Τα εγκαίνια του μουσείου για τη δράση των ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΔΣΕ στην Καλλιθέα Πρεσπών (video, pics)

«Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ σας καλωσορίζει σ’ αυτόν τον πανέμορφο τόπο. Σας καλωσορίζουμε σ’ έναν τόπο που τον νιώθουμε δικό μας. Έναν τόπο που δεν είναι απλά μια γωνιά της πατρίδας μας.

Εδώ μόχθησαν και πάλεψαν μαζί με το λαό της περιοχής, χιλιάδες αγωνιστές, παιδιά του λαού οι ίδιοι, για μια κοινωνία λεύτερη από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, για τη φιλία και την ειρήνη ανάμεσα στους λαούς της περιοχής.

Εδώ, στη δεκαετία 1940 – 1950 γράφτηκαν μερικές από τις πιο λαμπρές ιστορίες των αγώνων του λαού μας, ειδικά των αγώνων που στην πρώτη γραμμή τους βρέθηκε το ΚΚΕ, ψυχή και οργανωτής αυτών των αγώνων.

Εδώ, με τους κομμουνιστές να σαλπίζουν την αντίσταση, αντιμετώπισε το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ την τριπλή Κατοχή από τους Ιταλούς, τους Γερμανούς και τους Βούλγαρους, την ώρα που η αστική τάξη, μαζί και οι πολιτικοί και κρατικοί υπάλληλοί της, το έσκαγαν σε άλλες χώρες και παρέδιδαν τους φυλακισμένους αγωνιστές στα στρατεύματα κατοχής.

Εδώ, μέσα στην Κατοχή, απελευθερώθηκαν περιοχές, στήθηκαν λαϊκοί θεσμοί, διαμορφώθηκε η “Ελεύθερη Ελλάδα”.

Εδώ, ντόπιοι, σλαβόφωνοι, βλάχοι, πρόσφυγες, κόντρα σε διαιρετικές φωνές, πάλεψαν ξανά και ξανά μαζί, για να ‘ναι λεύτερος ο τόπος τους και νοικοκύρης ο λαός.

Εδώ χτυπήθηκαν άγρια από τον ΕΛΑΣ και οι Γερμανοί και οι κομιτατζήδες του Κάλτσεφ.

Έγραψε και δεν ξεγράφει το γεγονός ότι ο ΕΛΑΣ λευτέρωσε τη Φλώρινα και όλη την περιοχή, παρά τα εμπόδια που έβαζε διαρκώς ο επικεφαλής της αγγλικής αποστολής Έβανς.

Εδώ, ξαναβρόντηξε το αντάρτικο ντουφέκι, όταν πριν ακόμα ο λαός χαρεί τη λευτεριά του, η αστική τάξη με τους Εγγλέζους συμμάχους της, για να στεριώσει την εξουσία της, εξαπέλυσε ένα άγριο πογκρόμ διώξεων ενάντια στους αγωνιστές του ΕΛΑΣ.

Εδώ, δόθηκαν ηρωικές μάχες για την τιμή και λευτεριά του λαού κατά την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας τον προηγούμενο αιώνα, από τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.

Εδώ ήταν η έδρα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, εδώ, για ένα διάστημα ήταν και η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ.

Εδώ μεταφέρθηκε η Σχολή Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου, σ’ αυτόν τον τόπο ο λαός έγινε ένα με το στρατό του, τον Δημοκρατικό Στρατό, δούλεψε γι’ αυτόν, προστατεύτηκε από αυτόν.

Σ’ αυτόν τον τόπο επιλέξαμε σήμερα να ανοίξουμε ένα σχολείο.

Δεν μας ξεγελά ο τίτλος “Μουσείο”. Οι αγώνες του λαού δεν μπαίνουν στο μουσείο.

Εγκαινιάζουμε αυτό το Μουσείο – πραγματικό Σχολείο, στον τόπο που οι δυνάμεις της φασιστικής ιμπεριαλιστικής Κατοχής της πατρίδας μας έκλειναν τα σχολεία. Στον τόπο που κατοπινά, το ’46-’49 η αστική τάξη βομβάρδιζε τα σχολεία, τα οποία και στις δύο περιόδους ο λαός τα ξανάνοιγε και τα ξανάχτιζε.

