Για τη Μάχη της Φλώρινας

Επειδή κάποιοι προσπαθούν να αφήσουν εντυπώσεις, είναι χρέος μας να μην τις αφήσουμε αναπάντητες. Τι έγινε λοιπόν στις 12 Φλεβάρη 1949;

Το Σάββατο της 12ης Φεβρουαρίου του 1949, στις 03.30, ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, εξαπέλυσε την μεγάλη επίθεση κατά της πόλης της Φλώρινας, που την σχεδίαζε από το 1948. Είχαν προηγηθεί οι επιτυχημένες επιθέσεις του κατά της Νάουσας ( 11-15 Ιανουαρίου 1949) και η κατάληψη του Καρπενησίου από τις 21Ιανουαρίου ώς τις 9 Φεβρουαρίου του ίδίου έτους. Στις 30-31 Ιανουαρίου συγκλήθηκε η περίφημη πλέον 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ στον Γράμμο, παρουσία του Πετρώφ, που ήταν υπεύθυνος για το ελληνικό ζήτημα από την επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων της Κ.Ε του ΚΚΣΕ.Στην Ολομέλεια αυτή ελήφθη η απόφαση για την αυτοδιάθεση των Σλαβομακεδόνων « μέχρις αποχωρισμού», ενώ επιβεβαιώθηκε η απομάκρυνση του Μ.Βαφειάδη από την ηγεσία της Προσωρινής Κυβέρνησης και η ανάληψη της αρχηγίας του ΔΣΕ από τους Γούσια και Βλαντά με τους βαθμούς του αντιστράτηγου και υποστράτηγου αντίστοιχα.

Η επίθεση κατά της Φλώρινας ήταν ιδιαίτερα σημαντική για την νέα στρατιωτική ηγεσία των κομμουνιστών, καθώς η επιτυχής κατάληξη θα αποδείκνυε στους σοβιετικούς, πως η βοήθεια που αυτοί αφειδώς παρείχαν στον ΔΣΕ έπιανε τόπο και συνεπώς θα έπρεπε να συνεχιστεί, ενώ το χτύπημα στο ηθικό του Εθνικού Στρατού –και προσωπικά στο κύρος του Α.Παπάγου που μόλις στις 20 Ιανουαρίου του 1949, είχε αναλάβει με πρωτοφανείς υπερεξουσίες την ηγεσία του -θα ήταν μεγάλο. Οπως αναφέρει η απόρρητη διαταγή 380 της 5/2/1949 του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, η κατάληψη της Φλώρινας θα σήμανε την καταστροφή της « 2ης Μεραρχίας των μοναρχοφασιστών, την διενέργεια στρατολογίας και την επιμελητειακή εκμετάλλευση», κάτι που θα άλλαζε τους συσχετισμούς στην Βορειοδυτική Ελλάδα.

Ετσι, οι Γούσιας και Βλαντάς, συγκέντρωσαν τις δυνάμεις των X και ΧΙ μεραρχιών του ΔΣΕ, που αποτελούσε την « μεγαλύτερη στρατηγική συγκέντρωση δυνάμεων που είχαν πετύχει οι αντάρτες σε όλη τη διάρκεια του Εμφυλίου.» Μία δύναμη 7000 περίπου μαχητών και μαχητριών, με 15 ορειβατικά πυροβόλα, δύο ίλες ιππικού και 500 μπαζούκας και για πρώτη φορά, με άφθονο υλικό επικοινωνίας των μονάδων με τις διοικήσεις τους και το αρχηγείο.

Απέναντι σε αυτήν την δύναμη του ΔΣΕ, ο Εθνικός Στρατός αντεπαρέτασσε την 2η Μεραρχία , την θρυλική 3η Ορεινή Ταξιαρχία με τα τρία τάγματα της, την 21η, την 22η και την 77η Ταξιαρχία καθώς και τα ένοπλα σώματα των ΜΑΥ, ΤΕΑ και της χωροφυλακής, με την υποστήριξη του πυροβολικού, των τεθωρακισμένων και της αεροπορίας.Μία δύναμη συνολικά 9-10000 ανδρών, που εκαλείτο όμως να καλύψει ένα μέτωπο 20 περίπου χιλιομέτρων.Οι δυνάμεις μέσα στην πόλη της Φλώρινας και στα σημαντικά για την άμυνα της υψώματα, ήταν περίπου 4500 άνδρες.Ομως ο επικεφαλής της 2ης Μεραρχίας Ν.Παπαδόπουλος, ο επωνομαζόμενος « Παππούς», είχε φροντίσει ώστε οι εφεδρείες να βρίσκονται σε απόσταση λίγων λεπτών από τους προσβαλλόμενους στόχους, κάτι που αποδείχθηκε καθοριστικής σημασίας στην τελική έκβαση της μάχης.

