Το μαρτύριο στη ζωή μας…
Χθες η επικαιρότητα έφερε στο νου μου τον άρχοντα εκείνο που θέλησε να βγει για λόγους δικούς του έξω από τη χώρα του κι έπρεπε κάποιοι από τους δούλους του να τον αντικαταστήσουν, για να φροντίζουν τους άλλους δούλους, που ήταν πολλοί στο αρχοντικό του.
Με πρώτη φροντίδα το φαγητό και ό,τι απαιτούσε η τάξη και η ομαλή συνέχιση της ζωής στο μέγαρο.
Ανέθεσε γι’ αυτό σε δυο την επιστασία, τους έδωσε τις απαραίτητες νουθεσίες και αρμοδιότητες κι απομακρύνθηκε.
Δεν τους φανέρωσε όμως το χρόνο της επιστροφής του.
Πέρασε αρκετός καιρός και το αφεντικό δεν ακουγόταν.
Ωστόσο ο ένας δούλος νύχτα και μέρα εργαζόταν, όπως του υποσχέθηκε.
Ο άλλος το έριξε στο κρασί και στο μεθύσι και στην κακομεταχείριση των συνδούλων του.
Και το σκεπτικό του; θ’ αργήσει το αφεντικό να γυρίσει. Ως τότε βλέπουμε.
Να όμως που το αφεντικό γύρισε απροσδόκητα και οι δυο δούλοι κλήθηκαν για απολογισμό.
Τον έναν, που φέρθηκε συνετά και με συναίσθηση της ευθύνης του, ο κύριός του του εμπιστεύτηκε τη διαχείριση όλης του της περιουσίας.
Τον άλλο, που ρίχτηκε και ξεχάστηκε στην ασωτία, τον έριξε εκεί που η οδύνη κάνει τους ανθρώπους να τρέμουν και να τρίζουν τα δόντια τους από τον ψυχικό πόνο.
Το παράδειγμα σε ελεύθερη απόδοση είναι παρμένο από τα λόγια του Κυρίου, που τονίζει να έχουμε πάντα το νου μας και να μην ξεχνιόμαστε σ΄ό,τι βρώμικο και βδελυρό.
Να είστε λοιπόν άγρυπνοι, είπε συγκεκριμένα, και προσεκτικοί και πάντοτε έτοιμοι, γιατί δε γνωρίζετε ποια ώρα θα έρθω.
Η παραβολή αυτή — τόσο ανάγλυφη και για την εποχή μας — μας χωρίζει και σήμερα τους ανθρώπους σ΄αυτούς που τό΄ριξαν έξω με το σύνθημα ”φάγωμεν πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκομεν” και παραδόθηκαν σε κραιπάλες και ακατονόμαστες πράξεις, σ΄αυτούς που κρατούν μια ηθική από παράδοση ή από τις διδαχές της θρησκείας τους ή και από μια αμβλεία συνείδηση, και σ΄αυτούς που συνειδητά επέλεξαν το δρόμο του συνετού δούλου, που χάραξε ο Χριστός με τη διδασκαλία και με το αίμα Του.
Και προσπαθούν να είναι συνεπείς μαζί Του.
Αυτός ο δρόμος όμως είναι μαρτυρικός.
Βέβαια, όταν ακούμε μάρτυρες, στο νου μας έρχονται τα χρόνια που η Εκκλησία ζούσε, αλλά και μεγαλουργούσε συγχρόνως, κάτω από τη γη.
Στις κατακόμβες.
Τότε, αν άφηνε κάποιος να φανεί ότι είναι χριστιανός, τού στοίχιζε ακριβά.
Οι διώκτες επινοούσαν σατανικά βασανιστήρια ή για να εκφοβίσουν αυτόν και τον υπόλοιπο κόσμο ή για να τον τιμωρήσουν.
Και απειράριθμοι άλλοι κατέληγαν στα δόντια ενός λιονταριού ή ενός πάνθηρα.
Θαυμάζουμε τη λατρεία που είχαν για το πρόσωπο του Κυρίου και την αυταπάρνησή τους.
Σίγουρα όμως η αντοχή τους στα βασανιστήρια ενισχύονταν από τον ίδιο το Χριστό και τη χάρη Του.
Έτσι εξηγείται η απόλυτη ηρεμία τους και η αψήφηση των δεινών στα οποία τους υπέβαλλαν.
