Μαμά συγνώμη…
Του Τάσου Βακφάρη
Δεν καταλαβαίνω πάντα τι μου λες, υπάρχει ένα σκοτεινό κενό και δεν μπορώ να σε καταλάβω. Ένα μαγικό χεράκι κλέβει τις λέξεις από το στόμα σου και βλέπω μόνο τα χειλάκια σου να ανοιγοκλείνουν και τα φρύδια σου να σμίγουν σαν κύματα που χάνονται το ένα στο άλλο, ενώ εσύ επιμένεις τις πράξεις μου σε τάξη να τις βάλεις. Μαμά το ξέρω, με αγαπάς, το στάζεις από τα ματάκια σου κάθε φορά που κοκκινίζουν και βγάζουν αυτό το καυτό υγρό που ακουμπά τα μάγουλα μου και κατά έναν περίεργο τρόπο τα δροσίζει. Εγώ, χμ, και εγώ τότε το αισθάνομαι αλλά δεν μπορώ να σου μιλήσω. Θέλω αλλά η γλώσσα μου δεν τα καταφέρνει κάπου μπερδεύεται και δεν λικνίζεται σε ξέφρενο χορό. Εγώ τότε σε δαγκώνω με μανία όπου βρω, στα χέρια στα πόδια και στο λαιμό. Μπήγω τα νυχάκια μου στο δέρμα σου και τσιρίζω, κλαίω μέχρι να περάσει. Εγώ έτσι σε αγαπώ, δεν ξέρω αλλιώς. Δεν καταλαβαίνω γιατί σφίγγεις το στόμα σου και κλαις. Δεν καταλαβαίνω.
Μαμά συγνώμη…
Είναι βαρύ το κορμάκι μου όταν με σηκώνεις στα χέρια σου για να με ανεβάσεις στις σκάλες. Όταν με ξαπλώνεις στο κρεβάτι και όταν με ντύνεις, μα εγώ εκεί αισθάνομαι ασφάλεια, κοντά στο στήθος σου να ακούω την καρδούλα σου, τικι τακα. Ξέρω πως ελαφραίνω σα με παίρνεις από το σούπερ αμάξι μου, αυτό με τις δύο μεγάλες ρόδες πλεγμένες από ασημί ακτίνες που στριφογυρίζουν σαν μεθυσμένες όταν τις κυλώ με τα χέρια μου, και με βουτάς στη μπανιέρα. Εκεί ελαφραίνω και ξεκουράζεσαι. Μα θέλω και λίγα χάδια. Θέλω να κάνω σαπουνόφουσκες και να παίξω μαζί σου. Θέλω να σε κάνω χαρούμενη, να σε πιτσιλάω με τα απόνερα και να με γαργαλάς. Έτσι να ξεπλένεται και να φεύγει το βάρος μας λίγο – λίγο.
Μαμά συγνώμη…
Ξέρω πως δεν μεγαλώνω όπως τα άλλα παιδάκια που βλέπω στο σχολείο αλλά δεν πειράζει. Δεν με πειράζει που μερικές φορές μας κοιτάνε περίεργα και μας λυπούνται ούτε που αδιαφορούν και μας αποφεύγουν. Αλήθεια δεν με πειράζει γιατί έχω εσένα και μου φτάνει. Να, μονάχα στεναχωριέμαι λίγο πως όταν μεγαλώσεις δεν θα μπορείς να κάνεις πράγματα με μένα, όπως να με κρατάς στους ώμους και να κυνηγάμε πεταλούδες. Αυτό θα μου λείψει λίγο αλλά δεν πειράζει, εγώ θα τις κυνηγώ όπως εσύ μου έμαθες, σαν να τις φτάνω.Θα μεγαλώνω σαν να μικραίνω. Όπως εσύ μου έμαθες. Θα αγαπώ τον κόσμο που εσύ μου έμαθες.
Μαμά συγνώμη…
Μου είπαν ότι είμαι άτομο με ειδικές ανάγκες με ειδικές ιδιαιτερότητες, παιδί με αναπηρία…
Μα όμως εγώ είμαι απλά το παιδί σου και τίποτα παραπάνω.
Μαμά συγνώμη δεν το ήθελα.
Σε αγαπάω μαμά.
Συγνώμη μαμά.
3 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο
3-12-2018
Τ.Β.
