Αγκάλιασε το σταυρό σου…
Γνωριστήκαμε τυχαία, πριν πολλά χρόνια, με ένα ζευγάρι σε εκπαιδευτικό χώρο για επιμόρφωση σε πόλη της Θεσσαλίας.
Και αυτό μια εβδομάδα μετά το γάμο τους.
Τους είχαμε πετύχει σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής τους, που ήθελαν κάπου να ακουμπήσουν, και που φαντάζομαι ότι ήταν αυτό που τους έκανε να ανοιχτούν και να μας εμπιστευτούν.
Ήταν πολύ στενοχωρημένοι κι όταν τους πλησιάσαμε κι εμείς (ο σύζυγός μου κι εγώ) με πολλή οικειότητα, μας εμπιστεύτηκαν και μας εξομολογήθηκαν.
Μόλις έβγαιναν από ένα ιατρείο όπου είχαν πάρει μια σοβαρή γι’ αυτούς διάγνωση.
Με την Εκκλησία δεν είχαν καμιά σχέση και ο Χριστός δεν έλεγε τίποτα γι’ αυτούς.
Μόνο η αγάπη μεταξύ τους ήταν εμφανής.
Ανοίξαμε στον εκεί πεζόδρομο ένα διάλογο με πολλή εγκαρδιότητα ως συνάδελφοι και όταν τους ρωτήσαμε με πολύ ενδιαφέρον τι τους συμβαίνει, η κ.Α με τράβηξε κάπου ιδιαίτερα και θέλησε να μου εκμυστηρευτεί τον πόνο της, κάτι που το ένιωθε πιεστική ανάγκη εκείνη τη στιγμή.
“Σήμερα είναι η πιο σκοτεινή μου μέρα”, μου είπε.
“Ο άντρας μου.., κάνε σε παρακαλώ μια προσευχή.., σε βλέπω άνθρωπο της Εκκλησίας, αν και η ίδια μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχω σχέση μαζί της…
Μόλις βγαίνουμε από τον ειδικό γιατρό. Ο άντρας μου έχει προβληματική ανικανότητα, γιατί συνδέεται και με ψυχολογικά αίτια και κληρονομικούς παράγοντες, αλλά και στείρωση, κι είναι γι’ αυτό πολύ απελπισμένος.
Όταν άκουσε το γιατρό να του το λέει, βγήκαμε παραέξω από το γραφείο του και με ταπείνωση και αμηχανία με ρώτησε: – Θα συνεχίσεις να μ’ αγαπάς ή θα σου είμαι πια άχρηστος;
Έσκυψα, τον αγκάλιασα και με δάκρυα του υποσχέθηκα ότι μαζί θα σηκώσουμε αυτό το σταυρό μέχρι το τέλος της ζωής μας, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή τις δυσκολίες που καλούμασταν να αντιμετωπίσουμε”.
Ήμασταν εντελώς άγνωστες μεταξύ μας κι αυτό έκανε την κ.Α να μου τα εξομολογείται άνετα και με κάθε ειλικρίνεια. Την ενθάρρυνα ότι ζει ο Θεός κι όλα μπορούν να βρουν κάποια λύση.
Και ότι όλα τα δύσκολα μπορούν να αξιοποιηθούν για τη σωτηρία τους.
Και τίποτα μαζί Του δε μένει απελπιστικά άλυτο και μαύρο.
Και ο γιατρός μας, συνέχισε η κ.Α, μας είπε ότι ένας γάμος με τόση αγάπη που έχουμε, δεν μπορεί να πεθάνει, επειδή λείπει το σεξ”.
Ο γάμος πράγματι δεν θεμελιώνεται μόνο στη σεξουαλική ικανοποίηση , αν και είναι γεγονός ότι είναι απαραίτητη αυτή για την ευτυχία των συζύγων.
Από κείνη την ώρα σφυρηλατήθηκε ένας ακατάλυτος δεσμός μεταξύ μας.
