Δεν είναι μουσειακό κομμάτι, όχι…

Η σημερινή Κυριακή, πρώτη της Τεσσαρακοστής, στη γλώσσα της Εκκλησίας λέγεται Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Σε ανάμνηση του θριάμβου του πνεύματος ότι οι εικόνες χρειάζονται στη ζωή της Εκκλησίας και των πιστών, όσο χρειάζονται οι φωτογραφίες των αγαπημένων μας προσώπων.

Έτσι με την παρέμβαση της αυτοκράτειρας Θεοδώρας ξαναβρήκαν τη θέση τους μέσα στους ναούς και τα εικονοστάσια των σπιτιών των χριστιανών.

Εμείς στο κείμενό μας αυτό θα θέλαμε να υψώσουμε αυτή την ίδια την Ορθοδοξία μας, την οποία θέλουν να θάψουν σκοτεινές δυνάμεις μεσ΄την αναμπομπούλα που δημιουργούν οι ανακατατάξεις και οι κοσμογονικές αλλαγές του καιρού μας.

Δεν ξέρω αν και πόσο βέβαια θα τα καταφέρουμε.

————————————————————————————-

Ρώτησαν πρόσφατα έναν φοιτητή της Νομικής:” τι είναι για σένα η Ορθοδοξία;”

Κι αυτός απάντησε: Κάποτε, όπως είχα διδαχτεί από τους γονείς, την Εκκλησία και το σχολείο, ήταν κάτι ιερό.

Σήμερα τη βλέπω σαν ένα αποστεωμένο πράμα, απόμακρο, θεωρητικό και αφηρημένο, χωρίς να έχω καμιά σχέση μαζί της.

Ρώτησαν και μεγάλους.

Μια απάντηση ήταν: ”για μένα Ορθοδοξία είναι ό,τι βρήκα από τους παππούδες μου”.

Ρωτώ κι εγώ τον εαυτό μου, καθώς κάνω τον απολογισμό της ζωής μου, τώρα στη δύση της: Πώς βίωσα την Ορθοδοξία έως εδώ.

Αυτόματα έρχονται στο νου μου σαν σε κινηματογραφική ταινία πρώτα ο δάσκαλός μου.

Αυτός μας πρωτομίλησε για την Ορθοδοξία.

Μας την ταύτισε με τον εκκλησιασμό και την προσευχή.

Και τον αγώνα μας για ενάρετη ζωή.

Η οικογένειά μου μού τη σύστησε ως κάτι θεμελιακό για τη ζωή μας και ζωντανό, όπως την πίστευαν οι παππούδες και οι πατέρες μας.

Κοντά στους πνευματικούς μου πατέρες και καθοδηγητές τη διδάχτηκα ως την Κιβωτό του Νώε, που ασφαλίζει τον άνθρωπο από τον κατακλυσμό της αμαρτίας.

Θεματοφύλακα και των αληθειών της πίστεώς μας, που μας οδηγούν στην αιώνια σωτηρία.

Και ως μια φιλόστοργη μητέρα.

Θέλησα για πολύ καιρό και μόνη μου μέσα από επίπονες προσωπικές αναζητήσεις και προβληματισμούς να ψηλαφήσω αυτές τις αλήθειες.

Κι ευχαριστώ το Θεό, γιατί τώρα που ετοιμάζομαι να φύγω από τη ζωή , μπορώ να καταθέσω την πιο γλυκιά εμπειρία, ότι μέσα στην Ορθοδοξία αναπτύσσεται μια προσωπική σχέση και γνωριμία άμεση με τον ίδιο το Χριστό και η οποία σχέση αλλάζει ανεπαίσθητα την καρδιά και φωτίζει τη ζωή κάθε πιστού.

Ωστόσο για καλύτερη γνώση της Ορθοδοξίας — την οποία αντιπαρέρχονται πολλοί λόγω άγνοιας και προκατάληψης — ας προσθέσουμε και λίγα χαρακτηριστικά της ακόμη, πολλά από τα οποία τα ξαναγράψαμε.

Η Εκκλησία ή η Ορθοδοξία ζει και ομολογεί το Σταυρό και την Ανάσταση.

Του Κυρίου και κάθε χριστιανού.

Πώς γίνεται αυτό;

Ήδη από τη βάφτιση με την τριπλή κατάδυση του μωρού στο νερό ο μικρός με τον ανάδοχο ομολογεί ότι συντάσσεται με το σταυρωθέντα και αναστάντα Χριστό, ο οποίος θα τον οδηγήσει στην ηθική και την πνευματική ανάσταση, αλλά και τη σωματική στη δεύτερη παρουσία Του στον κόσμο.

Ο χριστιανός απ΄την ώρα της βάφτισης δέχεται από την Εκκλησία και τη σταυροαναστάσιμη παιδεία της.

Διδάσκεται στον κατάλληλο χρόνο και υποβοηθείται σ΄έναν αγώνα σταυρικό κατά του κακού και των παθών του, που τον απομακρύνουν από το Θεό.

Βέβαια η αρχή τέτοιων αγώνων για πολλούς χριστιανούς δεν ξεκινάει από τη μικρή ηλικία, αλλά πολύ αργότερα, ύστερα από μια δοκιμασία, από ένα κήρυγμα, από ένα βιβλίο, από τη γνωριμία μ΄έναν άνθρωπο ευλογημένο, από μια εξομολόγηση και.., και….

Ο Θεός συνήθως στο ξεκίνημα αυτού του αγώνα δίνει πολλή χάρη, που γεννά, σε κάθε ψυχή σχεδόν, έναν ιερό ενθουσιασμό για την αγάπη Του.