Σ’ αυτόν τον τόπο που η άρχουσα τάξη έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να τον ερημώσει.

Σ’ αυτόν τον τόπο, το ΚΚΕ μαζί με τους κατοίκους των χωριών, εγκαινιάζει σήμερα ένα Μουσείο – Σχολείο για τους αγώνες του λαού της περιοχής.

Ευχαριστούμε έναν προς έναν όλους τους κατοίκους του χωριού Καλλιθέα, που με τις υπογραφές τους ζήτησαν να παραχωρηθεί ο χώρος για να γίνει αυτό το μουσείο για το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και τον ΔΣΕ.

Ευχαριστούμε τη δημοτική αρχή των Πρεσπών που ενέκρινε την παραχώρηση.

Ευχαριστούμε όλους τους φίλους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βοήθησαν να στηθεί αυτό το Μουσείο.

Όσοι έφτασαν σήμερα εδώ, ερχόμενοι ίσως για πρώτη φορά εδώ στις Πρέσπες, ασφαλώς και θα μαγεύτηκαν, όταν από το πέρασμα στο Περβάλ αντίκρισαν αυτό το θαύμα της φύσης, τις λίμνες με τα βουνά να καθρεπτίζονται στα νερά τους.

Και ασφαλώς, επίσης, προσγειώθηκαν σε μια από τις πραγματικότητες του τόπου. Τα χαρακώματα, τις οχυρές θέσεις που δεν αφήνουν κανένα να ξεχνά πως αυτός ο τόπος και ο λαός του έχει ματώσει για καλά.

Έχει ματώσει για τον καθημερινό επιούσιο, έχει ματώσει για τη λευτεριά, έχει ματώσει για την προκοπή, έχει ματώσει για στοιχειώδη δικαιώματα.

Η αστική τάξη έχει κάνει τα πάντα για να σβήσει τα σημάδια του αγώνα των ανθρώπων του μόχθου.

Επιτρέπει να γράφεται η ιστορία, μόνο σαν ιστορία των δικών της συμφερόντων. Και επιτρέπει να μνημονεύονται, μόνο εκείνες οι πράξεις που διασφάλισαν τα δικά της συμφέροντα.

Η ιστορία όμως είναι αδυσώπητη. Τα σημάδια των ανθρώπων που δημιουργούν τον πλούτο, δεν σβήνουν όταν γκρεμίζεις ένα χωριό.

Στο παλάτι του άρχοντα διακρίνει καθένας τα καρφιά στις πόρτες που έφτιαξε ο σιδεράς. Θαυμάζει τη μαστοριά του χτίστη και του μαραγκού και στις βελέντζες που μας ζεσταίνουν το χειμώνα, ο νους στρέφεται στον κτηνοτρόφο, τον τσοπάνη, τον γεωργό και την υφάντρα. Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να αναδείξουμε και μέσα από το Μουσείο μας, παρότι ο τίτλος του παραπέμπει σε πολεμικά γεγονότα.

Γεγονότα που εκφράζουν τον ταξικό ανταγωνισμό και σε εκείνη την εποχή, όπως και σε κάθε εποχή. Ανταγωνισμός που συνεχίζεται ακατάπαυστα και θα συνεχίζεται, όσο υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όσο υπάρχει καπιταλισμός.

Το σημειώσαμε επανειλημμένα αυτά τα χρόνια, ιδιαίτερα στον 5χρονο γιορτασμό στην πορεία για τα 100 χρόνια του Κόμματος.

Το 2014, στα 70 χρόνια από τη νίκη του λαού, των ΕΑΜ – ΕΛΑΣ κατά των φασιστών κατακτητών με την απελευθέρωση της Ελλάδας.

Το 2015, στα 70 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, όταν ο Κόκκινος Στρατός έμπηγε στην καρδιά του τέρατος, στο Ράιχσταγκ, τη σημαία με το σφυροδρέπανο.

