία, άλλωστε δεν υπήρχε ανάγκη, αυτή όλος ο κόσμος την γνωρίζει. Σ’ αυτή την τελετή αναδείχθηκε το ανθρώπινο και των τριών. Η αγάπη για κάθε άνθρωπο που έρχεται σ’αυτούς, το χαμόγελο και η αισιοδοξία που του εκπέμπουν και ως προέκταση αυτής της αγάπη, η θεραπεία. Ιατροί που δεν βλέπουν τον άλλο, ως οικονομική μηχανή, που δεν προσβλέπουν στην αναγνωρισμότητα των μέσω αυτού, αλλά αντίθετα που αμοίβονται από την χαρά στα πρόσωπα τους, όταν οι ίδιοι με μάχες κέρδισαν την ζωή, χαρίζοντας την και πάλι στους ασθενείς. Όσες κατακτήσεις κι αν είχαν, όσες επιτυχίες, όποια ακαδημαϊκή πορεία κι αν ανέπτυξαν, θα ήταν άχρηστη, χωρίς ουσία, αν δεν είχαν σαν άξονα και κέντρο ζωή την προσφορά και την διακονία στο άνθρωπο.
Έπειτα, ακολούθησε η τιμή στα πρόσωπα των αθλητών, των Δημήτρη Τσιουμήτα, Κωνσταντίνας Λαζαρίδου, Ζωής Μοσχοπούλου και Γιώργου Μπέϊκου. Νέοι αθλητές, μαθητές, που με προωσπική προσπάθεια με την στήριξη των γονέων και των προπονητών τους, σηκώνουν τον τόπο και την χώρα στο βάθρο του Παγκοσμίου και Ευρωπαϊκού αθλητισμού. Παιδία καθημερινά, μαθητές στα σχολεία μας, ζωντάς μέσα στην κοινωνία μας, παλεύοντας μέσα στην καθημερινότητα, διπλά και σαν μαθητές και ως αθλητές, Μακρία από τους πρωταθλητισμούς, τα αναβολικά και όσα σήμερα η παραμορφωμένη κοινωνία θεωρεί επιτυχίες για τον αθλητισμό. Παιδιά που μέσα από τον αγώνα τους εκπέμπουν το μήνυμα ότι κάθε δυσκολία, κάθε πρόβλημα, μπορεί να ξεπεραστεί αν αγωνίζεσαι, αν έχεις ως βάθρο τις αξίες και τα ιδανικά.
Τέλος, προβλήθηκε το ιστορικό ντοκιμαντέρ του κ. Σκούρα «Κρίνα στο χιόνι», αναφερόμενο στα δύσκολα χρόνια της κατοχής, που διήλθε ο Δήμος μας. Μέσα εκεί παρήλασαν όλα εκείνα τα ονόματα που θυσιάστηκαν, ακόμα κι αυτά των μαθητών. Ενσαρκώνοντας την προσφορά για την πατρίδα, την θυσία, για να μπορούν αυτά τα παιδιά ελεύθερα να προοδεύουν, να ζουν σ’ένα καλύτερο κόσμο. Έχοντας ωστόσο υπόμνηση, ότι αυτή η ελευθερία είναι κερδισμένη στο αίμα των προγόνων τους κι αν χρειαστεί κι άλλο για να αιματωθεί να μην διστάσουν να το προσφέρουν.