Ο σχεδιασμός του επιτελείου της ΙΙ Μεραρχίας του ΕΣ, ήταν η σε βάθος αμυντική ανάπτυξη κατά τρόπο περιμετρικό, έτσι ώστε η μορφή της διάταξης αυτής, για τα κατά μέτωπο επιτιθέμενα τμήματα του ΔΣΕ, να είναι μία σταθερή παγίδα που μέσα της αυτά θα έπεφταν.Ακριβώς έτσι παγιδεύτηκε στις 12 Φεβρουαρίου η 14η ταξιαρχία του Λευτέρη Λαζαρίδη( Λευτεριά), που εξοντώθηκε μέχρις ενός, συμπεριλαμβανομένου και του διοικητή.

Αλλά το καθοριστικότερο σημείο που έκρινε την μάχη, ήταν όπως συμβαίνει πάντα στις πολεμικές επιχειρήσει, η πληροφορία.Η ΙΙ Μεραρχία του ΕΣ γνώριζε από συλλήψεις αιχμαλώτων πως επίκειται μεγάλη επίθεση κατά της Φλώρινας, κάτι που επιβεβαίωναν και οι αναγνωριστικές πτήσεις της πολεμικής αεροπορίας, καθώς παρατηρούσαν συγκέντρωση δυνάμεων στην περιοχή του Βίτσι.

Από την άλλη την πλευρά ο ΔΣΕ σχεδίασε μία επιχείρηση χωρίς να γνωρίζει τις θέσεις του εχθρού, τον οπλισμό του και κυρίως το βάθος της αμυντικής του διάταξης.Η εξάρθρωση των πολιτικών οργανώσεων του ΚΚΕ στέρησε από τον ΔΣΕ μία σημαντική πηγή πληροφοριών, καθώς οι κατοπτεύσεις των χώρων μακρόθεν φάνηκαν αναποτελεσματικές όπως αναφέρει η έκθεση που συνέταξε ο ΔΣΕ για την μάχη της Φλώρινας στις 27/2/1949. Επί πλέον αναδείχθηκαν οι αδυναμίες των στρατιωτικών διοικητών του που δεν μπορούσαν να φέρουν σε πέρας μία τόσο πολύπλοκη επιχείρηση. Ενδεικτικά να αναφέρω τις επισημάνσεις που κάνει η ανωτέρω έκθεση για την ανυπαρξία των διαβιβάσεων, καθώς οι διοικητές των μονάδων του ΔΣΕ αγνοούσαν την αξία της χρησιμότητας τους, παρ΄όλο που η όλη επιχείρηση διέθετε σχεδόν « τέλεια μέσα σύνδεσης.Ομως δεν λειτουργούσαν, γιατί οι διοικήσεις μας δεν νοιώθουν την αποφασιστική σημασία που έχει το όπλο των διαβιβάσεων στην έκβαση της μάχης.»Ετσι, η σύνδεση των επιτελών των δύο μεραρχιών του ΔΣΕ με τις ταξιαρχίες και τα τάγματα ήταν ανύπαρκτη, με αποτέλεσμα το Γενικό Αρχηγείο να βρίσκεται σε καθεστώς τύφλωσης.Αμεση συνέπεια, ήταν η έλλειψη κεντρικού συντονισμού.Ουσιαστικά την μάχη την έδωσαν οι χαμηλόβαθμοι διοικητές αυτενεργώντας.