Ή θυμόμαστε και τους ασκητές και τους οσίους, που, για χάρη της ένωσής τους με το Χριστό, θυσίασαν κάθε σαρκική απόλαυση.
Που ήταν κι αυτό ένα άλλο είδος μαρτυρίου.
Γι΄αυτά τα μαρτύρια όμως τους είχε ετοιμάσει ένα άλλο μαρτύριο, που είναι εξίσου επώδυνο.
Το μαρτύριο της συνειδήσεως.
Όποιος υπομένει αυτό καθημερινά, στεριώνει μέσα του το Χριστό, κι είναι έτοιμος σε οποιοδήποτε χρόνο να υποστεί οποιαδήποτε θυσία για χάρη Του.
Κι αυτό το μαρτύριο είναι αυτό που σηκώνει κάθε χριστιανός και κάθε εποχής, όταν λείπουν οι διωγμοί και τα βασανιστήρια.
Κι εμείς οι χριστιανοί του 21ου αιώνα.
Και μάλιστα άγιοι πατέρες το εξισώνουν μ΄εκείνο των βασανιστηρίων των πρώτων χριστιανών.
Ποιο όμως είναι αυτό;
Κατ΄αρχήν να πούμε ότι χαρακτηριστικά τού υγιούς πνευματικά χριστιανού είναι η καθαρότητα ζωής, η συγγνώμη και η αμνηστία σ΄όσους τον κατατρέχουν — που είναι και η τέλεια έκφραση της αγάπης που ζητάει ο Θεός — , η ταπείνωση και η βαθιά εσωτερική χαρά και ειρήνη.
Βέβαια αυτά δεν τα αποκτάει κανείς εύκολα και σε λίγο χρόνο.
Άλλα από αυτά τα κατακτάει νωρίς, άλλα αργότερα κι άλλα πολύ αργότερα.
Κι όχι μόνος του, αλλά με τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας.
Η αγωνιστικότητά ωστόσο και η προσπάθειά του να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες και κάθε δοκιμασία, χωρίς να προδίδει το Θεό και τη συνείδησή του, είναι ένα συνεχές μαρτύριο.
Είναι δε τόσο σκληρός ώρες ώρες αυτός ο αγώνας, ώστε οι αγιορείτες πατέρες λένε ότι ”δίνεις αίμα, για να πάρεις Πνεύμα”.
Και παίρνουμε ορισμένες περιπτώσεις.
Πόσο σκληρό είναι να έχεις ένα οικείο πρόσωπο μέσα στην οικογένεια, να σου ψήνει το ψάρι στα χείλη από κακία ή αντιζηλία κι εσύ να είσαι υποχρεωμένος να το ανέχεσαι και να το συγχωρείς…
(Είναι σχεδόν ακατόρθωτο βέβαια χωρίς πνευματικό, ο οποίος θα εκτιμήσει σίγουρα και τις αντοχές σου).
Επίσης να ξέρεις ότι με ένα ψέμα λυτρώνεσαι από κάποια δυσκολία και ταπείνωση κι εσύ να προτιμάς να πεις την αλήθεια, όσο κι αν σου στοιχίσει.
Ή να σε συκοφαντούν κι εσύ να μη μπορείς να εκδικηθείς και να αντιδράσεις όπως θέλεις…
Ή να έχεις προϊστάμενο ανώμαλο και να σου ζητάει τρελά πράγματα κι εσύ να προτιμάς να σε διώξει από τη δουλειά παρά να αμαρτήσεις μαζί του κι ενώ τα παιδάκια σου θα πεινάσουν…
Ή να έχεις περιβάλλον άθεο και να σε ειρωνεύεται και να σε περιθωριοποιεί παρά την αγάπη που τους έχεις…
Και αναρίθμητες άλλες περιπτώσεις και διλήμματα.
Μ΄αυτόν τον αγώνα όμως αποδεικνύεσαι ο συνετός δούλος, που δεν ξεχάστηκε στη μέθη της ζωής και τα άνομα θέλγητρά της, αλλά περιμένει με εγρήγορση την επίσκεψη του Κυρίου του, όποια ώρα και ημέρα — κι αυτή η ώρα μπορεί να είναι πρώτα από όλα και πιο σίγουρη η του θανάτου — για να τον δικαιώσει.
Μακάρι να μην ανήκει κανένας μας στους νυχτωμένους στη γη, αλλά σ΄αυτούς που μένουν ξάγρυπνοι για τον ερχομό Του.
Αμήν
Ζιώγα Κατερίνα