Μας έδειξαν εμπιστοσύνη και μεις τους βοηθήσαμε να γνωρίσουν βαθιά το Χριστό και την Εκκλησία στην αληθινή της μορφή.
Τους συνδέσαμε και με τους Πατέρες της τοπικής Εκκλησίας.
Και αυτοί αποδείχθηκαν τόσο εύφορες ψυχές και αναδείχθηκαν σπουδαίοι στο εξής συνεργάτες στην ενορία τους.
Κι έφυγε η απελπισία.
Κι είδαν με ελπίδα και με το φως της αιωνιότητας το πρόβλημά τους.
Ανέπτυξαν δραστηριότητες σοβαρές και συνδέθηκαν με τόσους ανθρώπους και παιδιά, που κάλυψαν σε μεγάλο βαθμό το κενό της σαρκικής οικογένειας.
Ο σύζυγος βέβαια τώρα έχει φύγει από τη ζωή εδώ και ένα χρόνο.
Η κ.Α κρατάει με πίστη πολλή την Κ. Διαθήκη στα χέρια, κι ένα προσευχητάρι επιπλέον, για να ανεβάζει στο Δημιουργό και Πατέρα της τις ευχαριστίες και τις προσευχές της γι΄αυτήν και για άλλα ζευγάρια που έχουν το ίδιο πρόβλημα.
Όχι.., ούτε το διαζύγιο ούτε η μοιχεία είναι λύση σε ένα τόσο δυσεπίλυτο πρόβλημα.
Μόνο αυτό που μας δίνει φιλόστοργα η Εκκλησία: το μάθημα του σταυρού.
Κάθε άνθρωπος, κάθε οικογένεια, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, είμαστε υποχρεωμένοι απ’ τους κανόνες της ζωής της γης να σηκώνουμε ένα σταυρό.
Αν προσπαθούμε οπωσδήποτε να απαλλαγούμε από ένα σταυρό, θα μας “φορτώσει” ο Ουράνιος Πατέρας έναν άλλο.
Γιατί ο σταυρός μάς ταπεινώνει και μας ενώνει με τον ουρανό.
Και μας φέρνει κοντά στο Θεό.
Στη σωτηρία μας.
Και μόνο αν αγκαλιάσουμε το σταυρό μας, θα μπορέσουμε να τον σηκώσουμε.
Και μόνο, όταν κουρνιάσουμε στην αγάπη του Κυρίου, ο σταυρός μας γίνεται ανάλαφρος και κάποτε παύει να μας πιέζει μέχρι που ζούμε και το θαύμα, να μας απαλλάξει δηλαδή ο Θεός εντελώς απ΄αυτόν και να μας δώσει αυτό που μας λείπει.
Αλλά το θαύμα δε γίνεται πάντα και σε όλους.
Γιατί όμως και πώς, κανείς δε γνωρίζει.
Στο Θεό πάντως αν προσαράξουμε, άσχετα με το αποτέλεσμα, θα βρούμε την ειρήνη και την ψυχική μας υγεία.
Αλλά και η αλληλοκατανόηση και η αγάπη, που είχαν μεταξύ τους οι δύο σύζυγοι, είναι σπουδαίες δυνάμεις, όταν σηκώνει κανείς ένα σταυρό.
Η αγάπη όντως έχει πολλή δύναμη, μόνο που πολλές φορές ατονεί και κλονίζεται, όταν δεν ενισχύεται και δεν φωτίζεται απ’ την αγάπη του Θεού.
Μην αγνοήσουμε όμως ποτέ και κάθε ανθρώπινη στήριξη, και ιδιαίτερα της Ιατρικής επιστήμης, όταν αυτή βέβαια δεν αντιστρατεύεται στο θέλημα του Θεού.
Και μ’ όλα αυτά ας μας συνοδεύει και όλους η αισιοδοξία και η πίστη ότι τη ζωή εμείς πρέπει να την παίζουμε και να την παλεύουμε και όχι αυτή να μας ρίχνει κάτω αμαχητί.
Αμήν
Ζιώγα Κατερίνα