Το 2016, στα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ. Το 2017, στα 100 χρόνια της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917. Το 2018, στα 100 χρόνια του τιμημένου ΚΚΕ.

Το ξανασημειώσαμε στα εγκαίνια του ιστορικού μνημείου στη Γυάρο πριν 15 μέρες. Το ξανασημειώνουμε και σήμερα.

Το 1940, η αστική τάξη με τον Τσολάκογλου δεν παρέδωσε μόνο τα όπλα, παρέδωσε και τους αγωνιστές στον κατακτητή.

Μια ματιά στο μαρτυρολόγιο της εποχής αναδεικνύει συγκλονιστικές προσωπικότητες, λαογέννητους που μπήκαν μπροστά στον αγώνα για την προκοπή του λαού.

Παρότι ο Μεταξάς τους κράταγε κλεισμένους στην Ακροναυπλιά και το Ασβεστοχώρι, αυτοί βρήκαν τρόπο και βγήκαν στο βουνό. Από κει μέσα, από το Ασβεστοχώρι και την Ακροναυπλιά, επιστρέφουν εδώ τα πρώτα στελέχη του ΚΚΕ. Στήνονται απ’ την αρχή οι Οργανώσεις, το ίδιο το Κόμμα. Αρχίζει η πάλη.

Είναι αδύνατον να μιλήσουμε για έναν προς έναν τους πρωτοπόρους εκείνου του καιρού. Ποιον να πρωτομνημονεύσεις; Τον Μανώλη Ρίζβη, που μ’ ένα μικρό ράδιο, μέσα στην Ηλεκτρική της Φλώρινας, κάτω απ’ τη μύτη των Γερμανών, τροφοδοτούσε το μηχανισμό του Κόμματος με ειδήσεις απ’ το μέτωπο; Ή τον παπα-Μηνά από τη Βίτσιστα, που μόλις τέλειωσε τη λειτουργία, ανακοίνωσε στο ποίμνιο: “Απ’ αυτήν τη στιγμή είμαι αντάρτης του ΕΛΑΣ και θα με λέτε Παπαφλέσσα”, ή τον ιερέα του Αγ. Γερμανού που τον εκτέλεσαν στη Φλώρινα γιατί βοηθούσε τους αντάρτες;

Θέλουμε να μιλήσουμε για όλους εκείνους που ακόμα και όταν λεύτερη η πατρίδα πήρε να ανασάνει, αυτούς τους περίμεναν καινούριες διώξεις. Δεν ξεχωρίζουμε κανέναν. Ήταν όλοι παλικάρια πρώτης γραμμής.

Το μισαλλόδοξο καθεστώς που επικράτησε μετά τη στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ, στέρησε σ’ αρκετούς ακόμα και τη δυνατότητα να θαφτούν στον τόπο για τον οποίο μάτωσαν. Δεν θα σταματήσουμε να αξιώνουμε να αποδοθεί σε όλους εκείνους τους αγωνιστές, η ιθαγένεια που τους στέρησαν.

Πλάι στους πρωτοπόρους αγωνιστές, χιλιάδες οι κάτοικοι που μοίραζαν τη ζωή ανάμεσα στα καθήκοντα της επιβίωσης και τις ανάγκες της ένοπλης πάλης. Κυριολεκτικά με το όπλο στον ώμο και το τσαπί στο χέρι.

Γι’ αυτούς όλους μιλάμε με τα υλικά που εκτίθενται σ’ αυτό το Μουσείο – Σχολείο. Ένα σχολείο που με την ύλη του βεβαιώνει πως όταν ο λαός θέλει, μπορεί να φέρει τα πάνω – κάτω.

Το μαρτυρά η ιστορία αυτού του τόπου τα χρόνια ’40-’49. Το δείχνουν τα ντοκουμέντα που παρουσιάζονται σ’ αυτό το μουσείο.

Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα από τη δράση των Λαϊκών Συμβουλίων που εκλέχτηκαν με μυστική ψηφοφορία:

Τα Λαϊκά Συμβούλια άνοιξαν 34 σχολεία στα οποία πήγαιναν 4.000 μαθητές. Οργανώθηκαν παιδικά συσσίτια για 2.000 παιδιά. Μοιράστηκαν 2.000 στρέμματα σε φτωχούς αγρότες. Έγιναν λαϊκά νοσοκομεία από τα οποία πέρασαν 400 άρρωστοι, πέρα από τους εκατοντάδες τραυματίες των μαχών.

Δημιουργήθηκαν επαρχιακά νοσοκομεία σε Οξυά και Μοσχοχώρι, υπήρχαν περιοδεύοντες γιατροί με νοσοκόμα. Στα σλαβόφωνα χωριά έγιναν μαθήματα στη γλώσσα τους. Έγιναν και δυο φροντιστήρια για δασκάλους ένα στον Αγ. Γερμανό και ένα στο Ανταρτικό. Δωρεάν δόθηκαν τα βιβλία και η γραφική ύλη.

Στη διάρκεια της μάχης του Γράμμου, το Βίτσι έστειλε 350.000 οκάδες γεννήματα και τρόφιμα. Χρειάστηκαν 1.000 μεταγωγικά ζώα και 8.000 μεροκάματα για να είναι σε διαρκή κίνηση τα ζώα. Για δεύτερη δόση έστειλαν άλλες 300.000 οκάδες.

Τα χωριά πρόσφεραν στο ΔΣΕ για τους μαχητές του Γράμμου που πέρασαν στο Βίτσι:

Ο Λευκώνας 12 γελάδες, 4 μοσχάρια, 20 γίδες, 2 γουρούνια, Η Οξυά 8.000 οκάδες στάρι. Η Καλλιθέα 25 πρόβατα, 14 οκάδες τυρί, 3 οκάδες βούτυρο. Τα χωριά γύρω από το Μάλι Μάδι (Κρυσταλλοπηγή, Δενδροχώρι και Ιεροπηγή) έδωσαν 800 πρόβατα, 160 βόδια, 35 γελάδες, 21 δαμάλια.

Την ίδια ώρα, τα χωριά Βροντερό, Πυξός, Λευκώνας Καλλιθέα και άλλα έστελναν γεννήματα, πατάτες και άλλα τρόφιμα για τα παιδικά συσσίτια και για τις άπορες οικογένειες που οι προστάτες τους ήταν μαχητές του ΔΣΕ.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η λειτουργία των συνεταιρισμών Πρέσπας και Κορεστίων. Τα κοπάδια των γιδοπροβάτων ήταν κοινά, όπως κοινά και τα τυροκομεία σε Αγ. Γερμανό και Μοσχοχόρι που έφτιαχναν τυριά, κασέρια, μυζήθρα και διανέμονταν ανάλογα με τον αριθμό των ζώων που είχε δώσει το κάθε χωριό και τα μεροκάματα που έγιναν.

Δεν ήταν ρόδινη εποχή, πόλεμος γίνονταν. Μα, το πάλευαν. Και το πάλευαν μαζί, συνεταιρισμένοι και όσο και αν δεν υπήρχε πολύ καθαρό πρόγραμμα για μια άλλη κοινωνία, την κομμουνιστική, ένιωθαν πού θέλουν να φτάσουν. Το Κόμμα, το ΚΚΕ, έδινε τον τόνο, έδειχνε το δρόμο.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Ζούμε στην εποχή που οι νικητές ξαναγράφουν την ιστορία. Μια σειρά πρόθυμοι αναθεωρητές της ιστορίας και από κοντά τα επιτελεία του συστήματος, δίνουν σχεδόν καθημερινά τα ρέστα τους σε αντικομουνισμό. Μα και τούτη τη φορά θα πάρουν την απάντηση που τους αρμόζει.

Ό,τι γράφτηκε με αίμα, δεν μπορεί να το ξεγράψει το μελάνι των κονδυλοφόρων της αστικής τάξης. Αυτοί που έχουν κηρύξει τον πόλεμο στην εργατική τάξη, διακηρύσσουν την ταξική “ειρήνη” και τη “συναίνεση”. Έχουν το θράσος μάλιστα, να παρουσιάζουν την πολιτική τους σαν φιλολαϊκή και σύγχρονη.

