Γιατί δεν θέτω υποψηφιότητα για Δήμαρχος…

Μιας που έρχονται οι δημοτικές εκλογές και αρχίζει η προεκλογική περίοδος της τελευταίας στιγμής, βλέπεις τους υποψήφιους να επιτίθενται ο ένας στον άλλον, χωρίς ουσιώδη επιχειρήματα, διεκδικώντας τον τίτλο του Δημάρχου-Σωτήρα. Η θλιβερή αυτή εικόνα σε κάνει και αναρωτιέσαι. Αφού τους θεωρούμε τόσο υποκριτές και ανίκανους, γιατί να μη βάλω και εγώ υποψηφιότητα; Σε μια μικρή πόλη, με λίγη-καλή διαφήμιση και σωστά επιχειρήματα, ενδεχομένως να μπορείς γίνεις Δήμαρχος και να φέρεις την αλλαγή. Και το επόμενο ερώτημα είναι:

Ποια αλλαγή μπορεί να φέρει ένας ενεργός πολίτης, ως Δήμαρχος σε αυτή τη πόλη; Την αλλαγή των 360 μοιρών… https://www.youtube.com/watch?v=waC8PxGUKUA

Πάντα ασχολούμαστε με τον ποιο Δήμαρχο θα ήθελε ο ψηφοφόρος, καιρός να δούμε ποιον ψηφοφόρο θα ήθελε ένας Δήμαρχος…

Προσωπικά θα έβαζα υποψηφιότητα, μόνο όταν οι συμπολίτες μου:

– την ώρα που παράγγελλαν πορτοκαλάδα σε μια καφετέρια της πόλης και δεν τους έφερναν πορτοκαλάδα Φλώρινας, θα τη γύριζαν πίσω…

– σταματούσαν να καπνίζουν σε εσωτερικούς χώρους, δείχνοντας έτσι ότι σέβονται τους συνανθρώπους τους. (Το ουσιαστικό βέβαια είναι να το έκοβαν τελείως, αλλά προτιμούν να το παίζουν εξαρτημένοι, ή ότι το κάνουν με μέτρο. Το αστείο έρχεται όταν ο γιατρός λέει, ή το κόβεις, ή σε κόβει. Τότε κάθε εξάρτηση κόβεται με απίστευτη ευκολία…)

– σταματούσαν να θεωρούν μαγκιά τα ναρκωτικά και την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, για να μη χρειάζεται να σπαταλάω ως δήμος χρόνο και χρήμα σε καμπάνιες μπας και σώσω τους «μπαφιάριδες».

– προτιμούσαν να κάνουν τα καθημερινά τους ψώνια, σε ελληνικές αλυσίδες σούπερ μάρκετ και ελληνικά προϊόντα και όχι εισαγόμενα, για δήθεν οικονομία.

– επέλεγαν να πάνε στο χιονοδρομικό της Βίγλας και όχι στο κάθε «Μπάνσκο» για να νιώσουν «κυριλέ». Τότε θα άξιζε να μισθώνεται και όχημα μεταφοράς από τη πόλη. Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα μέρη του νομού (περιφερικής ενότητας), όπως οι Πρέσπες κτλ.

– προτιμούσαν να ανεβούνε στο «Σταυρό» αντί να τρέχουν σε διαδρόμους γυμναστηρίων οι νέοι…

– δεν πάρκαραν σα γάιδαροι όπου να ναι, για το ένα λεπτό στο περίπτερο, ή καφέ στο χέρι, αγνοώντας τα προβλήματα που δημιουργούν σε άλλους οδηγούς ΙΧ και λεωφορείων, καθώς και σε άτομα με κινητικά προβλήματα, αναγκάζοντας με να πετάω λεφτά σε κολονάκια, κτλ.

– σταματούσαν να ζωγραφίζουν μπούρδες στους τοίχους με μαρκαδόρους και σπρέι, αναγκάζοντας με να πληρώνω μπογιές και αποκατάσταση, αλλά με θεμιτή συζήτηση να καλλωπίσουν δημόσιους χώρους όσοι το κατέχουν.