Ιατροί, αθλητές κι ιστορικό ντοκιμαντέρ, εμπλούτισαν αυτή την βράβεσυη των μαθητών. Όμως αν εννώσουμε κάθε ένοια, θα δούμε ότι δεν πρόκειται για εμπλουτισμό, ούτε για μια προσπάθεια να βγούμε από υποχρεώσεις, αλλά για μια συνδετική αλυσίδα, για μια ξεχωριστή πορεία ζωής, που καλούνται να λάβουν, οι πρωτοστάτες του μέλλοντος, τα παιδιά μας. Η επιτυχία των Πανελληνίων, ήταν απλώς ένας από τους στόχους της ζωής, δεν ήταν η ίδια η ζωή. Ένα πτυχίο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά άσπρη κόλα μαύρα γράμματα, αν μείνουμε μόνο εκεί. Κάθε γνώση, είναι δώρο Θεού, έχει μέσα της την θυσία, την αυταπάρνηση, την υπέρβαση του ίδιου σου του εαυτού, όταν θελήσεις να την εφαρμόσεις. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, λέγει ότι, «η γνώση δεν είναι κακό και όσες περισσότερες γνώσεις αποκτά ο άνθρωπος, γίνεται ακόμη πιο ταπεινός, αν αυτές θελήσει να τις εφαρμόσει στην ζωή του, αφού έχουν μέσα τους τον πόνο, την θυσία, την διακονία προς τον Θεό και τους ανθρώπους». Μέσα στα πρόσωπα των ανθρώπων νοηματοδοτείται το πτυχίο, αποκτά ζωή. Ζωντανός άνθρωπος είναι εκείνος που ξέρει ν’αγαπά κι αυτή η αγάπη του χαρίζει ζωή.
Προχθές είχαν την δυνατότητα τα παιδιά, να δουν την ζωή μέσα από την ζωντανή παρουσία των προσώπων που βραβεύτηκαν και προβλήθηκαν στην οθόνη. Θαρρείς και βρισκόσουν σ’έναν άλλο κόσμο, έναν ξένο κόσμο του κόσμου που δημιουργήσαμε. Μέσα στην αναγνωρισιμότητα, στην επιλογή των ανθρώπων, σ’αυτό που τους καταξιώνει, στάθηκε η διακονία, η αγάπη κι χαρά για την θεραπεία που κρύβει την ζωή. Ανάμεσα στις καριέρες, τις επιτυχίες και τους πρωταθλητισμούς, παρεβλήθει η προσπάθεια, ο ιδρώτας, η σταδιακή πρόοδος που σηκώνει την Ελλάδα ψηλά και γεμίζει υπερηφάνεια αυτόν τον λαό, από παιδιά καθημερινά, απλά, αλλά γεμάτα αγώνα, όρεξη με την δική τους προσπάθεια, της οικογένειας των και των προπονητών των ν’ ανέβουν ψηλά.
Μέσα σε μια εποχή μεμψιμοιρίας, απογοήτευση και απεμπόλησης κάθε εθνικού στοιχείου, προτάθηκαν τα στήθη όλων εκείνων που αγωνίστηκαν ενάντια στον κατακτητή, εκείνων που προτίμησαν την θυσία, από έναν ταπεινωτικό συμβιβασμό του μέλλοντος.
Ο αγαπητός ιατρός μας Νικήτας Κακαβάς σε μια αποστροφή του λόγου του, μίλησε για την ελπίδα που δίδουν σ’ αυτόν τον τόπο όλοι εκείνοι που διαπρέπουν και καταξιώνονται μέσα στην ανθρώπινη και εκπαιδευτική διακονία. Αλλά μια μικρή κωμόπολη με τα όποια προβλήματα, μια κουκίδα που χάνεται στο απέραντο χάρτη του κόσμου, έχοντας τέτοια πρότυπα είναι υποχρεωμένη όχι μόνο να ελπίζει, ούτε απλώς να επιβιώσει, αλλά να φωτίσει, ν’ αναζωογονήσει, να δείξει τον δρόμο σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Είναι αλήθεια ότι οι πόλεις που έμειναν στην ιστορία, δεν είναι εκείνες, ή μόνο εκείνες, που έφτιαξαν σπουδαία πολιτισμικά επιτεύγματα, αλλά εκείνες που ανέδειξαν κορυφαίες προσωπικότητες, που άλλαξαν τον κόσμο, που κράτησαν αρχές και αξίες, που ανακούφισαν τον πόνο. Μια Σπάρτη γίνεται γνωστή για έναν Λεωνίδα και 300 στρατιώτες, που αγωνίζονται μέχρι τέλους για τα ιερά και τα όσια. Τα Στάγειρα, μένουν σαν πατρίδα του μεγάλου φιλοσόφου Αριστοτέλη, η Σάμος βγάζει τον εμπνευστή του πυθαγορείου θεωρήματος Πυθαγόρα. Έτσι και το Αμύνταιο, χαρίζει Αντωνόπουλο, Φραγκούλη, Ευθυμιάδη και σωρεία ονομάτων.
