Γιατί τέτοια βιασύνη και τι στοχεύουν ΕΕ και ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια;

Οι συζητήσεις για τις σχέσεις Ελλάδας – ΠΓΔΜ και οι διεργασίες αυτής της περιόδου με αιχμή την ονοματολογία εντείνονται και είναι εύλογο το ερώτημα: Τι μεσολάβησε και μετά από τόσα χρόνια αναθερμάνθηκε η ονοματολογία και επισπεύδονται διαδικασίες που είχαν βαλτώσει για πάνω από δυο δεκαετίες;

Αναζητώντας απάντηση στο ερώτημα, δεν μπορούμε να περιορίσουμε την προσοχή μας στο θόρυβο για το όνομα της ΠΓΔΜ ούτε καν μόνο στο ζήτημα των σχέσεων Ελλάδας – ΠΓΔΜ. Η καρδιά του θέματος βρίσκεται στο γεγονός ότι η ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και ιδιαίτερα τα Δυτικά Βαλκάνια αποτελούν πεδίο κλιμάκωσης σκληρών ανταγωνισμών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και αστικές τάξεις της περιοχής, για το ποιος θα αποκτήσει προβάδισμα και πλεονεκτική θέση στην προσέλκυση κεφαλαίων, ποιος θα εξασφαλίσει ότι οι ενεργειακοί διάδρομοι θα περάσουν από το δικό του έδαφος επιλέγοντας την πιο συμφέρουσα κάθε φορά πολιτική, οικονομική και στρατιωτική συμμαχία, για να πετύχει αυτούς τους στόχους.

Το γεγονός είναι ότι ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα έχουν διασταυρούμενους σχεδιασμούς για τα Βαλκάνια, που εκτείνονται ασφαλώς και πέρα από αυτή, στη ΝΑ Μεσόγειο, τη Μ. Ανατολή, την Ουκρανία κ.α. Κονταροχτυπιούνται για το ποιος θα προωθήσει τα συμφέροντα των δικών του μονοπωλίων στις αγορές των Βαλκανίων, ανοίγοντας επίσης με τους πιο συμφέροντες όρους ενεργειακή δίοδο στα Δυτικά Βαλκάνια προς την υπόλοιπη Ευρώπη, εκτοπίζοντας τους ανταγωνιστές του. Η διαπάλη συμπεριλαμβάνει και το ποιος θα μοσχοπουλήσει τα εξοπλιστικά του προγράμματα, θα εξασφαλίσει στρατιωτικά στηρίγματα με αντίστοιχες βάσεις και αναπτυγμένη στρατιωτική συνεργασία.Η κατάσταση αυτή, σε συνδυασμό με τη σφοδρή διαπάλη για τον προσανατολισμό και τις συμμαχίες της Τουρκίας – του εξ ανατολών προθάλαμου των Βαλκανίων – αναδεικνύει ένα πλήθος στοιχείων που τονίζουν τους κινδύνους για το φούντωμα της φωτιάς στα Βαλκάνια, σε βάρος των λαών. Άλλωστε, μεταξύ άλλων, η Τουρκία ποντάρει πολλά στον επηρεασμό των μουσουλμανικών πληθυσμών της περιοχής και στις αναπτυγμένες σχέσεις της με την Αλβανία.

Ποιους θέλουν να προλάβουν;

