O παπάς μας
Στον τοίχο ενός γραφείου πρόσεξα ένα έντυπο-αφιέρωμα στον παπά χωρίς να υπογράφει ο δημιουργός του.
Ανώνυμο.
Με προβλημάτισε και με καλή πρόθεση το παραδίδω και στη δική σας κρίση.
Ο παπάς μας.
Αν είναι ενεργητικός ,τον θεωρούμε υπερβολικά κουρδισμένο.
Αν είναι ήρεμος, τον θεωρούμε τεμπέλη.
Αν έχει γκρίζα μαλλιά, τον θεωρούμε γέρο.
Αν είναι νέος, λέμε πως δεν έχει εμπειρία.
Αν θέλει να κάνει αλλαγές, τον θεωρούμε επαναστάτη.
Αν δεν θέλει, λέμε πως δεν παίρνει πρωτοβουλίες.
Αν κηρύττει κατά της αμαρτίας, τον θεωρούμε φανατικό.
Αν δεν το κάνει, λέμε πως είναι κοσμικός.
Αν χρησιμοποιεί κινήσεις των χεριών όταν εκφράζεται, τον θεωρούμε ηθοποιό.
Αν παραμένει ακίνητος, τον λέμε ξύλινο.
Αν υψώνει τη φωνή του, λέμε πως φωνάζει πολύ.
Αν δεν υψώνει τη φωνή του, τον θεωρούμε μονότονο.
Αν είναι στο σπίτι του, λέμε πως πρέπει να είναι έξω, επισκεπτόμενος ενορίτες.
Αν θεαθεί στο δρόμο, λέμε πως θα πρέπει να είναι κλεισμένος μέσα, ετοιμάζοντας το κήρυγμά του.
Αν επισκέπτεται τους φτωχούς τον θεωρούμε σοσιαλιστή.
Αν επισκέπτεται πλουσίους, λέμε πως κάνει χατήρια.
Θεέ μου, δώσε στον παπά μας υπομονή!”
Η κριτική του καθενός μας πέφτει πολλές φορές χωρίς έλεος στους ιερείς μας.
Κι είναι άδικη.
Πολύ άδικη.
Σίγουρα κάνουν λάθη κι έχουν αδυναμίες.
Μήπως όμως φταίμε κι εμείς όλοι για ό,τι κακό, επειδή δεν τους προσευχόμαστε αρκετά;
Μήπως γιατί τους περιθωριοποιούμε εμείς οι ίδιοι και δε συνεργαζόμαστε μαζί τους;
Μήπως γιατί τελευταία έχουμε προκατάληψη μαζί τους και τους καθίζουμε όλους στο ίδιο εδώλιο;
Μήπως γιατί τα δικά μας τα παιδιά τα κρατούμε για τον εαυτό μας και προσφέρουμε ό,τι κατώτερο στο Θεό, οπότε…
Γι’ αυτό ας μάθουμε τουλάχιστον όλοι μας πριν από οποιαδήποτε κρίση ειδικά για τους ιερείς, να προτάσσουμε την αγάπη της προσευχής.
Και μετά ας τους κρίνουμε, χρειάζεται και η κριτική, αλλ’ όχι η επιπόλαιη και ανεύθυνη.
Κι κόσμος μας έτσι, πιστεύουμε, θα οδεύει σταθερά στο καλύτερο.
Θα γίνεται πιο ανθρώπινος.
Αυτό που θέλουμε και ευχόμαστε όλοι μας.
Ο Θεός να δώσει.
Αμήν
Ζιώγα Κατερίνα
