Η στρατηγική ενός αγώνα εναντίον του οικουμενισμού στον αόρατο πόλεμο

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

Ο αγώνας μας εναντίον του Οικουμενισμού, εφόσον είναι μία από τις μεγαλύτερες αιρέσεις της εκκλησιαστικής ιστορίας που γράφεται και στην εποχή μας δεν πρέπει να λησμονούμε ότι, γίνεται μεταξύ άλλων και στα πλαίσια ενός αοράτου πολέμου. Δηλαδή, δεν έχουμε να αντιπαλέσουμε μόνο«πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Εφ. 6,12), αλλά και προς ανθρώπους «πρὸς αἷμα καὶ σάρκα», διότι οι δαίμονες έχουν ως όργανά τους ανθρώπους που τους κατευθύνουν να κάνουν ζημία στο έγο του Χριστού και της Εκκλησίας Του. Άρα, το ένα δεν αίρει το άλλο! Και αυτή ακριβώς η συνεργασία δαιμόνων και ανθρώπων είναι το χειρότερο σενάριο. Αυτό δεν γίνεται με την Μασονία; Λησμονούμε ότι αυτοί που φτάνουν στον 33^ο βαθμό λατρεύουν τα βαθέα του Σατανά; Και ορισμένοι απ’ αυτούς όταν μπαίνουν και στην Ιεραρχία της Εκκλησίας τί γίνεται; Θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να αναπτύξουμε το θέμα και φτάνω στην στρατηγική του αγώνος που πρέπει να αναπτύξουμε και « τοῦτο ἀγρυπνοῦντες ἐν πάσῃ προσκαρτερήσει καὶ δεήσει περὶ πάντων τῶν ἁγίων». Αν πάμε να κάνουμε αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού χωρίς στρατηγική το βέβαιο είναι ότι θα αποδεκατισθούμε με τον χειρότερο τρόπο. Και το πιο δύσκολο στην περίπτωσή μας είναι να εκθέτουμε την στρατηγική στις ακοές ανθρώπων που δεν πρέπει να τους δείχνουμε εμπιστοσύνη διότι δεν έχουν σταθερότητα, μπέσα και ανδρείο φρόνημα. Άλλωστε δεν υπάρχουν ούτε πολλοί αξιόπιστοι ούτε πολλοί θα παραμείνουν μέχρι τέλους του αγώνα γι’ αυτό και ο Κύριος είπε: «πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοὶ, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί»(ΜΘ. 22, 14).

Επειδή τώρα δεν μπορούμε πραγματικά να γνωρίζουμε ποιοί θα είναι εκείνοι που θα μείνουν μέχρι τέλους στον αγώνα δεν πρέπει να ανοίγουμε τα χαρτιά μας σε όλους ούτε πάλι και όλους να τους υποπτευόμαστε αλλά οι πατέρες της Αποτείχισης και στο παλαιό και το νέο να κάνουμε προσευχή να αναγνωρίζουμε με την Χάρη του Θεού τους αξιόπιστους. Και σ’ αυτούς πάλι δεν είναι δόκιμο να τους εκθέσουμε το κάθε τι αλλά θα τους συμβουλεύουμε να έχουν ανοικτούς τους δέκτες της ψυχής δια προσευχής και θα βλέπουμε ποιοί πραγματικά παίρνουν πληροφορία και με αυτούς έχοντας το αυτό πνεύμα θα συντονιζόμαστε εύκολα και θα μπορούμε να ενεργούμε συνεργαζόμενοι χωρίς να μας δημιουργούν προβλήματα, διότι ο Θεός που γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων γνωρίζει και την έκβαση ενός εκάστου. Γι’ αυτό,ας μην κάνουμε επιλογή με ορθολογιστικά κριτήρια αλλά με Αγιοπνευματικά! Επειδή όμως είμαστε και άνθρωποι και χρειάζεται να συνεννοούμαστε και να δίνουμε κάποιες οδηγίες, θα μιλούμε ενίοτε παραβολικά και «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω»(Λκ. 8,8).