Στο πεδίο της μάχης τα πάντα είχαν κριθεί γύρω στις 12 το μεσημέρι της 12ης Φεβρουαρίου 1949, όταν ο ΔΣΕ δεν μπόρεσε να κρατήσει στην κατοχή του τα κρίσιμα υψωμάτα που περιστοιχίζουν την πόλη.( 1033, 1526, 1696,1414,1218,1115).Ετσι, οι δυνάμεις που έκαναν την κατά μέτωπο επίθεση παγιδεύτηκαν στις δαγκάνες του ΕΣ που άνοιγαν κι έκλειναν κι εξοντώνονταν από τα διασταυρούμενα πυρά των πολυβολείων, την διάταξη των οποίων αγνοούσαν οι αντάρτες του ΔΣΕ. Η συμβολή της πολεμικής αεροπορίας με το ξημέρωμα της 12ης Φεβρουαρίου ήταν σημαντική, τόσο στην τροφοδοσία της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας όσο και στην προσβολή των επιτιθεμένων.

Το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ έχοντας σχηματίσει την εικόνα της αποτυχίας το απόγευμα της 12ης Φεβρουαρίου, αντί να δώσει την εντολή σύμπτυξης, επέλεξε την άσκοπη συνέχιση της μάχης.Η 13η Φεβρουαρίου ήταν μία μέρα καταστροφική για τους αντάρτες καθώς πλέον ενεπλάκησαν στην μάχη και οι τρείς ταξιαρχίες της ΙΙ Μεραρχίας του ΕΣ ( 3η, 21η και 22η) καθώς και η 77η Ταξιαρχία, ενώ με χαμηλές πτήσεις τα Σπιτφάιρ της Πολεμικής Αεροπορίας αποδεκάτιζαν τα υποχωρούντα τμήματα των ανταρτών.

Οι απώλειες ήταν για τον ΔΣΕ συντριπτικές και καθοριστικές για την συνέχεια του Εμφυλίου πολέμου. Ο αρχίατρος του ΔΣΕ Επαμεινώνδας Σακελλαρίου γράφει: « Παίρνω το αυτοκίνητο και τραβώ στο Γενικό Αρχηγείο , όπου ήταν ο Ζαχαριάδης κι ο Μπαρτζιώτας.Μου λένε : « τί αποτελέσματα από την Φλώρινα ;»Τους λέω : « χίλιοι πεντακόσιοι πενήντα επτά τραυματίες που πέρασαν από τα χέρια μας, γιατί είχαμε οργανωμένη υπηρεσία τότε .Και μία ταξιαρχία απ΄όπου δεν βγήκε κανένας…» Ανέφερα κι έφυγα.»

Οι καταμετρημένες απώλειες για τον ΔΣΕ ήταν 702 νεκροί και 350 συλληφθέντες ή παραδοθέντες.Ο ΕΣ είχε 44 νεκρούς, 35 αγνοούμενους και 234 τραυματίες.Οι περισσότεροι από τους νεκρούς του ΔΣΕ ήταν αγόρια και κορίτσια που στρατολογήθηκαν κατά την κατάληψη της Νάουσας και με ελάχιστη εκπαίδευση πολέμησαν στην πρώτη γραμμή.

Η ήττα αυτή αποτέλεσε σημείο –καμπή στην εξέλιξη του Εμφυλίου Πολέμου. Ο ΕΣ με αυτοπεποίθηση και με άριστο εξοπλισμό δεν άφησε κανένα περιθώριο αντίδρασης στον ΔΣΕ.Μεθοδικά εξόντωσε την 3η Μεραρχία στην Πελοπόννησο, την 1η Μεραρχία του Διαμαντή στην Ρούμελη και έδωσε νικηφόρα την τελική μάχη στο Βίτσι και στον Γράμμο τον Αύγουστο του 1949.

Πηγή: greekcivilwar.wordpress.com

Άλλο ένα παράδειγμα χειραγώγησης φανατισμένων και αμόρφωτων ηλίθιων…. Δεξιοί αριστεροί κτλ για εμένα απλά ηλίθιοι που για τα βρώμικα παιχνίδια σοβιετικής Ένωσης και δύσης σκοτώνονταν μεταξύ τους… Αδέρφια φίλοι ξαδέρφια γιατί;;;; Γιατί όπως πάντα ο Έλληνας κάνει ότι του πούνε και όχι ότι λέει η ψυχή και η καρδιά του…Κατά την άποψη μου πρέπει να ξεχαστεί αυτή η βρώμικη και μαύρη σελίδα από την μνήμη όλων… Ντροπή τίποτα άλλο…. Κάτι ήξεραν και μας έβαλαν να φαγωθουμε μεταξύ μας…