Μια βδομάδα πριν, στη Βουλή, νομοθέτησαν άγρια μέτρα ενάντια στα συνδικάτα, παράλληλα μια σειρά μέτρων υπέρ του κεφαλαίου. Και συνεχίζουν.

Ποντάρουν, επιδιώκουν, να σκύψει κι άλλο το κεφάλι ο λαός. Θα γελαστούν όμως τελικά.

Το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων του μόχθου, απογοητευμένη, φοβισμένη, κοιτά να σώσει το λιγοστό που έχει, δεν πρέπει να μας ξεγελά.

Αυτός ο κόσμος που σήμερα μπορεί να φαίνεται σκυμμένος, είναι και ο κόσμος που στην ώρα την κατάλληλη σηκώνει το μπόι του. Αυτοί που καθημερινά πολεμάνε την εργατική τάξη, ξορκίζουν τον εμφύλιο.

Και τι είναι αυτό άραγε που συμβαίνει στους χώρους δουλειάς κάθε μέρα, κάθε ώρα; Εμφύλιος δεν είναι;

Ταξικός πόλεμος είναι. Ένας ταξικός πόλεμος που στην κρίσιμη δεκαετία 1940 – 1950 δεν μπόρεσε να καταλήξει σε νίκη της εργατικής τάξης. Το μελετήσαμε, βγάλαμε πείρα πολύτιμη.

Σήμερα ξέρουμε γιατί δεν νίκησε η εργατική τάξη. Ξέρουμε, επίσης, πως οι νικημένοι, ακόμα και στους καιρούς της ήττας, ενέπνευσαν τα καλύτερα μυαλά της διανόησης, ενέπνευσαν κολοσσιαία έργα τέχνης, όλα αυτά που η σαπίλα της αστικής τάξης δεν μπορεί να κατανοήσει.

Δεν θέλουν να κατανοήσουν, ότι όλα αυτά ακριβώς είναι που επιβιώνουν δεκαετίες μετά, αλλά και ταυτόχρονα γίνονται εκ νέου πηγή έμπνευσης για τις επόμενες γενιές των δημιουργών.

Οι ιδέες που πρεσβεύει το Κόμμα μας, το Πρόγραμμά του, η γεμάτη αγώνες και θυσίες 100χρονη Ιστορία του, είναι καρφί στο νεκροκρέβατο του καπιταλισμού, αφού ο καπιταλισμός δεν είναι αιώνιος και έχει γεννήσει ο ίδιος εδώ και χρόνια τους νεκροθάφτες του, όπως τόνιζαν οι κλασσικοί μας, Μαρξ – Ένγκελς.

Το ΚΚΕ, είναι ένα κόμμα γεννημένο μέσα στο λαό, ένα κόμμα που κάθε άνθρωπος καλής θέλησης αργά ή γρήγορα το ανακαλύπτει. Να γιατί δεν θέλουν αυτή την ιστορία στα σχολειά, δεν θέλουν να διδάσκεται η ιστορία της ταξικής πάλης, δεν τα ‘χουν καλά συνολικά με την ιστορία. Να γιατί τα δικά μας μάτια πρέπει να ‘ναι δεκατέσσερα για το τι συμβαίνει στα σχολειά.

Δεν μας τρομάζει το πρόσκαιρο, αυτή η δήθεν πολυφωνία των social media, που περνιέται και για δημοκρατία. Έρχεται η ζωή σκληρή να προσγειώσει τους πάντες.

Και τα παιδιά που βιάζονται ορισμένοι να τα πούνε “χαμένη γενιά”, αυτά ακριβώς τα παιδιά μπορούν να γίνουν οι χτίστες της νέας ζωής. Σας το υπογράφει το ΚΚΕ. Σας το δείχνει η ζωή και η δράση της ΚΝΕ.

Ζήσαμε και ζούμε από κοντά τον παλμό της ζωής των νέων παιδιών είδαμε πολλές “χαμένες” γενιές να μεγαλουργούν.