Άλλωστε, όπως επισημάναμε ηγέτης και αρχηγός στον αγώνα μας αυτό δεν είναι κάποιος άνθρωπος αλλά ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Επομένως, την στρατηγική ούτε εμείς οι ίδιοι οι πατέρες την γνωρίζουμε αλλά φτάνει σε εμάς σήμα από το αρχηγείο για το πως πρέπει να δράσουμε σε δεδομένο χρόνο κατά την εξέλιξη που ορίζει ο Ίδιος. Ενίοτε το σήμα φτάνει τελευταία στιγμή διότι ο Αχιστράτηγος που παρακολουθεί την έκβαση της μάχης δίνει κελεύσματα εν χρόνω μάχης. Έτσι δεν έκανε και ο Μεγάλος στρατηλάτης των Ελλήνων Αλέξανδρος; Και επειδή κάναμε λόγο για παραβολική κατανόηση θα πρέπει ένα λέμε και εκατό να καταλαβαίνουμε έπειτα με την προσευχή μας! «ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός»(Ρωμ 13,12).

1. Η μεγαλύτερη χωρίς αμφιβολία παγκόσμιως στρατιωτική ιδιοφυία ο Μέγας Αλέξανδρος έδειξε ότι μπορούσε να υπακούει τον διοικητή (Φίλιππο) αλλά και να αναπτύσσει πρωτοβουλία.
2. «Όταν δολοφονήθηκε ο Φίλιππος όλοι αιφνιδιάστηκαν από την ετοιμότητα του νεαρού διαδόχου να αναλάβει το κράτος.
3. Αν και ήταν γνωστό ότι λάμβανε μόρφωση βασιλόπαιδος η αδίστακτη ενεργητικότητά του τους ξάφνιασε όλους.
4. Πρώτα εξασφάλισε το θρόνο συντρίβοντας κάθε σφετεριστή. Ο Αλέξανδρος καταλάβαινε ότι χωρίς πολιτική σταθερότητα στην πατρίδα του δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει κανένα σχέδιό του.
5. Εξασφαλισμένος πολιτικά επιβεβαίωσε τη θέση του σαν «Στρατηγός Αυτοκράτωρ» των Ελλήνων και άρχισε να εργάζεται για την εξασφάλιση των βορείων συνόρων του προτού περάσει στη Ασία».
6. Ο Αλέξανδρος πέρασε στην Ασία και στη σύγκρουση του Γρανικού εξασφάλισε το προγεφύρωμά του.
7. Ο Αλέξανδρος άφηνε πρωτοβουλία στον κάθε καταρτισμένο στο αντικείμενο του υφιστάμενο, χωρίς να παρεμβαίνει σε πράγματα που δεν γνώριζε λεπτομερώς.
8. Η αξία της εμπιστοσύνης σε άξιους υφισταμένους φάνηκε την ίδια περίοδο και στη κυρίως Ελλάδα μόλις ο Αντίπατρος συνέτριψε τους Σπαρτιάτες στη Μεγαλόποληόταν αυτοί με περσικά λεφτά και μισθοφόρους δοκίμασαν να σταματήσουν την πολιτική του «Κοινού των Ελλήνων».
9. Στην πεδιάδα των Αρβήλωνο Αλέξανδρος πραγματικά ξεδίπλωσε το τακτικό του ταλέντο. Αντιλήφθηκε ότι ελάχιστος από τον όγκο του εχθρού ήταν πραγματικός στρατός και συνεπώς επικίνδυνος. Αντίθετα ο δικός του στρατός ήταν πειθαρχημένος και ικανός για ελιγμούς σε αντίθεση με τη στατική μάζα των πεζών του Δαρείου. Αγνόησε τη συμβουλή του Παρμενίωναγια νυχτερινή επίθεση εκτιμώντας την ως επικίνδυνη αλλά την προσποιήθηκε για να δυσκολέψει τον εχθρό.
10. Ο Αλέξανδρος «απορύθμισε» τον εχθρό όπως κάποτε είχε «απορυθμίσει» το Βουκεφάλα και έκανε το στόχο να ελαττώσει την άμυνά του στο σημείο κρούσης.
11. Κατόπιν κτύπησε αποφασιστικά αναγκάζοντας το Δαρείο να χάσει την ψυχραιμία του και μαζί το θρόνο του.
12. Η μνήμες και η εμπειρία από τον ανταρτοπόλεμο των Θρακών βοήθησαν όχι λίγο τον Αλέξανδρο. Στα βουνά της Αρείαςκαι της Βακτρίας Καινοτόμησε πάλι. Έθεσε το βαρύ πεζικό σε οχυρωμένες θέσεις σαν της «βάσης στήριξης» που χρησιμοποιεί 2000 χρόνια μετά το ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν. Κατόπιν άρχισε να καταδιώκει με ψιλούς, πελταστές και ελαφρό ιππικό τους ανυπότακτους.
13. Η κατάληψη της Ινδίας έδωσε πάλι αφορμή να ξεδιπλωθεί η ικανότητα του Αλεξάνδρου. Άγνωστα όπλα όπως οι ελέφαντες ώθησαν την ανάπτυξη τακτικών ελαφρού πεζικου και ιππικού για την εξουδετέρωσή τους.
14. Επισης εισήχθει στο στρατό κι ένα καινούργιο όπλο οι ιπποτξότες της στέππας. Ο Αλεξανδρος αντιλήφθηκε της δυνατότητες αυτου του μέσου και το εκμεταλλέυτηκε στο έπακρο στη μάχη του Υδάσπη εξουδετερώνοντας τα άρματα του Πώρου.
15. Ο Αλέξανδρος όπως και σχεδόν όλοι οι Αρχαίοι Ευρωπαίοι στρατηγοί ήταν δέσμιοι του ηρωϊκού ιδεωδους και κανένας δεν τους μέμφθηκε για την ενεργή παρουσία τους στη πρώτη γραμμή όπου ο πολέμαρχος έπρεπε να διοικεί με προσωπικό παράδειγμα.

