“Εσταυρώθης δι’ εμέ…”
Το νιώθω, Κύριε, όσες φορές η ένοχη συνείδησή μου με ελέγχει ασυμβίβαστη κι εγώ, για να ξεφύγω το βούκεντρό της, καταφεύγω στα πόδια του πνευματικού να αδειάσω την ψυχή μου.
Ποιος μπορεί να ζυγίσει τη δωρεά αυτή της αγάπης Σου, που απορρέει από το αίμα του Σταυρού Σου και τις σταγόνες του ιδρώτα Σου, που έχυσες πορευόμενος στο Γολγοθά Σου!
Το νιώθω, όσες φορές απογοητευμένος από την ανθρώπινη αδιαφορία ζητώ μια αγάπη που να μην κουράζεται να με συγχωρεί, να με διορθώνει, να μ’ ενισχύει.
Μια αγάπη που να μένει αμετάπτωτη κι αν ακόμη την πληγώσω, κι αν ακόμη την πικράνω.
Μια αγάπη που να μπορεί να μ’ αγκαλιάζει μητρικά κι αν ακόμα τη σταυρώνω με τις σκέψεις μου, την καρδιά μου, τα έργα μου.
Μια αγάπη που να μ’ αναζητά κι όταν ακόμα φεύγω μακριά της, όπου με σέρνουν τα πάθη μου.
“Εσταυρώθης δι’ εμέ…”.
Το νιώθω, όσες φορές κουρασμένος από τα προβλήματα της δουλειάς μου θέλω κάπου ν’ ακουμπήσω, για να ξεκουραστώ, να πάρω μια ανάσα από το βάρος του προσωπικού μου σταυρού και κουράγιο, για να συνεχίσω την πορεία για το δικό μου Γολγοθά.
Το νιώθω, όταν η αδικία, η συκοφαντία, η κακία των άλλων ξεχειλίζουν κι έχω ανάγκη από το δικό Σου παράδειγμα, για να στηριχτώ και να συγχωρήσω.
“Εσταυρώθης δι΄εμέ…”
Το νιώθω όσες φορές μένω μόνος, κατάμονος και προδομένος από τους φίλους μου. Όταν εγκαταλείπομαι κι από δικούς μου κι από εκείνους που διακόνησα, που δρόσισα, που έθρεψα.
Όταν σμίγοντας το δικό μου παράπονο με το δικό Σου πάνω στο Σταυρό, “Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες”, παίρνω δύναμη από τη δύναμή Σου και καρτερία από την καρτερία Σου.
“Εσταυρώθης δι΄εμέ…”.
Το νιώθω, όσες φορές βρίσκομαι στο κρεβάτι του πόνου και ζητώ βάλσαμο την αγάπη Σου και ελπίδα στην παντοδυναμία Σου.
Το νιώθω, όσες φορές βρίσκω στο δρόμο μου για τον ουρανό ανθρώπους που τους δάνεισες την αγάπη Σου, το καθάριο βλέμμα Σου και προσπαθούν κι αυτοί να με στηρίξουν χωρίς να γογγύσουν, χωρίς να με πονέσουν, χωρίς υπολογισμό, χωρίς αντάλλαγμα άλλο παρά μόνο την ευγνωμοσύνη μου και την αγάπη μου για Σένα.
Το νιώθω, όσες φορές, Κύριε, σκέφτομαι τα πλανεμένα μονοπάτια που θά ‘παιρνε η σκέψη μου, αν δεν άφηνες τα αχνάρια Σου, για να βαδίσω πάνω σ’ αυτά και να σωθώ απ’ τις πλεκτάνες του Σατανά.
Σε τι βάραθρα απελπισίας θα μ’ έριχνε τότε ο αντίδικος, αν δεν ήξερα ότι ο Σταυρός Σου τον αποδυνάμωσε, τον κατατρόπωσε και δεν έχει πια θέση στην ψυχή μου παρά μόνο αν του τη δώσω.
Το νιώθω, όταν το ψέμα, η υποκρισία και η εκμετάλλευση των ανθρώπων με γεμίζουν ανασφάλεια και ψάχνω για την αλήθεια. Τότε ο Σταυρός Σου μου εγγυάται τα λόγια Σου: “Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια…”.
“Εσταυρώθης δι’ εμέ…”.
Το νιώθω ανεκλάλητα την Κυριακή ή τη γιορτή που παίρνω το Σώμα Σου και το αίμα Σου από το χέρι του λειτουργού Σου, για να διαλύσει την ηθική μου ακαθαρσία.
Κύριε, Σ’ ευχαριστούμε, γιατί με το Σταυρό Σου το όνομά Σου ζει δυνατό μες στην ψυχή του καθενός μας, που γεύτηκε τη λύτρωση που υπέγραψες με το αίμα Σου.
Κι είναι ο Σταυρός Σου το όπλο μας, η δόξα μας, το καύχημά μας.
