Εκκλησιολογικός όρος των διαλλαγών προς ενότητα (κεφάλαιο ΙΒ’)

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

I. Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Όταν βάλαμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία του Κυρίου δεν το αποφασίσαμε επειδή έτσι ενήργησαν οι γνωστοί, οι φίλοι μας, οι συνεργάτες μας, οι συγγενείς μας αλλά διότι εμείς προσωπικά έτσι θελήσαμε ως υπεύθυνα πρόσωπα. Κάναμε τότε τις επιλογές μας και τώρα πάλι στα εκκλησιαστικά ζητήματα κάνουμε τις επιλογές μας! Αν όμως δεν φέρουμε σε πέρας την αποστολή μας μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας δεν είναι δυνατόν να υπάρχουμε μέσα σε αυτό, πολύ απλά, διότι, όπως και στην βιολογική μας φύση, εκείνα τα κύτταρα που δεν λειτουργούν οδηγούνται από τον οργανισμό μας αυτομάτως σε απόπτωση, έτσι γίνεται και στην Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού. Το ότι είμαστε στο Σώμα του Χριστού τώρα, δεν σημαίνει ότι είναι δεδομένο πως θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε σε αυτό όταν δεν συλλειτουργούμε με αυτό! Όσο λειτουργούμε σε αυτό κάνοντας το έργο μας συλλειτουργούμε με τά άλλα μέλη, όχι όμως όταν σταματούμε και περιμένουμε να δούμε τί θα κάνουν οι Ρώσοι και τα άλλα Πατριαρχεία. Συλλειτουργούμε, όταν είμαστε “Ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν” συνεχίζοντας το έργο εκείνων. Περιμέναμε αρκετά για τον Οικουμενισμό. Πέρασε καιρός! Περισσότερος από έναν αιώνα! Περιμέναμε να γίνει και κάτι θεσμικά, ώστε να προτάξουμε αντίσταση. Περιμέναμε, περιμέναμε… Θέσαμε κόκκινη γραμμή! Έγινε η Κολυμπάριος συνάθροιση. Αναγνωρίστηκαν και συνοδικά οι αποφάσεις της Κολυμβάριας ψευδοσυνόδου από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Τώρα, αυτά που γίνονται πλέον δεν είναι η αίρεση αλλά οι δηλητηριώδεις καρποί της αιρέσεως, γι’ αυτό αν θα περιμένουμε και άλλο θα γευθούν οι χριστιανοί αυτής της βρώσεως και να καταλήξουν σε πνευματικό θάνατο; Και ενώ, λοιπόν, έγινε η αντικανονική και πραξικοπηματική αναγνώριση του Ουκρανικού αυτοκεφάλου των σχισματικών -και όχι της κανονικής Ουκρανικής Εκκλησίας- και πάλι η διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος συνεχίζει να παρανομεί αμαρτάνοντας προς θάνατον! Την μία η αλλαγή του εορτολογίου, την άλλη στο Π.Σ.Ε., μετά στο Κολυμβάρι, έπειτα η αναγνώριση για το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο, όλα αυτά, σαφώς, δείχνουν ότι εδώ δεν έχουμε λειτουργία του Σώματος του Χριστού αλλά τις μηχανορραφίες ενός εκκοσμικευμένου πλέον θρησκευτικού οργανισμού, της συστημικής Εκκλησίας, όπως εξελίχθηκε σε κακοήθη νεοπλασία, μέσα στον οργανισμό της Εκκλησίας!

Διαπιστώνεται, όμως ότι η νεοπλασία, το μόρφωμα αυτό, είναι μεταστατικό, αφού και η Εκκλησία της Ρωσίας, όχι μόνο συμμετείχε στο Π.Σ.Ε και συνάμα είχε διπλωματικές σχέσεις με το Βατικανό αλλά και επειδή τώρα δεν αξιοποιεί το Ουκρανικό ζήτημα περαιτέρω, συνολικά ως γεγονός, προς κατίσχυση της Ορθοδοξίας απέναντι στον Οικουμενισμό και το ξένο Πρωτείο που αναδύεται στην Ανατολή αλλά ενδιαφέρεται μόνο για τις εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες, και ότι τελικά δεν μπορούμε να την εμπιστευθούμε -τουλάχιστον μέχρι στιγμής- για αγώνα. Διότι Φαίνεται να παίρνουν τέτοια τροπή πλέον τα εκκλησιαστικά πράγματα με την διπλωματική εκκλησιαστική πολιτική του Πατριαρχείου Μόσχας, αφού με την συνάντηση του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, του Προέδρου του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας αυτή την εβδομάδα με τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο της Αμερικής, με την πρωτοβουλία του Αντιοχειανού Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιωσήφ, ο οποίος και οργάνωσε την απρόσμενη αυτή συνάντηση στην κατοικία του στις ΗΠΑ, προωθείται αλλαγή πορείας πλεύσης και συναίνεση.