Ο Αλέξανδρος έφερε όλα τα χαρακτηριστικά του καλού στρατηγού όπως:

• Επιλογή του σκοπου και εμμονή στην επίτευξή του
• Οικονομία δυνάμεων και αποφυγή άσκοπης καταπόνησης
• Συλλογή πληροφοριών για να αποκτήσει αντίληψη περί του εχθρού
• Απλότητα σχεδίων για τη διευκόλυνση της εφαρμογής τους
• Ελιγμό και επίθεση στο αδύνατο σημείο του αντιπάλου.και χρήση του στοιχείου του αιφνιδιασμού
• Τήρηση εφεδρειών για την αντιμετώπιση απροόπτων καταστάσεων
• Εξασφάληση του ομαλού εφοδιασμού
• Προσαρμογή του στρατου στις ανάγκε του θεάτρου επιχειρήσεων.
• Ηγεσία βάση προσωπικού παραδείγματος
• Αναγνώριση της αξίας των υφισταμένων και επιβράβευυση
• Περιρισμό και αποτροπή των καταχρήσεων απο υφιστμένους διοικητές με τη εφαρμογή ίδιων κανόνων δικαίου σε όλους ανεξαρτήτως θέσης
• Αντίληψη ότι ο πόλεμος έιναι απλώς εργαλείο πολιτικής και όχι αυτοσκοπός (Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κλάουζεβιτς τον μελέτησε διεξοδικά).

Ας δούμε όμως τον Μεγάλο στρατηλάτη σε μια συγκεκριμένη επιχείρηση:

Στον Υδάσπη καταγράφεται χρήση παραπλανητικών πληροφοριών και ενεργειών. Ο Αλέξανδρος διέδιδε ότι δεν σκόπευε να περάσει τον ποταμό πριν πέσει η στάθμη του και τις νύχτες μετακινούσε άσκοπα διάφορα τμήματα, ώστε να πείσει τον Πώρο για τις διαδιδόμενες προθέσεις του. Τελικά κατάφερε να αιφνιδιάσει τον Πώρο και να αποβιβάσει τις δυνάμεις του στην ανατολική όχθη του Υδάσπη, χωρίς να γίνει έγκαιρα αντιληπτός. Λόγω της απόκρυψης των πλωτών μέσων και των καιρικών συνθηκών, υπό τις οποίες πραγματοποιήθηκε η απόβαση, μπορούμε να την θεωρήσουμε και ως καταδρομική επιχείρηση. Εφάρμοσε αρκετά παραπλανητικά τεχνάσματα. Μετακινούσε τμήματα του στρατού σε διάφορες κατευθύνσεις για να εκνευρίζει τους αντιπάλους. Άλλοτε, πάλι, διέτασσε να παραπλέουν τα πλοία στις όχθες, να γεμίζονται με ξερό χόρτο από διφθέρες (οι δερμάτινοι σάκοι που χρησιμοποιούνταν για το πέρασμα των ποταμών) και να συγκεντρώνονται στην όχθη αλλού πεζοί και αλλού ιππείς, ώστε να φαίνεται ότι προετοιμαζόταν η διάβαση. Παράλληλα, συγκέντρωνε τρόφιμα και εφόδια, θέλοντας να δείξει ότι θα παραμείνει εκεί για πολύ καιρό. Ωστόσο, ο Πώρος δεν φάνηκε να ησυχάζει και «εφεδρεύων έμενε».Το πλάτος του Υδάσπη ήταν γύρω στα 800 μέτρα. Έτσι, ο Αλέξανδρος, αν και θα χρησιμοποιούσε για την απόβαση στην απέναντι όχθη τα πλωτά μέσα που διέθετε, δεν μπορούσε να την υποστηρίξει με ρίψεις βελών από καταπέλτες, καθώς το πλάτος του ποταμού υπερέβαινε κατά πολύ το βεληνεκές των καταπελτών. Πιθανή αποβίβαση μικρού αριθμού ανδρών στην απέναντι όχθη θα αντιμετωπιζόταν εύκολα από τους άνδρες και τους ελέφαντες του Πώρου.

