Ο μικρός τυμπανιστής
Σε ένα μικρό πεδινό χωριό ζούσε ένας μικρός τυμπανιστής, ήταν ορφανός, χειμώνα καλοκαίρι φορούσε ένα κοντό παντελονάκι τα παπούτσια του ήταν τρύπια και τις κρύες μέρες του χειμώνα πάγωνε, δεν το έβαζε όμως κάτω όλη την μέρα «χτυπούσε» ένα παλιό τύμπανο, μέρα νύχτα κάθε στιγμή κάθε λεπτό, το τύμπανο ζέσταινε την ψυχή και η ψυχή το σώμα του, η μουσική λειτουργούσε σαν φάρμακο και απάλυνε τον πόνο του.
Όπως ο αρχιτέκτονας ξέρει να δίνει αξία στην οικοδομή έτσι και ο μικρός τυμπανιστής γνώριζε να «χτυπά» το δέρμα με τα ξύλα, έγινε τόσο καλός που όποιος τον άκουγε μαγευόταν!
Μια φθινοπωρινή μέρα ένας εκκεντρικός αριστοκράτης έχασε τον δρόμο και βρέθηκε στο μικρό χωρίο, εκεί άκουσε τον μικρό τυμπανιστή και μαγεύτηκε μέσα από το απλό άκουσμα της μελωδίας του χωρίς στίχους συνειδητά οραματίστηκε ένα καλύτερο αύριο για αυτό το παιδί.
Όταν ο μικρός σταμάτησε του ζήτησε να τον ακολουθήσει στην πρωτεύουσα εκεί του είπε θα τον σπουδάσει και θα τον στείλει στον καλύτερο ωδείο.
Ο μικρός τυμπανιστής τον ακολούθησε σπούδασε με υποτροφία και η φήμη του σαν μουσικός ξεπέρασε τα όρια της χώρας του, η περιουσία που έκανε ήταν μεγάλη μα δεν ξέχασε το χωριό του έχτισε ένα σχολείο και φρόντιζε τις ανάγκες της εκκλησίας, κάθε φθινόπωρο έδινε ξύλα λάδι και αλεύρι στις φτωχές οικογένειες, στους μικρούς μοίραζε ρούχα και ζεστά παπούτσια, έτσι πέρασαν τα χρόνια και ο κύκλος του έκλεισε.
Σήμερα δεν ζει…ζει όμως η φήμη του, το όνομα του, όλοι τον θαυμάζουν και τον θυμούνται σαν τον μικρό τυμπανιστή!.-
Σπύρος Α. Ηλιάδης