Κατ’ αρχήν μας δίνει το στίγμα πως είναι Οικουμενιστής, καθώς ο ίδιος ομολογεί, ότι: “Γνωριζόμαστε με τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα. Γνωριστήκαμε στη Φινλανδία στα πλαίσια του διαλόγου Ορθοδόξων-Λουθηρανών, όπου συμμετείχαν και οι δύο. Εκείνος ως διάκονος τότε και εγώ ως ιερομόναχος. Έκτοτε έχουν μεσολαβήσει πολλά γεγονότα. Τόσο χαρμόσυνα, όσα και θλιβερά στις σχέσεις μας και στις σχέσεις μεταξύ των Εκκλησιών μας. Χαροποιό γεγονός ήταν η συμμετοχή μου, κατόπιν προσκλήσεώς του, στην εις επίσκοπο χειροτονία του”. Βέβαια, αυτό για μας δεν είναι νέο! Το γνωρίζουμε από τα τόσα δημοσιεύματα όμως εδώ διαφαίνεται, ότι δεν διαφέρουν στα φρονήματα και στην νοοτροπία, συνεπώς μας δίνει και το στίγμα ότι από το Πατριαρχείο Μόσχας με τέτοιους εκκλησιαστικούς ταγούς δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε κάτι καλό εξ απόψεως Ορθοδοξίας!

Πιο κάτω στις δηλώσεις του απαντώντας στο ερώτημα: “Περί τίνος επρόκειτο στη συνάντησή σας με τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο;” φαίνεται πιο καθαρά η αλλαγή πορείας στην πλεύση του Πατριαρχείου Μόσχας!

“Συζητώντας στην κατοικία του Αντιοχειανού Αρχιεπισκόπου και μάλιστα παρουσίᾳ του τελευταίου, είχαμε τη δυνατότητα για πρώτη φορά μετά την απόφαση της Συνόδου Κωνσταντινουπόλεως σχετικά με τη «χορήγηση του αυτοκεφάλου στην Ουκρανία» και την απόφαση που επακολούθησε της δικής μας Συνόδου να διακόψει την κοινωνία με την Κωνσταντινούπολη να ανταλλάξουμε απόψεις για τα γενόμενα και για όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε ἐν προκειμένω.

– Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Έχετε καταλήξει σε κάποια συμφωνία;

Προσευχόμαστε για τη διαφύλαξη της ενότητας της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ελπίζουμε ότι ο γενόμενος διχασμός θα αντιμετωπισθεί.

– Με ποιο τρόπο;

Να απαντήσω με τα λόγια του Σωτήρα: «Παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι».

Το Άγιο Πνεύμα στην ιστορία της Εκκλησίας κατ’ επανάληψιν οδηγούσε τους υπηρέτες στις σωστές αποφάσεις. Πιστεύω ότι και στην εποχή μας είναι δυνατό.

– Βλέπετε προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση της εξελισσόμενης κρίσεως στην Ορθοδοξία;

Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η συνάντησή μας πραγματοποιήθηκε την επομένη της ανακοινώσεως από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο της αγιοκατατάξεως του αοιδίμου γέροντα Σωφρονίου.

Τον γνώρισα καλά, εκείνο τον άγιο άνθρωπο, τον σπουδαίο ασκητή των ημερών μας, τον θεόπτη του θείου φωτός, τον μαθητή και ακόλουθο του Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτη.