Το πέρασμα του Υδάσπη

Έτσι, χρησιμοποίησε το εξής τέχνασμα. Άρχισε τις νύχτες να μετακινεί τους ιππείς του σε διαφορετικό κάθε φορά σημείο, με βοή και αλαλαγμούς στον Ενυάλιο (αρχαιοελληνική πολεμική θεότητα). Ο Πώρος μετακινούσε στρατιώτες και ελέφαντες στα αντίστοιχα σημεία. Όταν μετά από λίγες μέρες διαπίστωσε ότι αυτό δεν αποτελούσε προάγγελο προσπάθειας διάβασης του ποταμού, σταμάτησε να μετακινεί τους ελέφαντες και τοποθέτησε σκοπιές σε «επίκαιρα» σημεία του ποταμού. Ο Αλέξανδρος είχε εντοπίσει ένα «ευάλωτο» σημείο, 150 στάδια περίπου από το στρατόπεδο (περ. 28 χλμ), κατά τον Αρριανό. Εκεί υπήρχαν ένα δασώδες ακρωτήριο που προεξείχε προς τον ποταμό και ένα επίσης δασώδες και έρημο νησί, που διευκόλυναν τη διάβαση. Πρόκειται πιθανότατα για τοποθεσία κοντά στο σημερινό Τζαλανπούρ, 28 χλμ. ΒΑ του Χαρανπούρ. Αρχικά, ο Μέγας Αλέξανδρος χώρισε τον στρατό του σε τρία μεγάλα τμήματα. Στο κύριο στρατόπεδο, όπου υποτίθεται ότι συνεχίζονταν οι προετοιμασίες για τη διάβαση, άφησε επικεφαλής τον Κρατερό με 3.000 ιππείς και 8.000 πεζούς και εντολή να περάσει τον ποταμό μόνο στην περίπτωση που ο Πώρος επιτεθεί με όλους τους ελέφαντες εναντίον του Αλεξάνδρου.Στη μέση της απόστασης, ανάμεσα στο στρατόπεδο και στο σημείο όπου θα επιχειρούσε ο Αλέξανδρος τη διάβαση, τοποθετήθηκαν ο Μελέαγρος, ο Άτταλος κι ο Γοργίας με περίπου 5.000 πεζούς και 500 ιππείς και εντολή να περάσουν τον Υδάσπη όταν έβλεπαν ότι οι άνδρες του Πώρου είχαν εμπλακεί στη μάχη. O Αλέξανδρος, επικεφαλής δύναμης 5.000 ιππέων και 10.000 πεζών, ξεκίνησε όταν νύχτωσε, κινούμενος μακριά από την όχθη, για να φτάσει στο καθορισμένο σημείο για τη διάβαση. Η νύχτα ήταν ασέληνη. Καταρρακτώδης βροχή με αστραπόβροντα κάλυψε εντελώς τους θορύβους από τους χτύπους των όπλων και τα παραγγέλματα, λειτουργώντας σαν σύμμαχος των Ελλήνων. Την αυγή, η βροχή και ο άνεμος σταμάτησαν. Τότε το ιππικό επιβιβάσθηκε στις διφθέρες που ήταν γεμισμένες με κάρφη (ξερό χόρτο) και είχαν ραφτεί προσεκτικά το προηγούμενο βράδυ,και οι πεζοί στα πλοιάρια, που είχαν μεταφερθεί στο σημείο σε κομμάτια και είχαν καλυφθεί ώστε να μην φαίνονται. Ο Αλέξανδρος με τους σωματοφύλακες Πτολεμαίο του Λάγου, Περδίκκα και Λυσίμαχο, με τον Σέλευκο από τους εταίρους και με ορισμένους υπασπιστές, επιβιβάστηκε σε μία τριακόντορο, ενώ οι υπόλοιποι υπασπιστές σε άλλες τριακοντόρους. Έτσι, ακολουθώντας τον δεξιό βραχίονα και το ρεύμα του ποταμού, ο Αλέξανδρος και οι άνδρες του κινήθηκαν προς το νησί που χρησίμευε ως κάλυψη. Όταν τα πρώτα πλοία πέρασαν την άκρη του νησιού, οι φρουροί του Πώρου τα είδαν και έσπευσαν έφιπποι να ενημερώσουν τον Ινδό ηγεμόνα. Στο μεταξύ, τα πλοία κι οι διφθέρες που, αφού προσπέρασαν το νησί (πιθανότατα πρόκειται για το νησί Αντμάνα), συνάντησαν τον αριστερό βραχίονα του ποταμού, στράφηκαν προς την απέναντι ξηρά, όπου αποβιβάστηκε πρώτος ο Αλέξανδρος με τους ιππείς.