Εις μνημόσυνο Μαρίας Κοκκινάκη, θεολόγου

«Η κ. Μαρία Κοκκινάκη ήταν το αηδόνι της νιότης μου».

Δανείζομαι και καταθέτω απόσπασμα από τον πρόλογο-αφιέρωση του βιβλίου Το Απήχημα του ουρανού, της μοναχής Ολυμπιάδος Ντίτορα, της Ι.Μ. Αγίου Αθανασίου Ημαθίας.

«Κατέβηκα από ένα χωριό αλειτούργητο , σιωπηλό, ξεχασμένο. Βρέθηκα μαθήτρια στην πόλη ….

Τότε ήταν , που ξεχωρίσαμε στην τάξη την μεγαλόπρεπη, αλλά σεμνή, την σοβαρή, αλλά μειλίχια, την επιβλητική αλλά καταδεκτική, την θεολόγο μας κυρία Μαρία Κοκκινάκη. Ήταν και η πρώτη κατηχήτριά μας στη συνέχεια, η διευθύντρια και κηδεμόνας μας καθ’ όλη την διάρκεια των γυμνασιακών μας χρόνων.

Και όταν η αφοσιωμένη στον Χριστό θεολόγος μας κελάηδησε σαν αηδόνι τον λόγο του Θεού, ευθύς γλύκανε, σαγήνευσε, γοήτευσε, συγκίνησε τις νεανικές καρδιές μας.

Έκτοτε ο κόσμος έπαψε να υπάρχει γύρω μας.

Δεν υπερβάλλω.

Η εφηβεία μας, η νιότη μας, οι χαρές, οι επιθυμίες, οι συνήθειες, τα όνειρα, τα μαθήματα αφομοιώθηκαν και συμπυκνώθηκαν σε έναν πόθο, σε μία επιδίωξη, να γίνομε σαν την κυρία Κοκκινάκη

Η αγγελική ζωή φτερούγισε μέσα μας και δεν απομακρύνθηκε ποτέ από την καρδιά μας.

Να μια εμπνευσμένη, αληθινή, ένθεη θεολόγος πώς μπορεί να θεμελιώσει όμορφες ζωές μέσα στην ασχήμια του κόσμου.»

Η καλύτερη ηθική δικαίωση για έναν εκπαιδευτικό.

Για την αντιγραφή
Χατζηαθανασίου Στέργιος