Αυτός ο τόπος χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, μυστικά, ποιητικά σκεπάζει όσους έχουν περάσει από δω, γίνεται πατρίδα τους αβίαστα χωρίς δεύτερη σκέψη, ίσως αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι που ζουν, που η απλότητα τους σε εμπνέει, τα πρόσωπα και η αγάπη τους σε γεμίζουν χαρά. Πολλοί απ’ αυτούς που προοδεύουν σε κάθε τομέα, είναι γόνοι απλών καθημερινών βιοπαλαιστών, από την αγροτιά μέχρι την δημόσια διοίκηση. Αυτοί οι επιστήμονες, αυτοί οι αθλητές, αυτοί οι μαθητές γόνοι μιας πανέμορφης πόλης, που δεν έχει ως άλλη Βηθλεέμ, να ζηλέψει τίποτα απ’ όλες τις ξακουστές πόλεις. Μια πόλη πάει μπροστά όταν έχει τα πόδια αυτών που ξεκινούν το ταξίδι της ζωής με πάθος και έχουν όχι την Ιθάκη σαν προορισμό μα το ίδιο το ταξίδι.
Όμως μέσα σ’ όλους αυτούς πως μπορείς να παραβλέψεις τους δασκάλους, όλους εκείνους τους αφανείς πάντοτε ήρωες που καλούνται να βγάλουν ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ σε μια απάνθρωπη κοινωνία. Αυτοί κάνουν την πιο μυστική επανάσταση, σε κάθε εποχή είναι κόντρα στην εποχή. Όλοι όσοι είχαν προχθές την τιμητική τους, είχαν καθένας μέσα του την αναφορά σ’ ένα δάσκαλο, αφού αυτός είναι που καλείται ν’ ανατρέψει την πραγματικότητα, αυτός που πολλές φορές καλύπτει το κενό του γονιού. Αν ένας τόπος πάει τόσο ψηλά σημαίνει ότι έχει καλούς δασκάλους και μέσα σ’ αυτό περικλείεται κάθε τομέας, ιατρικός, αθλητικός, μαθητικός.
Αυτή η πατρίδα δεν πρόκειται να χαθεί, ακόμη και σκλαβωμένη μπορεί να δημιουργεί. Έχει τόσο δυνατά πρόσωπα, τόσο ουσιαστικά και ζωντανά πρότυπα που εμπνέουν.
Προχθές λοιπόν, είχαμε την βράβευση των μαθητών, ή καλύτερα των προσώπων και στα πρόσωπα τους είδε η κοινωνία τον άλλο δρόμο που ψάχνει, την προοπτική της αλλαγής, μιας αλλαγής που ζει και μετουσιώνεται στην καθημερινότητα, στο πόνο, στην λύπη, στην χαρά του άλλου.
Δεν ήταν τελετή επιτυχόντων, αλλά βράβευση αγώνων, γι’ αυτό και εκείνα τα παιδιά που δεν πέτυχαν στις Πανελλήνιες, δεν είναι αποτυχημένοι. Στην ζωή αποτυχία είναι να μην ζεις, να μην παλεύεις κάθε μέρα γι’ αυτήν, να εγκαταλείπεις των αγώνα, να προδίδεις τα όνειρα σου, που αλλάζουν την ψυχρή πραγματικότητα και τον κόσμο. Αυτό μας δίδαξαν οι γιατροί, οι αθλητές, οι μαθητές, οι θυσίες των προγόνων, αλλά και η προσπάθεια των παιδιών που έδωσαν ξανά και πέτυχαν.
Η ζωή χωρίς αναφορά στο άνθρωπο, χωρίς αγώνα, χωρίς την ανάκληση στην μνήμη, γίνεται μια ανιαρή κόλαση, τα πρόσωπα είναι εκεί που την μεταμορφώνουν πάντοτε.
Τρυφωνόπουλος Γεώργιος
Θεολόγος, Αμύνταιο
6987221930