– σταματούσαν να είναι βρωμιάρηδες, ρίχνοντας τα σκουπίδια τους στους κάδους, αντί να τα πετάνε στο δρόμο, αναγκάζοντάς με να πετάξω με τη σειρά μου χρήματα, σε έξτρα προσωπικό για τη καθαριότητα.

– σταματούσαν να αγοράζουν σκυλιά με τόση ευκολία και όταν μετά τα βαρεθούν, ή δεν μπορούνε να τα συντηρήσουν, τα πετάνε στο δρόμο, αναγκάζοντάς με να γίνω εγώ ο κακός, με τις αποφάσεις που θα πρέπει να πάρω για προστατέψω τους συμπολίτες μου. Συν το κόστος γι αυτές τις ενέργειες και τους περιορισμούς της νομοθεσίας για το πρόβλημα με τα αδέσποτα. Όποιος θέλει ένα σκυλί, ας μαζέψει ένα αδέσποτο.

– κατά τις χιονοπτώσεις, θα έβαζαν αλυσίδες στα αυτοκίνητά τους και δεν θα απαιτούσαν να αλατίζουμε υπερβολικά τους δρόμους, δημιουργώντας προβλήματα στο περιβάλλον και σαπίλες στα αυτοκίνητα των συμπολιτών μας, τη στιγμή που λόγο ψύχους ούτε τα αυτοκίνητα μπορούν να πλυθούν, ούτε οι δρόμοι για σχετικά μεγάλο διάστημα. Ταυτόχρονα δε θα αναγκαζόμουν να δίνω εντολές στα γκρέιντερ να ξύνουν τα τους δρόμους καταστρέφοντάς τους.

– δε θα το έπαιζαν Μακεδονομάχοι, ζητώντας να πρωτοστατήσω τη στιγμή που βαριούνται να έρθουν στο Δημαρχείο, να μαζευτούν απλές υπογραφές, κάνοντας με να φαίνομαι γραφικός. Το ίδιο ισχύει για όλες τις διεκδικήσεις των πολιτών απέναντι στη κρατική εξουσία.

– σταματούσαν να κοπροσκυλιάζουν ολημερίς στις καφετέριες ή να πετάνε λεφτά σε προποτζίδικα και άλλου είδους τζόγο, αρχίζοντας να συμμετέχουν σε ομάδες εθελοντών.

– πήγαιναν να παρακολουθήσουν αθλητικές εκδηλώσεις που γίνονται στη περιοχή, δείχνοντας έτσι ότι υπάρχει κοινό και αξίζει να επαναληφθούν, αντί του έλα μωρέ δε βαριέσαι… και γιατί να πάω να δω τον Α,Β,Γ…

– αξιοποιούσαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να διαφημίσουν τον τόπο τους, εθελοντικά και  με μεράκι αντί να «σελφάρουν», μην περιμένοντας από κάποια δημοτική αρχή να δώσει λεφτά σε ένα μαγαζί, να βγάλει ένα κλασικό συμβατικό βίντεο/φυλλάδιο. Ο δήμος διαχειρίζεται χρήμα, δεν το παράγει. Ότι μπορεί να κάνει ο καθένας εθελοντικά, είναι μια εξοικονόμηση πόρων. Η λογική του δήμου δεν είναι του εργοδότη, αλλά ο συντονισμός δυνάμεων.

– μάθαιναν να λένε μπράβο ακόμα και σε άτομα που δεν είναι συγγενείς τους ή φίλοι, αντί να σνομπάρουν, με τη λογική να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Αντίστοιχα να μάθουν να λένε όχι στο λάθος, ακόμα και αν προέρχεται από άτομο του περιβάλλοντός τους.

