Από την εκλογική αποχή στην δυαδική εξουσία

του Παντελή Μιντεκίδη

[ Όσοι γνωρίζουν ή πιστεύουν ή ελπίζουν ότι στα πλαίσια του κυρίαρχου καθεστώτος που άρχει την Ελλάδα τους δύο τελευταίους αιώνες, η χώρα ή οι ίδιοι ή οι απόγονοί τους θα δούνε άσπρη μέρα, τότε αυτοί εκφράζουν και εκπροσωπούν την μία θέση εφόρασης και δράσης αναφορικώς με το Ελληνικό ζήτημα, συνεπώς, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουν την ανάγνωση του άρθρου μας, διότι σε αυτό παρουσιάζεται -σε σπαργανώδη βεβαίως μορφή- η άλλη θέση εφόρασης και δράσης, διαμετρικώς αντίθετη της πρώτης. ]

Περιεχόμενα:

1. Εκλογική Αποχή
2. Εξουσία χωρίς ισχύν
3. Ισχύς χωρίς εξουσία
4. Δυαδική εξουσία
5. Από την δυαδική εξουσία στην επανάσταση

1. Εκλογική Αποχή

Σε προηγούμενες αναρτήσεις αναφερθήκαμε στο φαινόμενο της συνηδειτοποιημένης, ενεργητικής αποχής από κάθε εκλογική διαδικασία -ως γνωστόν, οι εκλογικές διαδικασίες αφορούν μόνον σε κάποιες μορφές δημοκρατίας…- καθώς και στην αναγκαιότητα της αποχής ως μέσου για την απονομιμοποίηση του πολιτικού και πολιτειακού συστήματος της σημερινής Ελλάδος, μιας χώρας παγίως ευρισκομένης εξωτερικώς μεν υπό καθεστώτος αποικίας χρέους και ιμπεριαλιστικής εξαρτήσεως, εσωτερικώς δε υπό καθεστώτος Κάστας.
Υπενθυμίζουμε ότι με τον όρο Κάστα εννοούμε την άρχουσα την χώραν ολιγομελή κοινωνική δομή -εσωτερικώς κρατικοδίαιτης και εξωτερικώς πρακτορειακής (ατζέντικης) επιχηρηματικότητας- η οποία ως αποκλειστικό λόγο υπάρξης είχε την αποτροπή ανάπτυξης ελληνικού-εθνικού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ένα εγχείρημα που έχει ήδη ολοκληρωθεί και έτσι ουδέποτε πιά η χώρα δύναται να αποκτήσει εθνική αστική τάξη, κάτι που αν είχε πραγματοποιηθεί θα σήμαινε τον μετασχηματισμό της Ελλάδος σε ανεξάρτητη χώρα “ελεύθερων” πολιτών, φυσικά στο μετρό της ιστορικής εποχής που διανύουμε. Ωστόσο, το ζήτημα αυτό της εθνικής εκβιομηχάνισης της χώρας ευρίσκεται στην ημερίσια διάταξη με την επίλυσή του διαρκώς και θεωρητικώς να “μετατίθεται” στο μέλλον -λόγω της στρατηγικής οικονομικής πολιτικής της Κάστας- με τραγικές συνέπειες για την χώρα, όπως αλλεπάλληλες χρεοκοπίες, εξωτερικοί κίνδυνοι, κ.λ.π., αφού παραμένουν ανεπίλυτα όλα τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα.

2. Εξουσία χωρίς ισχύν

Ο αδαής περί την πολιτικήν αναγνώστης θα εκφράσει αμέσως την αντίρρησή του, πως αν εμείς ο λαός προβούμε σε τέτοιας έκτασης αποχή, τότε, αυτοί οι ελάχιστοι που δεν θα απέχουν των εκλογών θα συνεχίζουν να ψηφίζουν και τελικώς πάλι οι ίδιοι εκπρόσωποι της Κάστας θα εκλέγονται.
(Στην αντίρρηση αυτή απαντάει η παρούσα ανάρτηση.)
Η άνωθι αντίρρηση δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της ότι οποιοδήποτε κοινοβούλιο που εκλέγεται από το δέκα ή είκοσι τοις εκατό των ψηφοφόρων, ουδεμία νομιμοποίηση δύναται να έχει στο σύνολο του ελληνικού λαού, δηλαδή οι νόμοι που ψηφίζει τίθενται αμέσως υπό αμφισβήτηση από τους πολίτες, δημιουργείται μαζική ανυπακοή, δημιουργούνται εξωθεσμικές ενώσεις πολιτών, ξεσπούν διαρκείς πολιτικές απεργίες κ.λ.π. -κοντολογίς, ο λαός αρνείται να κυβερνηθεί από το παλαιό πολιτικό καθεστώς- που όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την εμφάνιση μίας αλληλουχίας ασταθών κυβερνήσεων, τουτέστιν, κυβερνήσεων του τύπου: “εξουσία χωρίς ισχύν”.