Άρχισε αμέσως να οργανώνει τους ιππείς και προχώρησε προς τα μπρος. Έκπληκτος διαπίστωσε ότι η «ξηρά» όπου είχαν αποβιβαστεί ήταν ένα άλλο μεγάλο νησί και τα νερά του Υδάσπη ως την απέναντι όχθη ήταν διογκωμένα με τη νυχτερινή βροχή. Αναζήτησε λοιπόν εσπευσμένα νέα «διάβαση» προς την ξηρά. Τελικά κατάφερε και βρήκε ένα πέρασμα από το οποίο κινήθηκαν ιππείς, πεζοί και άλογα. Το νερό του ποταμού έφτανε ως το στήθος των ανδρών και μόλις που προεξείχαν τα κεφάλα των αλόγων. Από τα πρώτα τμήματα που πέρασαν, ο Αλέξανδρος παρέταξε στο δεξιό κέρας τους ιππείς και στο αριστερό τους υπασπιστές. Στα δύο άκρα της παράταξης, τους τοξότες και τους ακοντιστές και μπροστά από το ιππικό, τους ιπποτοξότες. Οι δυνάμεις του Αλεξάνδρου βρίσκονταν περίπου 15 χλμ. μακριά από το στρατόπεδο του Πώρου. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Μακεδόνας στρατηλάτης κινήθηκε με το ιππικό περίπου 4 χλμ. μπροστά από τους πεζούς – μια τολμηρή κίνηση, που ήταν όμως άριστα υπολογισμένη για να μην γίνει επικίνδυνη. Ο Πώρος αιφνιδιάστηκε όταν έμαθε ότι οι Μακεδόνες πέρασαν τον Υδάσπη. Αμφιταλαντεύτηκε για το τι να κάνει, τελικά όμως έστειλε ένα απόσπασμα από 2.000 ιππείς και 120 άρματα, με επικεφαλής τον γιο του, για να εξακριβώσουν πόσοι ήταν οι αντίπαλοι. Η σύγκρουση έγινε, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, περίπου 4 χλμ. δυτικά από το σημείο διάβασης του Υδάσπη. Ο Αλέξανδρος διέταξε να επιτεθούν μόνο οι ιπποτοξότες, κρατώντας το βασικό μέρος του στρατού του σε εφεδρεία, γιατί είχε την εντύπωση ότι ακολουθούσε ο κύριος όγκος των δυνάμεων του Πώρου.Οι ιπποτοξότες αιφνιδίασαν τους Ινδούς και σύντομα ο Αλέξανδρος, διαπιστώνοντας ότι δεν ακολουθούν άλλες εχθρικές δυνάμεις, μπήκε στη μάχη με τους ιππείς. Οι Ινδοί, ειδικά με την εμφάνιση του Αλέξανδρου, πανικοβλήθηκαν και τράπηκαν σε φυγή. 400 άνδρες τους, ανάμεσά τους και ο γιος του Πώρου, σκοτώθηκαν, ενώ τα άρματα με τα άλογα που τα «έσερναν», ακινητοποιήθηκαν στις λάσπες που είχαν προκληθεί από τη βροχή και έπεσαν στα χέρια των Μακεδόνων. Η λάσπη ήταν η αιτία όλα τα άρματα να αποδειχθούν άχρηστα κατά τη σύγκρουση που ακολούθησε…

