Μια ειλικρινής εξομολόγηση…

Συναντηθήκαμε ύστερα από χρόνια.

Μαθήτριά μου τότε αυτή, θυμόταν τώρα τα χρόνια εκείνα με νοσταλγία, καθώς και μια περιπέτειά της μαζί μου.

Μας είχε ερωτευτεί την περίοδο αυτή , για λόγους πολύ δικαιολογημένους νομίζω.

 Εκτός από την ηλικία εκείνη που έχει τέτοια επεισόδια, είχαν χωρίσει και οι γονείς της.

 Κι εμείς της είχαμε δείξει στοργή.

 Για μένα εκείνα τα χρόνια ήταν τα πρώτα της καθηγητικής και κατηχητικής μου θητείας σε σχολείο άλλης πόλης που υπηρέτησα.

 Όλη χαρά που συναντηθήκαμε τώρα, μου μιλούσε για τα όμορφα εκείνα χρόνια, που και για μένα ήταν μοναδικά.

 Συγκινήθηκα.

– Τώρα έχω τιθασεύσει τα συναισθήματά μου, μου είπε, και μπορώ να σας μιλώ γι΄αυτά ελεύθερα.

 Τότε προσπαθούσα να τα αποφύγω ή να τα στραγγαλίσω, κι αυτά όχι μόνο δεν έφευγαν, αλλά εντείνονταν κιόλας.

 Στο σπίτι γίνονταν φωτιά.

 Ήθελα να σας βλέπω, να σας μιλώ, να σας συναντώ

 Κι ήμουν διαρκώς αναστατωμένη.

 Σας αγαπούσα παθολογικά.

 Μόνο που μια φορά πήγα να σας αποθαυμάσω για σωματικά προσόντα και να σας επιθυμήσω κιόλας, κάτι που απέρριψα ευθύς αμέσως ως ακάθαρτο.

Νόμιζα όμως γι΄αυτά όλα ότι είμαι και ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος στον κόσμο.

Είχα κόψει και την επικοινωνία μου με το Θεό, γιατί πίστευα ότι ο Θεός με απέρριψε από παιδί Του.

Άλλωστε θεός μου για εκείνη την περίοδο ήσασταν εσείς για μένα.

Σας τα λέω όλα αυτά για να τα γράψετε και να βοηθηθούν κι άλλα παιδιά, γιατί πιστεύω ότι πολλά θα περνούν, με πρόσωπα που θαυμάζουν, το ίδιο παιχνίδι.

Εγώ για να ξεπεράσω το πρόβλημα με βοήθησε ένας φίλος δικός μας, γιατρός.

Αυτός μου παρουσίασε το πρόβλημα σαν κάτι πολύ συνηθισμένο και παροδικό, αλλά και επικίνδυνο, αν δεν το προσέξει κανείς.

Μ΄εφοδίασε και με σχετικά βιβλία που τα συμβουλεύτηκα.

 Άλλωστε φύγατε κι εσείς την άλλη χρονιά κι έτσι σιγά σιγά όλα βρήκαν το δρόμο τους.

Τόσα όμως χρόνια έχουν περάσει κι εκείνη η αγάπη σιγοκαίει στο βάθος της ψυχής μου.

Γιατί άραγε τέτοια δυνατά συναισθήματα και όμορφα, να χρειάζεται να τα εξοστρακίζουμε;

Όταν ήμασταν μαζί,με αναζωογονούσαν εκείνες οι ώρες, που με κρατούσαν όμως και αναστατωμένη όλη τη μέρα.

Γιατί αυτά τα ερωτικά μου συναισθήματα να θεωρούνται αμαρτία και να ζητούμε να ταφούν;

Να που μου χρειάστηκαν κι ακόμα και τώρα δουλεύουν μέσα μου εποικοδομητικά.

Σήμερα είμαι μια μητέρα τεσσάρων παιδιών.

Ο σύζυγος είναι κι αυτός της Εκκλησίας και προσπαθούμε να αγωνιζόμαστε τον αγώνα τον καλό.

Ήταν κι αυτός μαθητής σας

Κι ενισχυόμουν με κείνες τις νουθεσίες κι εκείνη την αγάπη σας.

Αν δεν σας είχα ερωτευτεί τότε, θα είχα απομακρυνθεί από κοντά σας και ποιος ξέρει σε ποια χάη θα είχα παρασυρθεί…

Κάτι που δεν θα το ήθελα ποτέ.

Γιατί, παιδί μου, δεν μου είχες εκμυστηρευτεί τον αγώνα σου;

Κάποια άλλη κυρία μου τη χαρακτήρισε αμαρτωλή την αγάπη αυτή κι εγώ δεν είχα τη δύναμη να σας το πω.

Νόμιζα ότι ήταν κάτι ομοφυλοφιλικό.

Ερχόμουν ως την πόρτα του γραφείου σας κι έφευγα πίσω”.

 ——————————————————————————————

Τέτοιοι ερωτισμοί συμβαίνουν, στην εφηβική ιδιαίτερα ηλικία, και μάλιστα σε παιδιά, που είναι τραυματισμένα από το σπίτι.

”Ο άνθρωπος, κατά ένα δαιδαλώδη τρόπο της ψυχής του είτε για κάποιες στερήσεις που είχε, είτε γιατί έχει έναν κόσμο πιο λεπτό, πιο ευαίσθητο, πιο αδύναμο ακόμα, καταλήγει να αισθάνεται μια πληρότητα στο ίδιο φύλο.