3. Ισχύς χωρίς εξουσία

Ως γνωστόν το φαινόμενο των “πλατειών” παρουσιάστηκε με την είσοδο της Ελλάδος στην μνημονιακή εποχή και επρόκειτο για αυθόρμητη αντίδραση τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Όταν αυτές οι “πλατείες” άρχισαν να οργανώνονται πολιτικώς και να καθίστανται επικίνδυνες για το καθεστώς της γερμανοδοσήλογης Κάστας (“να καεί, να καεί το μπορδέλο η Βουλή”) η τελευταία ανέσυρε τις εφεδρείες χαφιέδων που συντηρούσε επί πολλά έτη (μετέπειτα υπουργών του Τσίπρα) και αποσυντονίσε, αποδιοργάνωσε και τελικώς διέλυσε αυτήν την ανώριμη-αυθόρμητη μορφή λαϊκών συμβουλίων. Δεν παύει όμως αυτή η εμπειρία να έχει καταγραφεί ως μία παρακαταθήκη για το σύγχρονο λαϊκό επαναστατικό κίνημα.
Ακριβώς όπως τότε με τις “πλατείες”, έτσι και σήμερα, άπαξ και αρχίσει η ενεργητική αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες να εμπεδώνεται, και όλα τα βοθροκάναλα της Κάστας πανικόβλητα εν μία φωνή να εκλιπαρούν τον λαό να προσέλθει στις κάλπες για να ασκήσει το δημοκρατικό του δικαίωμα του εκλέγειν (και μή εκλέγεσθαι…) και άλλες παρλαπίπες, τότε το πιό ευφυές, ευαισθητοποιημένο κοινωνικώς και εθνικώς μέρος των πολιτών κάθε επαγγέλματος και από κάθε γωνιά της Ελλάδος, δια μιάς θα σπεύσει να οργανωθεί σε συμβούλια, μάλιστα κατά διπλό τρόπο, αφενός ως προς το επάγγελμα και αφετέρου ως προς τον τόπο διαμονής, έτσι ώστε κάθε άτομο να ανήκει σε δύο συμβούλια, ένα επαγγελματικό και ένα γειτονιακό. Τα συμβούλια αυτά θα απαιτήσουν χώρους συνάθροισης (αίθουσες σχολείων, αίθουσες ψυχαγωγίας, χώρους αθλητικών εγκαταστάσεων κ.λ.π.) όπου θα συνεδριάζουν και θα εκλέγουν άμεσα τους αυτομάτως ανακλητούς αντιπροσώπους τους σε επιτροπές κ.ο.κ. λαμβάνοντας και εφαρμόζοντας αποφάσεις, αγνωόντας τους νόμους του απονομιμοποιημένου κοινοβουλίου και τις εφαρμοστικές μιας κυβέρνησης μαριονέτας.
Κοντολογίς, η εξεγερμένη δυναμική μειονότητα πατριωτών-εθνικιστών (όχι νασιοναλιστών, αυτοί εκφράζουν τον φασισμό) έχοντας συνείδηση της ταξικής της θέσεως και του ιστορικού της καθήκοντος και έχοντας πλήρη επίγνωση ότι το καθεστώς Κάστας εμπαίζει ασυστόλως δεκαετίες επί δεκαετιών όλο το έθνος -και εν αντιθέσει προς το αποβλακωμένο, άθλιον και εν βαθεία υπνώσει διατελών λαΐδιον της πλειονότητος- θα διεκδικήσει και θα πάρει την κατάσταση της χώρας στα χέρια της, λαμβάνοντας η ίδια αρχικώς μορφή σκιώδους κυβερνητικού σχηματισμού. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο αυτά τα συμβούλια θα αποτελέσουν κοινωνικό θεσμό του τύπου:
“ισχύς χωρίς εξουσία”.