Η ΕΕ, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν αναπροσαρμόσει την τακτική τους, παίρνοντας υπόψη τις κινήσεις των αντιπάλων τους.Πιο συγκεκριμένα, τα τελευταία χρόνια η Ρωσία στα Βαλκάνια επιχείρησε συστηματικά να κερδίσει έδαφος για να προωθήσει τα συμφέροντά της με εξοπλιστικές και άλλες συμφωνίες με τη Σερβία. Κατέκτησε αναπτυγμένες σχέσεις με την κυβέρνηση Γκρούεφσκι της ΠΓΔΜ, η οποία μέσα από έντονη ενδοαστική διαπάλη και πιέσεις της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ανατράπηκε, δρομολογώντας την αναθέρμανση της διαδικασίας ένταξης σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ανάλογη ενδοαστική διαπάλη κλιμακώθηκε πρόσφατα και στο Μαυροβούνιο, όπου επικράτησε τελικά η μερίδα της αστικής του τάξης που έχει συμφέροντα στη βάση στενότερων σχέσεων με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και όχι με τη Ρωσία.Την ίδια στιγμή, η Κίνα διεκδικεί και σε αυτήν την περιοχή ρόλο ανάλογο του πολιτικοοικονομικού της εκτοπίσματος. Ο κινεζικός «Δρόμος του Μεταξιού» έχει βασική αρτηρία του τα Βαλκάνια, επιδιώκει εμπορικές και διαμετακομιστικές συμφωνίες και ενεργειακά σχέδια ειδικά στα Δυτικά Βαλκάνια, ως κλειδί για την πρόσβαση των συμφερόντων της στη Δυτική Ευρώπη.Σε ένα τέτοιο φόντο εξηγείται και η πρόσφατη απόφαση της ΕΕ, βασικά Γερμανίας και Γαλλίας, να υιοθετήσουν αυστηρότερες διαδικασίες για την έγκριση επιθετικών εξαγορών από κινεζικά, ρωσικά, αλλά και αμερικανικά μονοπώλια, με στόχο να θωρακίσουν στρατηγικούς κλάδους των οικονομιών τους.

Απέναντι σε αυτές τις κινήσεις, οι ΗΠΑ, στη γραμμή του οικονομικού προστατευτισμού που σηματοδότησε η εκλογή Τραμπ, καθόλου δεν ανέστειλαν την υλοποίηση των σχεδιασμών τους στην ευρύτερη περιοχή, όπως προέβλεπαν αστοί αναλυτές. Το αντίθετο, δρομολόγησαν την πιο αποφασιστική προώθησή τους. Άλλωστε, διαχρονικά παίζουν κομβικό ρόλο στα Βαλκάνια, με μεγάλες ενεργειακές συμφωνίες για αγωγούς – διαδρόμους προς την Ευρώπη σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία, καθώς και με πολυσχιδή δραστηριότητα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων τους.

