Αν ήμασταν όμως εραστές της…
Μας στενοχώρησε ένας απαξιωτικός χαρακτηρισμός που ακούσαμε αυτές τις μέρες σε μια συζήτηση για την Εκκλησία, με αφορμή την πτώση ενός ιερωμένου.
…Λυπάται κανείς βαθιά για την άγνοια και την παρεξηγημένη ιδέα που έχουν πολλοί άνθρωποι, και καλοπροαίρετοι ακόμη, για την Εκκλησία.
Κατ΄αρχήν να πούμε ότι αν δεν υπήρχε αυτή, δε θα μπορούσαν τα ψυχιατρικά ιδρύματα να χωρέσουν τους τροφίμους κι ούτε οι φυλακές τους κατάδικους.
Γιατί είναι αυτή που αφόπλισε, αφοπλίζει και παρεμποδίζει πολλά χέρια από φόνους, κλοπές, αδικίες.
Η Εκκλησία είναι το πανδοχείο του καλού Σαμαρείτη
Είναι κοινωνία αγωνιζόμενων αμαρτωλών.
Εδώ θυμόμαστε τα λόγια του επισκόπου Detroit Νικολάου της ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής στην Αμερική: ”Κατά καιρούς μας λένε: Σεβασμιότατε, γιατί να πάω στην Εκκλησία; είναι γεμάτη αμαρτωλούς. Κι εγώ σας λέω ότι χαίρομαι που ξέρω πού βρίσκονται.
Είμαστε όλοι εδώ, σ΄αυτό το ναό και τον γεμίζουμε ως λαός του Θεού, όχι διακηρύττοντας ότι είμαστε τέλειοι, αλλά ζητώντας από το Θεό να μας οδηγήσει στην τελειότητα.
Δεν έχει σημασία τι έχουμε κάνει. Αυτό είναι άσχετο.. Σημασία έχει το σημείο που θέλουμε να πάμε.
Κι αυτή είναι η πρόσκληση της Εκκλησίας σ΄εσάς…”.
Η Εκκλησία δε διώχνει κανέναν απ΄αυτούς που την πλησιάζουν.
Κι ούτε είναι καλοκομείο, να συγκεντρώνει δηλαδή μόνο καλούς ανθρώπους.
Δίνει σ΄όσους προσφεύγουν σ΄αυτήν τα φάρμακά της για τη θεραπεία των ψυχικών νοσημάτων και τη δύναμη να στοχεύουν και να αγωνίζονται για την αγιότητα.
Κι όταν λέμε αγιότητα, εννοούμε τη σωτηρία της ψυχής τους.
Κι αυτά τα προσφέρει με τα μυστήριά της, που συνδέουν τον άνθρωπο με το Θεό, τη λατρευτική ζωή, που καλλιεργεί την προσευχή και δίνει ανατάσεις και υπέρλογα βιώματα στα παιδιά της, και με τις ποικίλες δραστηριότητες και εκδηλώσεις της.
Και νοσήματα θεωρούνται: μανίες, διαστροφές, δαιμονοπληξίες, κενοδοξίες, ελαφρότητες, θυμός, οργή, ψέμα και αδικία, πορνείες και μοιχείες, φόνοι και εκδικητικότητα, μαγείες, φθόνοι και ζηλοτυπίες, βλασφημία και απιστία, ολιγοψυχία και απελπισία, άγχος και στρες, υπεροψία και υποκρισία, κατακριτική διάθεση κ.ά
Υπάρχουν ψυχές που, για να ανανήψουν και να απαλλαγούν από τα πάθη τους χρειάζονται μια ζωή και σβήνουν με το ”Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ”.
Την αγωνία και τον αγώνα για την απαλλαγή από τα πάθη τους τα γνωρίζει μόνο ο Θεός, οι ίδιοι και ο πνευματικός.
Μπορούν ωστόσο κι έτσι να έχουν μπει στη Βασιλεία των ουρανών.