Η μάχη του Υδάσπη

Ο Πώρος, όταν πληροφορήθηκε από τους ιππείς που διασώθηκαν ότι ο Αλέξανδρος με ισχυρή δύναμη πέρασε στην όχθη του Υδάσπη όπου βρισκόταν κι ο ίδιος, ένιωσε έκπληξη. Βλέποντας τον Περδίκκα στην απέναντι όχθη έτοιμο να επιτεθεί, άφησε μια μικρή δύναμη από στρατιώτες και ελέφαντες στο στρατόπεδο και ξεκίνησε για να αντιμετωπίσει τους Μακεδόνες, επικεφαλής δύναμης 4.000 ιππέων, 30.000 πεζών, 200 ελεφάντων και 300 αρμάτων. Μετά από σχετικά σύντομη πορεία, βρήκε περιοχή χωρίς λάσπη, σταμάτησε και παρέταξε τον στρατό του.Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τόξα των Ινδών ήταν τόσο μεγάλα, ώστε για να χρησιμοποιηθούν, έπρεπε το ένα άκρο τους να στηρίζεται σε στερεό έδαφος! Ο Πώρος θεωρούσε μεγάλο του όπλο τους ελέφαντες. Τους παρέταξε στην πρώτη γραμμή, σε απόσταση 15 μέτρων τον ένα από τον άλλο (κατά τον Πολύαινο) ή 30 μέτρων κατά τον Αρριανό. Στη δεύτερη γραμμή και σε μικρή απόσταση από τους ελέφαντες, είχαν τοποθετηθεί στα ενδιάμεσα κενά οι πεζοί, έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούν τα τόξα τους αλλά και να αντιμετωπίζουν τους Μακεδόνες που θα επιχειρούσαν να χτυπούν με ακόντια τους ελέφαντες. Ο Πώρος, όπως φαίνεται, ακολουθούσε αμυντική τακτική. Έτσι, όταν φάνηκε ο Αλέξανδρος με το ιππικό, οι δυνάμεις του παρέμειναν ακίνητες. Αλλά και ο μεγάλος Μακεδόνας, μόλις είδε από μακριά τον στρατό του Πώρου, σταμάτησε, περιμένοντας να φτάσουν όλες οι δυνάμεις του. Μόλις συγκεντρώθηκε ο στρατός του, ο Αλέξανδρος έδωσε εντολή να ξεκουραστούν οι άνδρες του, για να μην αρχίσει τη μάχη με τους στρατιώτες «καματηρούς και πνευστιώντας» (καταπονημένους και να αναπνέουν με δυσκολία). Επίσης, η τακτική που αποφάσισε να εφαρμόσει ήταν τελείως διαφορετική από τις προηγούμενες μεγάλες μάχες που είχε δώσει. Κι αυτό οφειλόταν στην παρουσία των ελεφάντων στον στρατό του Πώρου. Έτσι, αποφάσισε πρώτα να επιχειρήσει ο ίδιος με το ιππικό και να εξουδετερώσει το ιππικό του Πώρου, διαταράσσοντας ταυτόχρονα την εχθρική φάλαγγα των πεζών. Όταν θα γινόταν αυτό, τότε μόνο ο Σέλευκος, ο Αντιγένης κι ο Ταύρων με τους υπασπιστές, τις δύο τάξεις των πεζέταιρων, τους τοξότες, τους Αγριάνες (αρχαίος θρακικός πολεμικός λαός, περίφημοι τοξότες και κατά πολλούς πρόγονοι των σημερινών Πομάκων) και τους ακοντιστές, θα επιχειρούσαν επίθεση εναντίον των πεζών και των ελεφάντων του Πώρου. Η μάχη δόθηκε πιθανότατα πριν το μεσημέρι, σε πεδιάδα που βρισκόταν 5-6 χιλιόμετρα ανατολικά από το στρατόπεδο του Πώρου. Ξεκίνησε με τον Αλέξανδρο να κατευθύνει το ιππικό προς το αριστερό άκρο της εχθρικής παράταξης, ενώ οι πεζοί θα προχωρούσαν δεξιότερα ως το κέντρο της, ακολουθώντας το ιππικό από αρκετή απόσταση