Όσον αφορά την ΕΕ, οι μεγάλες και ιστορικές ευθύνες της στην επικίνδυνη για τους λαούς κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στα Βαλκάνια, αποτυπώνονται σε μια ανύποπτη δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης του Κοσσόβου, Ε. Hoxhaj: «Το επίτευγμα του Κοσσόβου είναι επίτευγμα της ΕΕ και για αυτό και εκείνη πρέπει να προστατέψει τις μακροχρόνιες επενδύσεις της στην ευρύτερη περιοχή συμπεριλαμβανομένου του Κοσσόβου». «Επίτευγμα» της ΕΕ, δηλαδή, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ο διαμελισμός, η αλλαγή συνόρων, οι αλυτρωτισμοί. «Επίτευγμα» της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των κυβερνήσεων και των ενδοαστικών ανταγωνισμών είναι και κράτη – «προϊόντα» ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων όπως το Κόσσοβο, η Βοσνία – Ερζεγοβίνη, η ΠΓΔΜ. «Επίτευγμά» τους είναι, μεταξύ άλλων, οι αλυτρωτισμοί περί «Μεγάλης Αλβανίας», της ΠΓΔΜ σε βάρος της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, τα διαφιλονικούμενα σύνορα ανάμεσα στην Κροατία και σε χώρες όπως η Βοσνία – Ερζεγοβίνη, η Σερβία και το Μαυροβούνιο, οι απειλές της σερβικής οντότητας της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης για απόσχιση από αυτή. «Επίτευγμα» της ΕΕ και των κυβερνήσεών της συνιστά και το ότι π.χ. η Ελλάδα και η Αλβανία, όπως και η Κροατία με τη Σλοβενία, ερίζουν μεταξύ τους για τα θαλάσσια σύνορά τους. Όπως και το ότι συνοριακές διαφορές με την Κροατία έχουν η Σερβία, η Βοσνία και το Μαυροβούνιο, ενώ το Κόσσοβο αμφισβητεί τα σύνορα του Μαυροβουνίου.Όλες οι παραπάνω ανοικτές υποθέσεις συνιστούν επικίνδυνες νάρκες για τους λαούς. Γιατί ενώ οι ίδιοι θα ζουν με την απειλή ή την ωμή πραγματικότητα αιματοκυλισμάτων τους για την έκβαση αυτών των ανταγωνισμών, ΕΕ, κεφάλαιο, κυβερνήσεις θα αξιοποιούν τις ανοικτές διαφορές για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα σε βάρος των ανταγωνιστών τους.Αυτήν την περίοδο μάλιστα, η ΕΕ, εκμεταλλευόμενη και το γεγονός ότι στην προεδρία της είναι η Βουλγαρία, προωθεί κείμενο για τη στρατηγική της στα Βαλκάνια, που σκοπεύει να το εγκρίνει στα μέσα Φλεβάρη. Τον Απρίλη ετοιμάζει τις νέες εκθέσεις προόδου για καθεμία από τις υπό ένταξη χώρες των Βαλκανίων και στις 18 Μάη σχεδιάζει νέα σύνοδο των Δυτικών Βαλκανίων, 15 χρόνια από την πρώτη σύνοδο του 2003 τότε στη Θεσσαλονίκη.Τα ευρωενωσιακά επιτελεία δουλεύουν πλέον σε δύο ταχύτητες για ένταξη των χωρών των Βαλκανίων στην ΕΕ. Στην πρώτη ταχύτητα φαίνεται να προτάσσονται η Σερβία και το Μαυροβούνιο, με ορίζοντα ένταξης το 2025. Με βάση τις «εκθέσεις προόδου» σε αυτές τις χώρες, διαπιστώνεται «πορεία υλοποίησης των κριτηρίων ένταξης» στην ΕΕ, διαδικασία που συνιστά σαρωτικό πέρασμα αντιδραστικών αντεργατικών μεταρρυθμίσεων προς όφελος του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, εκτοπίζοντας ταυτόχρονα τους ανταγωνιστές του.Σε δεύτερο χρόνο για ένταξη στην ΕΕ κατατάσσονται οι Αλβανία, ΠΓΔΜ, Βοσνία – Ερζεγοβίνη και Κόσσοβο. Πρόκειται για περιπτώσεις που παρά τη μεγάλη γεωστρατηγική τους σημασία, οι αστικές τάξεις τους έχουν καθυστερήσει να ενσωματώσουν στοιχειώδεις προδιαγραφές σε πολιτικό – οικονομικό επίπεδο, συγκρότησης βασικών αστικών θεσμών που θέτουν ως προϋπόθεση τα ευρωενωσιακά μονοπώλια για τη μεγαλύτερη κερδοφορία τους.Γι’ αυτό επιλέγεται επί της παρούσης η «στρατιωτική οδός» της ένταξής τους στο ΝΑΤΟ, με ορόσημο τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες τον Ιούλη, ως εργαλείο για να εξουδετερώσουν τη ρωσική επιρροή και να θωρακιστούν οι μερίδες των αστικών τάξεων που προωθούν τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό αυτών των χωρών. Μπροστά σε όσα μεγάλα συμφέροντα διακυβεύονται, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ θεωρούν ζητήματα όπως την υπόθεση των σχέσεων Ελλάδας – ΠΓΔΜ ως αχρείαστες καθυστερήσεις και εμπόδια «προς άμεση διευθέτηση» που πρέπει να αρθούν. Εξ ου και η βιασύνη τους να κλείσουν άμεσα τέτοιους ανοικτούς λογαριασμούς όπως η ένταξη της ΠΓΔΜ καταρχάς στο ΝΑΤΟ. Άλλωστε, το ΝΑΤΟ προ πολλού έχει στρατοπεδεύσει στην περιοχή με σειρά στρατιωτικών αποστολών και βάσεων, από τη Σούδα και τη μόνιμη δύναμή του στο Αιγαίο, την προς αναβάθμιση βάση στο Σαράγεβο, έως τη μεγαλύτερη αμερικανο-ΝΑΤΟική βάση στον κόσμο, την BondSteel στο Κόσσοβο, καθώς και με τους πολυεθνικούς αντιπυραυλικούς ΝΑΤΟικούς σχηματισμούς σε συνορεύουσες χώρες με τη Ρωσία. Ενώ και η ΕΕ έχει συγκροτήσει το Βαλκανικό Σχηματισμό Μάχης (BattleGroup), με χώρα επικεφαλής την Ελλάδα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, στη βάση δεσμεύσεων με ΗΠΑ και ΕΕ, τόσο με την επίσπευση της επιχείρησης προσέγγισης της ΠΓΔΜ για την ονομασία όσο και με την προσέλκυση της Σερβίας, την πιο στενή συνεργασία με τη Βουλγαρία κλπ., αναλαμβάνει ενεργό ρόλο προώθησης των επικίνδυνων ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην περιοχή.

