Περί της Υπαπαντής του Σωτήρος

Γράφει ο Αρχιμ. Κοσμάς Λαμπρινός

Το γεγονός της Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού που εορτάζουμε κατά  την 2α Φεβρουαρίου εκάστου έτους μας υπενθυμίζει ακόμα μία άκρα  Συγκατάβαση του Χριστού μας, μας υπενθυμίζει το γεγονός της Εισόδου του Χριστού στο Ναό των Ιεροσολύμων για να εκπληρώσει  ακόμα έναν Νόμο τον οποίο Αυτός είχε δώσει προς τον Μωϋσή.

Σαράντα μέρες λοιπόν από της γεννήσεως του Χριστού Μαριάμ μετά του προστάτου της Θεοτόκου Μαριάμ και του Χριστού, του Ιωσήφ, πήραν το Χριστό και το οδήγησαν στο Ναό, όπου και αφιερώθηκε στο Θεό Πατέρα Του, προσφέροντας στο Ναό και ένα ζεύγος τρυγόνων ή δύο μικρά περιστέρια, κατά το ειθισμένο του Μωσαϊκού Νόμου. Διότι ο Μωσαϊκὸς Νόμος όριζε ρητώς: πάν άρσεν διανοίγον μήτραν  (κάθε πρωτότοκο δηλαδή) άγιον τω Κυρίω κληθήσεται».

Δια της Δεσποτικής και Θεομητορικής αυτής εορτής διδασκόμαστε επίσης ότι ο Χριστός, όπως είπε και ο πρεσβύτης Συμεών «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον». Είναι σημείον αντιλεγόμενο ο Χριστός διότι διαχώρισε την Ιστορία στην προ Χριστού και την μετά Χριστό, είναι σημείον αντιλεγόμενο ακόμα διότι πολλοί ανά τους αιώνες άνθρωποι τον πίστεψαν και πολλοί άλλοι, οι περισσότεροι, τον εδίωξαν. Αρχικά τον εδίωξαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι οι οποίοι έλεγαν συκοφαντώντας Τον ότι κάνει τα θαύματά Του με τη δύναμη του άρχοντος των δαιμονίων. Κατόπιν τον εδίωξαν οι ειδωλολάτρες βασιλείς και άρχοντες, και σήμερα όλοι οι άθεοι και αιρετικοί.

Εύχομε, αγαπητοί μου αναγνώστες του άρθρου αυτού, προς όλες τις μητέρες οι οποίες εορτάζουν κατά τη σημερινή ημέρα να έχουν τη σκέπη και τις πρεσβείες της Θεοτόκου προκειμένου να οδηγούν τα παιδιά τους στο δρόμο της ευσεβείας και της εν Χριστώ ζωής.