Είναι όπως συμβαίνει με την ανθοφορία στη φύση.

Είναι η εμβρυική ηλικία του χριστιανού στην Εκκλησία.

Ύστερα η χάρη του Θεού φαίνεται πως αποσύρεται.

Στην πραγματικότητα η πίστη που ήταν ενθουσιασμός γίνεται σπόρος, που κατεβαίνει στο βάθος της ύπαρξης του ανθρώπου κι εκεί η χάρη του Θεού κατεργάζεται ανεπαίσθητα την αλλοίωσή του προς το καλό και τη σωτηρία του.

Έρχεται μετά ένας χειμώνας στην ψυχή, όπως στη φύση.

Στο μεταξύ συμβαίνει να έχουμε κι άλλες δοκιμασίες.

Διάφορα γυμνάσματα και εμπόδια.

Μας αφήνει να χτυπηθούμε έτσι ο Θεός, για να μάθουμε να επιλέγουμε το θέλημά Του από το θέλημα του Σατανά ή και το δικό μας, όταν είναι εφάμαρτο.

Και να ωριμάζουμε πνευματικά.

Και το αίσθημα που μας συνοδεύει είναι μια χαρμολύπη.

Σ΄αυτή τη φάση παγώνει η πίστη πολλών κι εγκαταλείπουν τον αγώνα.

Ο Χριστός όμως είπε πως ”ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται. ”.

Πολλές φορές αυτός ο αγώνας κατά των παθών γίνεται σκληρός και κάποτε κορυφώνεται σε μαρτύριο. Είναι οι στιγμές που υψωνόμαστε πολλοί στο δικό μας Γολγοθά, όπως ο Κύριός μας.

Τότε νιώθουμε ορισμένοι ίσως μοναξιά, κόπωση ψυχική ή μας κυριεύει απαισιοδοξία και απελπισία.

Είναι οι στιγμές που βρίσκει και ο διάβολος ιδιαίτερη την ευκαιρία να μας ψιθυρίσει τα δικά του.

Αυτή η διαδρομή η πνευματική για άλλες ψυχές — τις απλές και ταπεινές — διαρκεί λίγο ή και καθόλου, ενώ για τις πολύ δυνατές και περήφανες ή άλλες που ετοιμάζει ο Θεός για ειδική αποστολή διαρκεί και χρόνια.

Για όσους ξέχασαν ή δεν υπολόγισαν στην εξομολόγηση ή δεν είχαν ειλικρίνεια και ταπείνωση στον πνευματικό τους αυτή η ώρα είναι η ώρα ”του μεγάλου πειρασμού” ή” η κακή ώρα”, όπως τη χαρακτηρίζουν άγιοι, που, όταν την παλέψουμε επιτυχώς, τότε βγαίνουμε σ΄ένα ευλογημένο ξέφωτο.

Ο Θεός μας χαριτώνει.

Μας απαλλάσσει οριστικά από βασανιστικά πάθη και κάνει το σταυρό που μας φόρτωσε ελαφρύ.

Τότε ζει ο άνθρωπος αναστημένο τον εαυτό του και το χαρακτήρα του από ολέθριες συνήθειες και αδυναμίες.

Και γεύεται η ψυχή του ανεκλάλητες χάρες και χαρές, όπως αναφέρει κι ο απόστολος Πέτρος στις επιστολές του.

Κατασκηνώνει μέσα του ο Θεός, και εκείνος αισθάνεται μικρό παιδάκι, γιατί ζει την υιοθεσία που του χάρισε ο μεσίτης Ιησούς με τη θυσία Του.

Νιώθει το Θεό Πατέρα, μιλάει οικεία μαζί Του, όπως με το σαρκικό του πατέρα.

Και νιώθει να κρατά και το χέρι του στα προβλήματα και τις αναποδιές της ζωής ο Δυνατός Θεός, και του φεύγει η τυχόν απελπισία και αποθάρρυνση..

Ζει η ψυχή και το Χριστό σύζυγο, νυμφίο, κι έχει τα πιο γλυκά και τρυφερά συναισθήματα για το πρόσωπό Του, με υπέροχο αντίκρυσμα και τη δική Του στοργή και αγάπη.

Ζει και την παρουσία του Παρακλήτου, του Πνεύματος του αγίου, που κατακλύζει την ψυχή με τους καρπούς Του, οι οποίοι κατά τον απόστολο Παύλο είναι ” αγάπη, χαρά,ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα,αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια”.

Έτσι αναγεννιέται ο άνθρωπος κι αυτή του η αναγέννηση φαίνεται και στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους και οι οποίες είναι πολύ ανθρώπινες και πολύ αληθινές.

Δεν είναι επομένως μουσειακό κομμάτι του παρελθόντος η Ορθοδοξία.

Το ότι όμως είναι στοιχείο και περιεχόμενο έως εδώ και της Παράδοσης της πατρίδας μας, το χαιρόμαστε και το καμαρώνουμε.

Μόνο που για να είσαι αληθινός ορθόδοξος, δεν πρέπει να αρκεστείς σε ό,τι σου κληροδότησαν οι πατέρες σου, αλλά να μπεις στον κόπο να ψηλαφήσεις σαν το Θωμά τις αλήθειες της Εκκλησίας μας, να εκτιμήσεις το μεγαλείο της Ορθοδοξίας μας και τότε, ιδιαίτερα στη μέρα της κάθε χρόνο, να ευχαριστείς το Θεό που σ΄αξίωσε στους κόλπους της να συναντήσεις το Ίδιο και ν΄αναπαυτείς με ευφροσύνη στην αγκαλιά Του.

Αμήν

Ζιώγα Κατερίνα