Τα ασχημόπαπα…

” Μια φορά κι έναν καιρό …μία πάπια είχε φτιάξει ανάμεσα στις καλαμιές με περισσή φροντίδα τη μικρή φωλιά της.

 Εκεί γέννησε και κλωσούσε τ΄αβγά της.

…Κάποια μέρα τα αβγά ράγισαν και δειλά μέσα από τις ρωγμές του φλοιού φάνηκαν τα μικρά κεφαλάκια…

Η πάπια μπήκε σε αγωνιώδη περιπέτεια.

Να τα προστατέψει. Να τα θρέψει. Να τους μάθει να περπατούν, να κολυμπούν, να πετούν…

Ένα αβγό όμως δεν έλεγε να σπάσει…Όταν…έσπασε, τότε η αγωνία της πάπιας κορυφώθηκε.

Αυτό το μικρό πλάσμα με το σκούρο χρώμα, ήταν τόσο άσχημο, αδύναμο και βραδύτατο.

Όλοι το φώναζαν άσχημο.

Η πάπια το θεωρούσε απλά διαφορετικό.

Τα ζώα της φάρμας το χλεύαζαν.

Αρκετές φορές, για να γλιτώσει τους χλευασμούς και τις επιθέσεις, κρυβόταν κάτω από τα πούπουλα της μητέρας του”.

Η διαφορετικότητα…

Aυτό το μήνυμα εισπράττουμε και από το παραπάνω απόσπασμα και από την καθημερινότητα γύρω μας.

Όπως τη συναντούμε και τη βιώνουμε μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, στον επαγγελματικό μας χώρο και στις μικρές πατρίδες μας, του χωριού ή της πόλης, οι οποίες δεν είναι τίποτε άλλο, με τις γνωριμίες και το σύνδεσμο που αναπτύσσεται μες το χρόνο, παρά μια άλλη, αλλά διευρυμένη οικογένεια.

Αφήνουμε τις μεγάλες πόλεις, όπου οι άνθρωποι δε γνωρίζονται μεταξύ τους και κυριαρχεί η ανωνυμία και η απροσωπία.

Το θέμα αυτό το σκέφτηκα ύστερα από την άσχημη εμπειρία μιας ψυχής που την τυράννησε πολύ μέσα στην οικογένεια ένας αδελφός της από τους τέσσερις, γιατί ήταν άσχημη και τη ντρεπόταν.

Δεν τη συνόδεψε ποτέ και πουθενά.

Την πρόσβαλλε πάντα και με λόγια και με τη συμπεριφορά του.

Την αποστρεφόταν και επιδεικτικά πολλές φορές.

Αρνιόταν σε φιλική του παρέα να τη συστήσει.

Την αποσιωπούσε τεχνηέντως.

Και η ίδια ένιωθε σαν σκουπίδι.

Σαν έκτρωμα.

Δεν ήθελε να ζει.

Ευτυχώς που η μητέρα της συμμεριζόταν το μαρτύριό της και τη στήριζε.

” Πολλές φορές η τυραννία μιας ταμπέλας που κρεμούμε στο λαιμό ενός συνανθρώπου μας ποδοπατά και ευτελίζει την ιερότητα της ζωής του”

Η μητέρα της σήμερα καμαρώνει γι΄αυτό που είναι, γιατί πίστευε ότι ”…η αγάπη δεν πρέπει στέκεται σ΄αυτό που είσαι, αλλά σ΄εκείνο που μπορείς να γίνεις.

Έτσι σπάει σκληρούς φλοιούς.

Δημιουργεί προϋποθέσεις.

Θεραπεύει παραλυσίες.

Ανοίγει δρόμους.

Ενεργοποιεί δυνάμεις.

Δέχεται, σέβεται και , δουλεύει δημιουργικά πάνω στη διαφορετικότητα.

Νεκρώνει την απόρριψη”.