Πιστεύω ότι ο πατήρ Σωφρόνιος προσεύχεται για την πολύτιμη γι΄αυτόν Ρωσική Εκκλησία, η οποία τον μεγάλωσε και διαπαιδαγώγησε, όπως και για την Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, η οποία τον αγκάλιασε στους κόλπους της δύο φορές: όταναρχικά έφθασε στο Άγιο Όρος, και αργότερα, όταν ευρισκόμενος στην Αγγλία αντιμετώπισε δυσμενείς περιστάσεις. Η προσευχή αυτού του Αγίου του Θεού ας μας βοηθήσει να διαφυλάξουμε την ενότητα των Αγίων του Θεού Εκκλησιών, για την οποία προσευχόμαστε σε κάθε Λειτουργία.”

Ήδη, από τις προηγούμενες ημέρες, μας είχε προβληματίσει το γεγονός, ότι ενώ η Ρωσική Εκκλησία θορυβούσε για την αντικανονική αναγνώριση του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου, τώρα, με την αναγνώρισή του, και από την Εκκλησία της Ελλάδος, δεν διαπιστώσαμε κάποια δυναμική ενέργεια ανάλογη με την προηγούμενη στάση της που όλοι περιμέναμε μια γενναία αντίσταση και, μάλιστα, διακοπή κοινωνίας με την Εκκλησία της Ελλάδος και όχι μόνο με το Φανάρι, την οποία βέβαια ακόμη δεν αποκλείουμε, αλλά είδαμε μια σειρά διπλωματικών περισσότερο χειρισμών:

Κατ’ αρχήν το ότι δήλωσε πως δεν θα διακόψει το Πατριαρχείο Μόσχας την εκκλησιαστική κοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος αλλά επιλεκτικά με ορισμένους επισκόπους, εκείνους που συλλειτούργησαν με σχισματικούς και όσους θα αναγνωρίσουν το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο προσωπικά μας προβλημάτισε και διαπιστώσαμε κάποια επιείκεια και συνάμα διπλωματία προκειμένου να μην απομονωθεί στις διορθόδοξες σχέσεις της από τις άλλες τοπικές Εκκλησίες. Και δεν το βρήκαμε εσφαλμένο δεδομένου ότι υπήρξαν Έλληνες ιεράρχες που αντιτάχθηκαν στο Ουκρανικό Αυτοκέφαλο αλλά και οι περισσότερες ομάδες των αποτειχισμένων εκ του παλαιού και του νέου ημερολογίου.

Διαπιστώναμε να αργεί να τοποθετηθεί επισήμως ως Πατριαρχείο στην αναγνώριση του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου και αντί να ακούσουμε την επίσημη αντίδραση της Ρωσικής Εκκλησίας βλέπαμε κάτι σποραδικές δηλώσεις ορισμένων εκκλησιαστικών αξιωματούχων σε αναρτήσεις του διαδικτύου, ότι τάχα δεν έγινε αναγνώριση από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο επειδή ναι μεν συλλειτούργησε αλλά δεν μνημόνευσε ο ίδιος προσωπικά.

Τώρα που βλέπουμε να το γυρίζει το θέμα με συναντήσεις, διαλόγους καθώς και συνεντεύξεις σε ειδησεογραφικά πρακτορεία και διερωτώμεθα, αν μπλόφαρε μέχρι τώρα ή αν πίστευαν όσα διατύπωναν τις προηγούμενες ημέρες και εμείς εναγωνίως μαθαίναμε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Προσωπικά πιστεύω ότι η Εκκλησία της Ρωσίας στην πραγματικότητα παίζει και αυτή ένα παιχνίδι, αυτό του Οικουμενισμού και της διπλωματίας και γι’ αυτό είναι αδόκιμη για αγώνες. Αρκετά χρόνια με τον Οικουμενισμό έδωσε το στίγμα της, και ενώ τώρα της δόθηκε η πολύτιμη ευκαιρία να βγει μπροστά στους αγώνες για την Ορθοδοξία μέσα από τους οποίους τελικά θα δικαιωνόταν και για το Ουκρανικό αυτοκέφαλο, επειδή οι εκκλησιαστικοί της ταγοί δεν ενεργούν με πίστη και για τον λόγο ότι το κριτήριό της δεν είναι η Ορθοδοξία αλλά την ενδιαφέρουν περισσότερο οι εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες και έχει διπλωματικό ρόλο, εάν δεν αλλάξει η ηγεσία της, δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα συνεργήσουν στον αγώνα μας εναντίον του Οικουμενισμού. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να ερευνήσουμε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε ο ίδιοι εδώ που βρισκόμαστε.