Πιστεύω απόλυτα ότι η τάση αυτή δεν είναι σαρκική — ή όπως το λέτε εσείς σεξουαλική — .

Είναι τάση πνευματικής ανάγκης.

Δηλαδή, αν αυτό το παιδί είχε έναν πολύ καλό φίλο, απαλλαγμένο από τα πάθη, στον οποίο να μπορεί ν΄αποθέσει όλο του τον εαυτό, και αυτός ο φίλος του ήταν πραγματικά πνευματικός άνθρωπος απηλλαγμένος από τα πάθη, τότε θα έβρισκε αυτό το οποίο έψαχνε, αυτό το οποίο είχε ανάγκη, χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει η ανάγκη των σαρκικών σχέσεων.”(Μητροπολίτης Λεμεσσού)

Με κατάλληλη αξιοποίηση, αυτά τα αισθήματα γίνονται κοπριά, για να ανθίσουν και αρετές.

Και μπορεί να συμβεί το θαύμα αυτό, αν το πρόσωπο στο οποίο στρέφεται η αγάπη, είναι αξιόπιστο και έχει πνευματική κατάρτιση και ψυχολογικές γνώσεις.

Και υπάρχουν τέτοια αξιοθαύμαστα πρόσωπα γύρω μας και μέσα στο χώρο της Εκκλησίας.

Κι όχι πάντα στην ηλικία του παιδιού.

Η αγάπη αυτή έχει κάτι το θεϊκό και κάτι το χωματένιο.

Ευχής έργο θα είναι να καλλιεργούμε και να αξιοποιούμε το χωματένιο και να ενισχύουμε το θεϊκό.

Μια συνεργασία με έναν πνευματικό ή κατ’ ευθείαν σύνδεση μαζί του θα ήταν πολύ καλή θωράκιση.

Το λυπηρό θα είναι να πέσουν τα παιδιά αυτά σε μητρομανή ή πατρομανή ή ερωτομανή πρόσωπα, πράγμα που θα αποβεί ολέθριο.

Επίσης θα είναι πολύ λυπηρό, αν πέσουν σε ανθρώπους ανίδεους, που τα φοβίζουν και τους εμπνέουν αμαρτοφοβία και ζουν έτσι με το φόβο της κόλασης και της τιμωρίας.

Θα ήταν μοναδικά καλό να φτάσουν κάποτε αυτά τα παιδιά να απολαμβάνουν με τα πρόσωπα που ερωτεύονται κι αγαπούν και μια σχέση όλη χάρη και ευλογία.

Δεν είναι κακό να χαίρεσαι αυτή την αγάπη.

Και η αγάπη για τους γονείς ερωτική είναι. Μόνο που δεν επιτρέπεται τίποτε εφάμαρτο σ΄αυτήν.

Αν επιτρέψουμε κάτι τέτοιο μας κατακαίει.

Η αγάπη αυτή απλά πρέπει να τιθασεύεται κι όχι να απορρίπτεται.

Να φιλτράρεται κι όχι να πετιέται ως άχρηστη.

Να χρησιμοποιείται και όχι να καταπατείται.

Υπάρχουν χαρισματικοί ποιμένες πράγματι που ξέρουν θαυμάσια να ποιμαίνουν αυτά τα πρόσωπα και με επιτίμια, αλλά και με εξαιρετικά βιώματα κατανόησης και αληθινής φιλίας.

Υπάρχουν τέτοιοι ποιμένες.

Ας τους ψάξουμε.

Εδώ να καταθέσω ότι σε νεαρή ηλικία έζησα συντροφιά με τέτοια πάθη, που τελικά από λάθη υπευθύνων προσώπων η ομάδα καταρρακώθηκε, αλλά και άλλης πολύ αργότερα που ζήσαμε θαβώρεια βιώματα, μοναδικά.

Αφιερωμένα στον Κύριο, χωρίς να χρειαστεί να απομακρυνθούν τα πρόσωπα που ερωτευτήκαμε.

Αντίθετα αυτά συνέβαλαν να ζήσουμε ό,τι ωραίο ζήσαμε.

Είναι τρελή χαρά να ζεις στη γη με τους ανθρώπους που αγάπησες πολύ θερμά και αγνά ερωτικά, χωρίς να νιώθεις ότι αμαρτάνεις.

Όταν όμως σε ποιμαίνουν ποιμένες χαρισματικοί.

Μιλούμε τώρα για το χώρο της Εκκλησίας.

Για να μη την πάθουμε όμως κι εμείς οι μεγάλοι , όπως οι μαθητόπαιδες, με τον άωρο συναισθηματισμό μας, χρειαζόμαστε ναυαγοσώστη την εξομολόγηση και την υπακοή στον ίδιο το γέροντα.

Ή και σε άλλον πεπειραμένο.

Κι όλοι να ξέρουμε ότι ο Θεός ζητάει καθαρή και πάντα απαλλαγμένη από άρρωστες φαντασιώσεις αγάπη, που θα μας ανεβάζει στο Χριστό και δε θα μας κατεβάζει στην αμαρτία και στα θολά νερά.

Που θα μας θερμαίνει τα συναισθήματα για το Θεό και δεν θα μας τα βρωμίζει.

Και σ΄αυτό θα μας καθοδηγεί και η φωτισμένη μας συνείδηση.

Την οποία ας μας αξιώσει ο Κύριός μας κάποτε να την αποκτήσουμε όλοι.

Αμήν

Ζιώγα Κατερίνα