Θυμάμαι και την περίπτωση μιας συναδέλφου από σχολείο άλλης πόλης, όπως μου τη διηγόταν φίλη εκπαιδευτικός.

Ήταν κάπως ιδιόρρυθμη, και γι΄αυτό όλοι από την πρώτη φορά την έκοψαν για πολύ εγωίστρια.

Η ίδια όμως ήταν βαθιά τραυματισμένη από τους ανθρώπους, γιατί την είχε πάθει από τον πατριό της, από τα μικρά της χρόνια, και δεν ήθελε να της ζητάει κανείς την εμπιστοσύνη της.

Έτσι την παρεξήγησαν γονείς, συνάδελφοι και ιδιαίτερα ο διευθυντής, και της έκαναν ανεπιθύμητο το χώρο του σχολείου.

Ποιος μπήκε στον κόπο να την αγαπήσει, όπως ήταν;

Η ίδια ευτυχώς πάλεψε κι αποδείχτηκε με το χρόνο — αφού μαρτύρησε σ΄ένα τέτοιο περιβάλλον — μοναδική δασκάλα.

Αλλά και για τη διαφορετικότητα στο σχολείο τι να πούμε…

Εκεί λειτουργεί το λεγόμενο ”μπούλιγκ”, για το οποίο έγινε και γίνεται πολύς λόγος και γι΄αυτό δεν εμμένουμε πολύ σ΄αυτό.

Απλά να ξέρουμε ότι έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία του παιδιού που είναι θύμα.

Ερχόμαστε τώρα και σε δυο άλλες αδυναμίες μας, όσον αφορά τη διαφορετικότητα του διπλανού μας.

Στις μικρές πατρίδες μας, χωριά και πόλεις, συμβαίνει να αναγνωρίζουμε σπουδαίους στην κοινωνία όσους έχουν καταγωγή από ”μεγάλα τζάκια”, όπως λέμε,ή ψηλό εισόδημα και να έχουμε σε χαμηλότερη εκτίμηση όσους έχουν ταπεινή καταγωγή.

Ή άμα ακούσουμε κάτι σε βάρος κάποιου που έχει ένα ελάττωμα — και το κουτσομπολιό στις μικρές κοινωνίες οργιάζει — επηρεαζόμαστε και στην κρίση μας και στη συμπεριφορά μας γι΄αυτόν και τον αντιμετωπίζουμε με προκατάληψη στο εξής και επιφύλαξη, πράγμα που τον καταδικάζει τις περισσότερες φορές σε αυτοαπομόνωση και ψυχικό μαρασμό.

Έχουμε άραγε αυτό το δικαίωμα;

Ο Νόμος του Θεού καταδικάζει κι εμάς, αν το κάνουμε αυτό.

Μας υποδεικνύει να εκτιμούμε και ν΄αγαπούμε όλους τους ανθρώπους, όπου κι αν ανήκουν, και να τους δείχνουμε συμπάθεια και κατανόηση στις αδυναμίες τους.

Άλλο βέβαια αν ορισμένες φορές η θεραπεία νοσηρών περιπτώσεων επιβάλλει και νυστέρι και απομάκρυνση από τέτοιους ανθρώπους.

Είναι απειράριθμες οι περιπτώσεις που άλλοτε εμπίπτουμε εμείς στη διαφορετικότητα κι άλλοτε πάλι είμαστε εμείς που δε σεβόμαστε τη διαφορετικότητα των άλλων.

Εδώ θα ήθελα να σημειώσουμε ότι το βασανιστικότερο μπούλιγκ μέσα στους μεταχριστιανικούς αιώνες το δέχτηκαν και το δέχονται και όσοι έχουν και φέρουν τίμια το όνομα του χριστιανού.

Η γη είναι αφιλόξενη στα γνήσια παιδιά του Εσταυρωμένου.

Γι΄αυτό και οι δήμιοί τους επινοούσαν τα σατανικότερα βασανιστήρια.