– συνειδητοποιήσουν ότι δε χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν, ο καθένας μόνος του αυτοκίνητό του, για να μετακινηθούν σε ένα σημείο ενδιαφέροντος, αλλά μπορούν να μπουν 3 και 4 μεμονωμένοι οδηγοί σε ένα αυτοκίνητο, με το να μοιραστούν τα καύσιμα. Αυτή η λογική δεν είναι του φτωχού, αλλά του συνειδητοποιημένου, που ξέρει ότι έτσι μειώνονται οι ρύποι και το κυκλοφοριακό πρόβλημα.

νοίκιαζαν το σπίτι που μένει μονίμως ξενοίκιαστο, σε μια φτωχή οικογένεια με χαμηλότερο ενοίκιο, ώστε και ο ιδιοκτήτης να πάρει μερικά λεφτά και ο ενοικιαστής να μπορέσει να μείνει κάπου, αλλά και εγώ σαν δήμος να μην αναγκαστώ να ξοδέψω λεφτά σε δομές στήριξης. Το ίδιο ισχύει και για τους ιδιοκτήτες καταστημάτων, όπου τα νοικιάζουν σε επιχειρήσεις, με γνώμονα το μέγιστο κέρδος, ζητώντας τεράστια ποσά σε ορισμένες περιπτώσεις, δημιουργώντας πρόσθετα προβλήματα στον εμπορικό κόσμος της περιοχής, οι οποίοι με τη σειρά τους θα ζητήσουν τη στήριξή μου.

– πήγαιναν να παρακολουθήσουν  ουσιαστικές και δωρεάν ημερίδες προσπαθώντας να γίνουν ενεργοί πολίτες και να μάθουν για τα διάφορα θέματα που συσχετίζονται με την περιοχή.

– σταματούσαν να αξιοποιούν την ψήφο τους ως ανταλλακτικό μέσο σε σχέση με την εκάστοτε αρχή. Έτσι δε θα χρειαζόταν να έχω συνεργάτες-καραγκιόζηδες να γλύφουν συλλόγους και να έρχονται σε επαφή με στρατιωτικούς, για να έρθει στη πόλη ένας στρατιώτης «βύσμα», ή να πάρει άγραφη άδεια.

– σταματούσαν να παρακολουθούν με μανία χαζοσειρές σε τηλεόραση και ιντερνέτ, αρχίζοντας να αποκτούν γνώσεις πάνω σε διάφορα θέματα, ώστε να μη πέφτουν θύματα του κάθε τσαρλατάνου, αναγκάζοντας με ορισμένες φορές να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Έτσι δε θα είχα το φόβο να με χρηματίσουν – απειλήσουν – χτυπήσουν – σκοτώσουν, γιατί θίγω τα συμφέροντα μερικών, που αντιβαίνουν στο δημόσιο συμφέρον. Τότε δε θα έχει σημασία το ποιος είμαι εγώ, όταν ο όποιος επόμενος και να βγει, θα είναι στην ίδια ολοκληρωμένη λογική, μιας και οι συμπολίτες μου θα γνωρίζουν ποιο είναι το κοινό καλό.

Με βάση τα προαναφερθέντα, θεωρώ αρκετούς από τους συμπολίτες μου, ανάξιους ως ψηφοφόρους μου. Αν δεν ισχύσουν τα παραπάνω, τα οποία τα θεωρώ άγραφους κανόνες, τότε μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, εγώ όπως και ο καθένας μας, δε θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με σοβαρότερα ζητήματα ως δημοτική αρχή, λόγω έλλειψης χρόνου στην καλύτερη περίπτωση…

Η κεντρική ιδέα είναι πως για να αλλάξουμε τους άλλους, πρώτα πρέπει να αλλάξουμε οι ίδιοι.

Μέχρι τότε, θα έχουμε τους συνηθισμένους πολιτικούς που μας αξίζουν. Αυτούς που υπόσχονται θεσούλες, βύσματα για το στρατό και αλλαγές 360 μοιρών γενικότερα…

Νικ Κ.