Κι εμείς οι απ΄έξω είμαστε εκείνοι που ξέρουμε να τους κολλούμε με επιπολαιότητα και χαιρεκακία πολλές φορές το ”είναι και της Εκκλησίας…”, χωρίς να σκεφτούμε τι θα ήταν αυτοί οι άνθρωποι, αν δεν ήταν και στην Εκκλησία, της οποίας μακάρι να ήμασταν όλοι εραστές κι όχι κατακριτές.
Γιατί το αξίζει.
Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που, ενώ είναι στους κόλπους της, μένουν ανεπηρέαστοι από τη χάρη της, γιατί δεν υπακούν και κόβουν το χριστιανισμό στα μέτρα τους ή έχουν ραθυμία ή αμφίβια ζωή σαν το βάτραχο.
Μια στην κοσμική ζωή και μια στη χριστιανική.
Και το πιο λυπηρό είναι που υπάρχουν και σε ψηλό πόστο πρόσωπα στην Εκκλησία,που εμείς τους έχουμε ως εικόνα Χριστού και πρότυπα στη ζωή μας και ξαφνικά τους βλέπουμε να πέφτουν, όπως συνέβη αυτές τις μέρες με υπεύθυνο εκκλησιαστικό πρόσωπο ,που έδωσε τροφή στα κουτσομπολιά όλων και ιδιαίτερα στα Μ.Μ.Ε.
Αυτοί νομίζουμε είναι που βλάπτουν πολλές συνειδήσεις και κάνουν την Εκκλησία να ξεπέφτει στα μάτια μας.
Αλλά πρέπει να μάθουμε να μη σκανδαλιζόμαστε με τίποτε.
Όλοι μπορεί να βρεθούμε στη θέση αυτή, ιδιαίτερα αν είμαστε σε περίοπτη θέση.
Ξέρει ποιους να στοχεύει ο διάβολος.
Κι επί πλέον τα υπεύθυνα πρόσωπα της Εκκλησίας ας μην τα θεοποιούμε.
Θεός μας μόνο ο Χριστός
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν και οι ίδιοι πάθη και αδυναμίες με τα οποία παλεύουν καθημερινά.
Είναι ως άνθρωποι τρεπτοί.
Και αλλοιώνονται, όπως η σελήνη με τις φάσεις της.
Κι αυτό ας μη το ξεχάσουμε ποτέ.
Όπως και ότι έχουν κι αυτοί την ανάγκη της αγάπης και της συγγνώμης μας για τις ατέλειές τους.
Και του θρήνου και της επιείκειάς μας, όταν κανείς πέσει.
Ας μη τους λιθοβολούμε και τους σπρώχνουμε βαθύτερα στη κόλαση.
Αδιάλειπτα όμως όλους να τους αγαπούμε και να τους προσευχόμαστε, όπως τα πρόσωπα της οικογένειας μας.
Γιατί όλοι μας ανήκουμε κι αποτελούμε μια οικογένεια στην Εκκλησία.
Έτσι θα τους στηρίζουμε καλύτερα.
Όπως και τον εαυτό μας.
Και το πολύ πολύ κοντά, που ξανάβει πόθους και πάθη, ας το προσέχουμε.
Να μη γινόμαστε πειρασμός σε κανένα.
Οι πτώσεις και οι πεπτωκότες ωστόσο δεν πρέπει να επηρεάζουν τις σχέσεις μας με την Εκκλησία.
Αυτή είναι ”Πρώτων και συνεχών βοηθειών” για τον καθένα μας.
Και γι΄αυτούς που στέκονται και γι΄αυτούς που πέφτουν.
Ευγνωμοσύνη επομένως πρέπει να χρωστούμε στον Ιδρυτή της, τον Κύριό μας, που μας την άφησε μετά την Ανάληψή Του στους ουρανούς, ως συνέχειά Του.
Και την ίδια ας μάθουμε μόνο να τη θεωρούμε μητέρα μας, που μας κυοφορεί για την ουράνια Ιερουσαλήμ και να μη σκανδαλιζόμαστε που κρατάει στους κόλπους της και αδύνατους και αμαρτωλούς.
Και αγίους και πεπτωκότες
Ανάμεσά τους κι εμάς
Αμήν
(Μερική αναδημοσίευση)
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