Χριστέ μου, πέθανες για όλους και τον καθένα χωριστά. Θα θέλαμε κι όλων μας η ζωή να είναι θυμίαμα ευγνωμοσύνης στην αγάπη Σου.
Όμως σήμερα η γη μας, όπως λέει και ο Παπίνι Σου, είναι μια κόλαση που την πυρώνει ο ήλιος.
Οι άνθρωποι εξακολουθούν να σκοτώνονται και να σκοτώνουν.
Τους πολέμους διαδέχονται οι αρρώστιες και τις αρρώστιες οι σεισμοί.
Οι ισχυροί της γης βουτούν τον κόσμο στο αίμα, για να αποφασίσουν ποιος θα έχει την περισσότερη γη και τα περισσότερα χρήματα στο πουγγί του.
Οι λαοί έγιναν πιο φτωχοί και πιο πεινασμένοι.
Μέσα σ’ αυτό το μαρασμό κάθε πίστη αδυνατίζει και μια μονάχα θρησκεία κυριαρχεί στον κόσμο, της δύναμης των όπλων, του πλούτου και της σάρκας.
Και ενώ στη λαίλαπα αυτή των παθών και του σκότους έχεις ορίσει με τη σταυρική Σου θυσία την Εκκλησία να είναι η κιβωτός της σωτηρίας, ο κόσμος εθελοτυφλεί και δεν την αποδέχεται.
Τα σημεία των καιρών δείχνουν ότι οι σκοτεινές δυνάμεις, μαζί και μ’ όσους συμπαρασύρουν, ετοιμάζονται για μια νέα αναμέτρηση μαζί Σου.
Ίσως καλοπροαίρετα για μια καλύτερη κοινωνία, που όμως δε φαίνεται πουθενά.
Ίσως και κακοπροαίρετα για να Σε εκδικηθούν, επειδή τους ελέγχεις ή τους είσαι άγνωστος σε βάθος.
Κύριε, δεν εκτιμήσαμε τη θυσία Σου, γιατί μας την πρόσφερες δωρεάν και οι άνθρωποι δεν υποκλινόμαστε σε τίποτε που δεν ισοζυγιάζει με χρήμα. Κι επειδή η θυσία Σου ξεπερνάει κάθε υπολογισμό μας, Σου την απορρίψαμε οι περισσότεροι, όπως τότε που Σε γιουχάιζαν και κάγχαζαν ειρωνικά οι σταυρωτές Σου, χωρίς να ξέρουν τι κάνουν.
Ούτε στα φάρμακά Σου δίνουμε σημασία, γιατί έχουμε την επηρμένη ιδέα οι άνθρωποι ότι ωχριούν μπροστά σ’ αυτά που ανακαλύπτει ο σοφός μας νους. Και μόνο όταν δούμε τα δύσκολα, Σου απευθύνουμε ικεσία, αλλά και τότε δεν ξέρουμε τη γλώσσα Σου, ώστε να συνεννοηθούμε μαζί Σου.
Κύριε, η γη μας πάλι στενάζει και βογγάει από δυστυχία, όπως τη γνώρισες τότε που μπήκες στη σφαίρα της και πολιτογραφήθηκες στους καταλόγους της.
Κι ο κόσμος της είναι το ίδιο αφιλόξενος για Σένα, όπως τότε που για τη γέννησή Σου Σου παραχώρησε μόνο ένα παχνί.
Ιησού, ατενίζοντάς Σε απόψε στο Σταυρό Σου Σε παρακαλούμε μη μας συνερίζεσαι και μη μας εγκαταλείψεις.
Κάνε να κυριαρχήσει σ’ αυτή τη σκοτοδίνη το σύμβολο της μοναδικής Σου αγάπης, ο Σταυρός, και να διδαχτούν όλοι οι λαοί το νόμο Σου, όπως το προείπες.
Ακόμη μια φορά πες το δυνατά στον καθένα μας με το δικό Σου τρόπο πως μόνο κάτω απ’ τη σκιά του Σταυρού Σου και με την άρση του προσωπικού σταυρού του ο κάθε άνθρωπος θα μπορέσει να αναπαύσει την ανήσυχη καρδιά του και η ανθρωπότητα να συνειδητοποιήσει τον αληθινό προορισμό της πάνω στη γη και να βρει λύση στα αδιέξοδά της.
Δος μας φως πλούσιο με το Πνεύμα Σου το Άγιο, για να ερμηνεύουμε τις επισκέψεις Σου ο καθένας μας, κι ανάδειξε και αναστήματα στην Εκκλησία Σου, για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, ν’ ακούσει το σφυγμό του λαού Σου, να συλλάβει τα μηνύματα των καιρών και με μοναδική αγιότητα να Σε συστήσει ως το μοναδικό Μεσσία και της νέας χιλιετίας και τον αναντικατάστατο Σωτήρα των ανθρώπων και τώρα και σ’ όλους τους αιώνες. Αμήν.
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