Και σήμερα ο ψυχολογικός πόλεμος που ασκείται από το περιβάλλον τους είναι δαιμονικός.

Τι τους ερεθίζει άραγε;

Η αγάπη μας ωστόσο, αν δεν εμπνέεται από Αυτόν, είναι εγωιστική και μυρίζει χώμα.

Είναι κίβδηλη και θνητή.

Ο κόσμος του αιώνα μας μπούχτησε από φτηνή αγάπη κι ας τραγουδιέται στα πεζοδρόμια παθιασμένα όσο ποτέ.

Παντού συναντάει τον υπολογισμό, το συμφέρον, τη σεξουαλική εκμετάλλευση.

Κι άμα αυτά δεν τα πληροίς, σε πετάει και σε απορρίπτει.

Έτσι καταδικάζονται άνθρωποι στην κοινωνική απαξίωση και τη μοναξιά.

Κι ενώ η κοσμική φιλοσοφία της αγάπης είναι αυτή και σέρνει στο άρμα της κουρασμένους ψυχικά ανθρώπους, ανατρεπτική ακούγεται η καθάρια κι αγνή φωνή του Ευαγγελίου να αγαπούμε ο ένας τον άλλο, όπως και όσο αγάπησε τον καθένα μας ο Ιησούς.

Η αγάπη του Χριστού χαρακτηριστικά έχει τη θυσία του εγώ και την καθαρότητα.

Και είναι αυτή που θυσιάζεται και δεν θυσιάζει τους άλλους για τους σκοπούς της.

Είναι ανυπόκριτη.

Αγκαλιάζει όλους, ανεξάρτητα από καταγωγή, θρησκεία, εθνότητα, κοινωνική τάξη,μόρφωση, υγεία και χαρακτήρα.

Έχει ανοχή και καλοσύνη..

Είναι αυτή που μπορεί να συγχωρεί, να αγιάζει και να μεταμορφώνει τον αμαρτωλό.

Γι΄αυτό και χωράμε όλοι στην Εκκλησία Του, που είναι η αγκαλιά Του.

Έτσι δεν είπε; ”Τον ερχόμενον προς με ου μη εκβάλω έξω”.

Και ” ελάτε κοντά μου όλοι οι κουρασμένοι και πιεσμένοι ψυχικά…Μάθετε ότι είμαι πράος και με ταπεινή καρδιά και θα δείτε ότι θα νιώσετε ανάπαυση”.

Και σε μια τέτοια αγάπη αναβαπτίζεται και σβήνει καθετί αρνητικό οποιασδήποτε διαφορετικότητας.

Και τα ασχημόπαπα, που είναι καταδικασμένα από την υπεροψία και την απαιδευσία των πολλών, επιβιώνουν και εξελίσσονται πολλά σε κύκνους κι άλλα σε αποδοτικά και χρήσιμα μέλη της ανθρώπινης κοινωνίας κι αν ακόμα υπήρχε περίπτωση να στερούνται εντελώς από χαρίσματα.

Και να είχαν το μόνο χάρισμα ότι ήταν άνθρωποι και συνάνθρωποί μας.

Καιρός οι άνθρωποι να μάθουμε να λειτουργούμε και να σκεφτόμαστε ”έχοντες νουν Χριστού” κατά τον απόστολο Παύλο.

Έτσι θα ευοδωθούν και θα στεφθούν με επιτυχία και οποιεσδήποτε προσπάθειες κάνουμε οι κάτοικοι του πλανήτη μας για το ρατσιστικό πρόβλημα και την ύπαρξη διαφορετικοτήτων στο κάθε είδος περιβάλλον μας.

Ο Θεός να δώσει.

Το ευχόμαστε.

Ζιώγα Κατερίνα

ΥΓ: Τα μέρη του κειμένου σε εισαγωγικά είναι από το βιβλίο ”Το παραμύθι σου άνοιξε…” του π.Σπυρίδωνα Βασιλάκου.