Στο πλαίσιο της λεγόμενης γεωστρατηγικής αναβάθμισής της, η ελληνική αστική τάξη προσδοκά να επανακάμψει πιο ισχυροποιημένη στα Βαλκάνια, μετά μάλιστα την κρίση που επηρέασε και τη βαλκανική διείσδυσή της, εκεί όπου – και με συμπράξεις με ξένους επιχειρηματικούς ομίλους – κέρδισε σοβαρό έδαφος μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, έχοντας μεγάλες επιδόσεις άμεσων ξένων επενδύσεων και κερδοφορίας που κρατούν με ορισμένες απώλειες μέχρι σήμερα(π.χ. τα ΕΛΠΕ κατέχουν μερίδιο 75% στην αγορά καυσίμων της ΠΓΔΜ).Τώρα η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει να εξαντλήσει κάθε περιθώριο προκειμένου να κερδίσει θέσεις ιδιαίτερα σε κλάδους που ιεραρχεί, όπως η Ενέργεια, οι κατασκευές, οι μεταφορές, τα τρόφιμα κ.ά., επωφελούμενη από την ενταξιακή διαδικασία στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα

Μπροστά σε αυτήν την πραγματική εικόνα, η τεκμηριωμένη τοποθέτηση του ΚΚΕ δίνει ολοκληρωμένη απάντηση προς το συμφέρον των λαών, συμφέρον που χρειάζεται οι ίδιοι να υπερασπιστούν. Η ανακίνηση της ονοματολογίας της ΠΓΔΜ, που επιχειρούν τόσο η κυβέρνηση όσο και τα άλλα αστικά κόμματα, στοχεύει να κρύψει αυτούς τους σχεδιασμούς της ευρωατλαντικής «ολοκλήρωσης», που γεννάνε μεγάλους κινδύνους για αλλαγές συνόρων, νέες αιματοχυσίες και οδυνηρές περιπέτειες για τους λαούς.Στα παραπάνω αντανακλούν ασφαλώς η ένταση της τουρκικής επιθετικότητας, η συνεχιζόμενη εκρηκτική κατάσταση στη Μ. Ανατολή, ο νέος γύρος ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας κατά του Παλαιστινιακού λαού, αλλά και οι εξελίξεις στο Ιράν, που σηματοδοτούν επεμβάσεις, ευρύτερες ανακατατάξεις και αντιλαϊκούς σχεδιασμούς.

Οι λαοί, αποκαλύπτοντας και απορρίπτοντας αυτούς τους σχεδιασμούς, να εντείνουν την πάλη τους για να μη γίνουν κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστικών πολέμων, αναλώσιμη ύλη στο μύλο του εθνικισμού και από τις δύο πλευρές, να αντιταχτούν σθεναρά στις διακηρύξεις του αστικού κοσμοπολιτισμού, βάζοντας εμπόδια στη διείσδυση και τους επικίνδυνους σχεδιασμούς ΕΕ και ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, να αντιπαλέψουν κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία. Χαράζοντας πορεία με βάση τα δικά τους αυτοτελή συμφέροντα, έτσι ώστε ο τεράστιος πλούτος, που γύρω του σαν τις μύγες έχουν μαζευτεί οι καπιταλιστές και τα επιτελεία τους, να γίνει με τη δική τους εξουσία κτήμα και ιδιοκτησία τους.