4. Δυαδική εξουσία

Καθόσον τα συμβούλια, “ισχύς χωρίς εξουσία”, θα ριζώνουν μέσα στην κοινωνία και θα μονιμοποιούνται, το απονομιμοποιημένο λόγω εκλογικής αποχής πολιτικό και πολιτειακό σύστημα θα αποσαθρώνεται, οι ασταθείς κυβερνήσεις θα διαδέχονται η μία την άλλη και θα μετατρέπονται σε ασθενείς και προσωρινές, μετατρεπόμενες σε κυβερνήσεις του τύπου “εξουσία χωρίς ισχύν”.
Ούτε στρατιωτικό νόμο θα μπορεί να επιβάλλει η Κάστα, αφού οι στρατιωτικοί και τα σώματα ασφαλείας -ως μέρος του καταδυναστευόμενου λαού- θα οργανωθούν στα δικά τους συμβούλια (συμβούλια στρατιωτικών, συμβούλια αστυνομικών, …) πέραν του κινδύνου φυσικά ότι τα επαναστατικά συμβούλια υπό την πίεση του στρατιωτικού νόμου θα επιδιώξουν να εξοπλιστούν και αυτά …
Το καθεστώς της άρχουσας Κάστας θα ευρίσκεται σε επιθανάτια μέγγενη όπου αφενός αυτό θα απωλείει την εξουσία του, καθιστάμενο από “εξουσία χωρίς ισχύν” σε “ανεξούσιο χωρίς ισχύν”, τουτέστιν σε ένα κουφάρι, αφετέρου, τα συμβούλια θα ενδυναμώνουν την εξουσία τους, καθιστάμενα από “ισχύς χωρίς εξουσία” σε “ισχύς με εξουσία”, οπόταν και θα διεκδικήσουν εμπράκτως την αρχή όλης της κοινωνίας-χώρας.
Αυτήν την κατάσταση ονομάζουμε δυαδική εξουσία και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε κοινωνικής επαναστάσεως.

5. Από την δυαδική εξουσία στην επανάσταση

Η ύπαρξη δυαδικής εξουσίας σηματοδοτεί το γεγονός ότι ο υποκειμενικός κοινωνικός παράγων έχει ωριμάσει -και δεδομένου ότι οι αντικειμενικές συνθήκες έχουν προ πολλού χρόνου εκπληρωθεί- η κοινωνία πλέον εισέρχεται σε επαναστατική κατάσταση. Ο χαρακτήρας αυτής της ante portas επαναστάσεως καθορίζεται από την ταξική διάρθρωση, το είδος της άρχουσας τάξης, το είδος της εθνικής δομής, το είδος της οικονομικής βάσεως, το είδος των αιτημάτων που θέτει και επιδιώκει να επιλύσει η δυναμική μειονότητα του επαναστατιμένου λαού. Οποσδήποτε όμως το κυριότερο αίτημα της πρώτης φάσεως θα είναι η δημιουργία κεντρικώς και ορθολογικώς ελεγχόμενου εθνικού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Προσοχή, η επανάσταση “γίνεται” (κοινωνικοδιαλεκτικώς), δεν την “κάνουμε” (βολονταριστικώς) και φυσικά δεν μπορεί να επιτύχει χωρίς το τσάκισμα της καθεστωτικής κρατικής μηχανής. Η κρατική μηχανή της Κάστας δεν τσακίζεται εκ των ένδον (όπως διατείνονται εξαπατητικώς όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα) δηλαδή με τους δικούς της όρους, αλλά από έναν εξωτερικό παράγοντα. Αυτός ο παράγων είναι ένας παράλληλος κρατικός μηχανισμός που δημιουργείται από το επαναστατιμένο συλλογικό υποκείμενο, στην ελληνική περίπτωση από τα συμβούλια. Η εγκαθίδρυση δυαδικής εξουσίας είναι νόμος κάθε κοινωνικής επαναστάσεως.
Δεν είναι το κόμμα που δημιουργεί τα συμβούλια, το κόμμα ευνοεί την δημιουργία τέτοιων δομών και δεν τα αποδοκιμάζει όταν αυτά αναδεικνύονται αυθόρμητα, αλλά αντιθέτως, μπαίνει μέσα τους και αναλαμβάνει την καθοδήγησή τους, παραδείγματος χάριν, την καθοδήγηση των “πλατειών”. Η αποδοκιμασία από το ΚΚΕ των “πλατειών” ήταν μία καθαρώς αντεπαναστατική πράξη.

Ν.Β. Φυσικά, αν σε κάποιο στάδιο αυτής της πορείας εμφανιστεί μία πρωτοπόρος καθοδηγητική δύναμη του εργαζόμενου λαού (επαναστατικό κόμμα, επί του παρόντος δεν υπάρχει τέτοιο κόμμα στην Ελλάδα) τότε μπορούμε να δεχθούμε την συμμετοχή αυτής της δύναμης σε εκλογές του καθεστώτος, απλά και μόνον, ωστόσο, για να επιταχύνει την συνειδητή πορεία προς την δυαδική εξουσία και όχι για να εμπλακεί στα κοινοβουλευτικά καθεστωτικά παζαρέματα.

Φλώρινα, 29 Ιουνίου, 2019

Παντελής Μιντεκίδης

Μαθηματικός, Πρώτο ΓΕΛ Φλώρινας