Για μια γη πνιγμένη μες στα βογγητά της…

Διάβασα χθες το βιβλίο ”Συγκλονιστικές μαρτυρίες φυλακισμένων”.

”Τα όσα κατατίθενται είναι”, σημειώνει στον πρόλογό του ο συγγραφέας,” μια σμικρογραφία των όσων, δυστυχώς, συμβαίνουν σε φυλακές της Τουρκίας στην εποχή μας, σε βάρος ακινδύνων Ελλήνων κρατουμένων, με το αιτιολογικό του δημοσίου χρέους, και αρχίζει ο γολγοθάς του μαρτυρίου και της εξοντώσεώς τους, γιατί θέλουν να ομολογούν τη χριστιανική και ελληνική τους ιδιότητα”.

(Η Γενοκτονία άρα συνεχίζεται…)

Παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα:

”Όλη την ημέρα με δέρνουν. Ξύλο, κλωτσιές και σβήνανε τα τσιγάρα στο πρόσωπο και στα χέρια μου.

Σέρνοντάς με δύο με πήγαν στο κελλί μου.

Πονούσα, έτρεμα, έκλαιγα…είχα μόνο πόνους…λίγο νερό βάλτε μου στις πληγές.., τσούζουν, λίγο νερό, σας παρακαλώ.., κρυώνω.

Εις μάτην όμως…”

Και άλλο: ”Ήταν δυστυχώς μία από τις δύσκολες μέρες στη φυλακή, που η κάθε ώρα της και το κάθε λεπτό της κρατά χίλιες ώρες. Και εκεί που ηρεμείς, που κλείνουν τα μάτια σου από τη φοβερή ψυχολογική κούραση και τις κακουχίες, εκεί που ξεχνάς προς στιγμή τα βασανιστήρια, έρχεται ένας θόρυβος από γέλωτες, από αλυσίδες που σέρνονται στις πέτρες, από σούρσιμο των παπουτσιών κι ανατριχιάζεις. Γιατί; γιατί όλοι λέμε ποιος είναι ο τυχερός;

Χθες… ήμουν εγώ.

Δύο ώρες με κλωτσούσαν, με κτυπούσαν, ρίχναν κρύο νερό, με έφτυναν, με καίγαν με τσιγάρο στο πρόσωπο”

Άλλο:

” Στην απομόνωση με είχαν γυμνό και μου ρίχναν πάγο και κρύο νερό..”..

Άλλο:

”Τον πήρανε το πρωί και τον φέρανε το βράδυ στις 10, γεμάτο αίματα, πρησμένο από το ξύλο. με πληγές και μελανιές…Ξύναμε τον τοίχο.., τον πατούσαμε, τον τρίβαμε και τον ρίχναμε πάνω στις πληγές που έβγαζαν αίμα, για να σταματήσει. Για να μην τρέχει. Δεν είχαμε τίποτε άλλο.

Λίγα κουρέλια σχισμένα και βρεγμένα γίνονταν κομπρέσες, για να βοηθήσουν στο πρήξιμο των πληγών…”.

Βέβαια μέσα σε όλα αυτά είχαν και θαυμαστές εμπειρίες: οπτασίες αγίων και του Κυρίου και της Παναγίας, που τους ενθάρρυναν και τους θεράπευαν τους πόνους και τις πληγές.

Τους ενίσχυαν το φρόνημα και τους αναδείκνυαν σύγχρονους μάρτυρες και αγίους.

Ωστόσο όποιος αρχίσει το βιβλίο αυτό πιστεύω δεν έχει τη δύναμη να το τελειώσει.

Και μάλιστα νιώθει την ανάγκη να φωνάξει δυνατά, να τσιρίξει, να διαμαρτυρηθεί κάπου να τον ακούσουν..

Αλλά πού…

Και καταλήγει να γονατίσει και πάλι μόνο μπροστά στο Θεό για μια γη πνιγμένη μες τα βογγητά και τις κραυγές του πόνου από την αδικία, την απανθρωπιά και τη βρωμιά των ανθρώπων της.

Λυπάται κανείς για την κατάντια αυτή της ανθρωπότητας, που προτίμησε να εμμένει δούλη στα πάθη της και το Σατανά μέχρι σήμερα, παρά να αποδεχτεί Αυτόν που ήρθε να την αναμορφώσει και τον οποίο σταύρωσε η αιμοβορία της.

Και συνεχίζει να βασανίζει όσους θελήσουν να ξεχωρίσουν το δρόμο και τη ζωή τους απ΄τη δική της αλλοφροσύνη.

Αλλά και τη φυλή μας.

Άλλοι τη θαυμάζουν και την αγαπούν κι άλλοι τη μισούν θανάσιμα και στις μέρες μας βάλθηκαν να την ξεκάνουν, και μόνο γιατί υπάρχει στο χάρτη της γης, μόνο γιατί τολμάει να αντιστέκεται σ΄αυτό που θέλουν να την καταντήσουν.

Να την αχρηστέψουν.

Μόνο για την αφοσίωσή της στον Κύριο και Θεό της, την Ορθοδοξία της, και γιατί κουβαλάει στην ιστορία της ευγενείς και αιώνιες αλήθειες, που δανείστηκε από το Ευαγγέλιο του Θεανθρώπου και μπόλιασε σ΄αυτές και τις δικές της πανάρχαιες αξίες.

Και τις υπερασπίστηκε με απειράριθμους μάρτυρες και αγίους.

Το χώμα της γι΄αυτό ευωδιάζει θυμίαμα και μπαρούτι.

Από πίστη στον Εσταυρωμένο και αγάπη στην Ελλάδα της.

Αυτό οι Έλληνες ας μην το ξεχάσουμε ποτέ.

Γιατί ξεχνώντας το θα μπαγιατιάσει και η μαγιά μας, η οποία δεν πρέπει να λείψει απ΄τη ζωή του κόσμου.

Ακριβώς, γιατί θα μουχλιάσει η ζωή του κόσμου χωρίς τους λίγους μεν, αλλά επιδοκιμασμένους από τον Κύριό μας Έλληνες.

Και δεν πρέπει.

Αμήν

Ζιώγα Κατερίνα

Εκπαιδευτικός