και μένοντας αρχικά πίσω από τη γραμμή που αυτό θα έφτανε. Κατά κάποιον τρόπο, ακολούθησε ελαφρά παραλλαγμένη την τακτική της λοξής φάλαγγας ξανά. (Περισσότερα για τη λοξή φάλαγγα θα βρείτε σε λαρθρο μας για τη μάχη των Λεύκτρων και τον Επαμεινώνδα που την εφάρμοσε εκεί). Για να μπορέσει, όμως, ο Αλέξανδρος, να πολεμήσει τους ιππείς του Πώρου, έπρεπε να τους παρασύρει μακριά από τις θέσεις τους. Έστειλε τον Κοίνο, σύμφωνα με τον Αρριανό, με την ιππαρχία του και την ιππαρχία του Δημητρίου, προς τη δεξιά πλευρά της εθρικής παράταξης, με την εντολή μόλις οι ιππείς του Πώρου επιτεθούν εναντίον των άλλων ιππαρχιών του Αλεξάνδρου που θα επιτίθεντο από την αριστερή πλευρά, να τους χτυπήσει από τα νώτα. Ο Αλέξανδρος προχώρησε προς την αριστερή πλευρά των αντιπάλων και, όταν έφτασε σε απόσταση βολής, προώθησε πρώτους τους 1.000 ιπποτοξότες, οι οποίοι άρχισαν να ρίχνουν βέλη ασταμάτητα. Παράλληλα, και οι ιππαρχίες των εταίρων του Ηφαιστίωνα και του Περδίκκα επιτέθηκαν στο αριστερό άκρο των δυνάμεων του Πώρου. Οι Ινδοί αρχικά αιφνιδιάστηκαν, στη συνέχεια όμως, μια και δεν είχαν αντιληφθεί τις κινήσεις των ιππαρχιών του Κοίνου και του Δημητρίου, μετακινώντας τους ιππείς της δεξιάς πλευράς στην αριστερή, απέκτησαν αριθμητική υπεροχή. Τότε, όμως, ο Κοίνος με τις δύο ιππαρχίες κινήθηκε προς τα αριστερά και βρέθηκε στα νώτα των αντιπάλων. Οι Ινδοί βρέθηκαν σε δύσκολη θέση και μετέτρεψαν το σχήμα της παράταξης σε «αμφίστομον», το μεγαλύτερο δηλαδή και εκλεκτότερο τμήμα της παράταξης να το στρέψουν προς τον Αλέξανδρο και ένα άλλο προς τον Κοίνο. Αυτή, όμως, η ανασυγκρότηση προκάλεσε ταραχή στους Ινδούς. Ο Αλέξανδρος εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση εναντίον του τμήματος των ιππέων που βρίσκονταν απέναντί του. Αυτοί οπισθοχώρησαν προς τους ελέφαντες, προκαλώντας νέα αναστάτωση. Ο Πώρος διέταξε επίθεση των ελεφάντων εναντίον των ιππέων. Τα θηρία, όμως, ήταν δυσκίνητα και, όπως αναφέρει ο Πολύαινος, η κίνησή τους «διέσπα κατά πολύ την τάξιν». Στα κενά που δημιουργήθηκαν, εισχώρησαν οι πεζοί του Αλεξάνδρου και άρχισαν να χτυπούν τους ελέφαντες απ’ όλες τις πλευρές και να ακοντίζουν τους αναβάτες τους. Η μάχη που ακολούθησε δεν έμοιαζε με καμία από τις προηγούμενες, όπως γράφει ο Αρριανός.

Αν όντως έχουμε Αγιοπνευματική σοφία και αφήσουμε την μεγάλη εξυπνάδα του μυαλού μας τότε θα κατανοήσουμε την ρήση του αποστόλου Παύλου στην Β προς Κορινθίους επιστολή του που γράφει: «λογισμοὺς καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καὶαἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ ΧριστοῦΒ’ Κορ. 10, 5)». «Ένδύσασθε, λοιπόν αδελφοί,τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου»!