Η κάθε γενιά στον καιρό της έκανε θαύματα. Θαύματα κάνουν και τα παιδιά που κατέφυγαν στο εξωτερικό σήμερα, θαύματα κάνουν και τα παιδιά που πασχίζουν συνάδελφο το συνάδελφο να οργανώσουν τον αγώνα σε ένα εμπορομάγαζο, σε ένα γραφείο, σε μία υπηρεσία, σε ένα εργοστάσιο, στο πανεπιστήμιο, στο λύκειο και το γυμνάσιο. Θαύματα κάνει η οργανωμένη, για την επανάσταση, ζωή.

Αγαπητοί φίλοι,

Με αφορμή το ότι βρισκόμαστε σήμερα εδώ, στο Τριεθνές, όπως έχει καθιερωθεί να ονομάζεται αυτή η περιοχή, να πούμε και δυο κουβέντες σχετικές που να βάζουν τα πράγματα στη θέση τους.

Γιατί εδώ, πριν από ενάμισι χρόνο, ο κ. Τσίπρας με τον κ. Ζάεφ δεν υπέγραψαν μια συμφωνία για την ειρήνη και τη φιλία των λαών, αλλά μια συμφωνία υπαγορευμένη από το ΝΑΤΟ, αυτή την πολεμική μηχανή του ιμπεριαλισμού.

Και αυτό δεν αλλάζει παρά το ότι η ΕΕ, για τους δικούς της λόγους αντιπαράθεσης των ηγετικών κρατών-μελών της, παγώνει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με τη Βόρεια Μακεδονία.

Έχει λοιπόν ιδιαίτερη σημασία ο λαός μας, οι λαοί της περιοχής που συναντιούνται σ’ αυτή εδώ την περιοχή, να δουν τη μεγάλη εικόνα.

Όλοι μας ζούμε σε μια περιοχή, στα Βαλκάνια, στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, σε μια σημαντική γεωστρατηγική θέση.

Μια περιοχή που έχει τις δικές της ενεργειακές, πλουτοπαραγωγικές πηγές και εκπληρώνει προωθημένο ρόλο στη διέλευση ενεργειακών αγωγών, στους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων. Αποτελεί στρατηγικής σημασίας χώρο για στρατιωτικές βάσεις, που κοιτάζουν προς την ευρύτερη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, την Κασπία, τον Καύκασο, “βλέπουν” στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, αλλά και προς την Κεντρική Ευρώπη.

Για το λόγο αυτό, ο έλεγχος της περιοχής έχει προτεραιότητα για τις ΗΠΑ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για λογαριασμό των δικών τους ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων και των πολιτικοστρατιωτικών τους επιδιώξεων. Εξ ου και η αναταραχή, οι πόλεμοι, οι εθνικισμοί, η καλλιέργεια εχθρότητας ανάμεσα στους λαούς.

Ήδη, το μεγαλύτερο μέρος των χωρών της περιοχής είναι μέσα στο ΝΑΤΟ. Από τη δεκαετία του ’90 έχουν εγκατασταθεί στρατιωτικές ευρωατλαντικές δυνάμεις στο Κοσσυφοπέδιο και στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη.

Στην ΕΕ έχουν ενταχθεί η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Κροατία και έχουν ανοίξει με διαβαθμίσεις στους ρυθμούς ενσωμάτωσης οι ενταξιακές διαδικασίες για τις άλλες χώρες των Δυτικών Βαλκανίων, με ορίζοντα μετά το 2025.

Η Ελλάδα, δηλαδή η αστική τάξη της, αντιμετωπίζει τα Βαλκάνια και συνεπώς τη Βόρεια Μακεδονία, ως στρατηγικό χώρο ανάπτυξης των συμφερόντων της. Όπως ακριβώς κάνουν και οι αστικές τάξεις των άλλων κρατών των Βαλκανίων.

Ήδη, οι επενδύσεις των ελληνικών επιχειρήσεων φτάνουν περίπου το ένα 1 δισ. δολάρια, εκεί δραστηριοποιούνται δεκάδες επιχειρήσεις και η Ελλάδα είναι ο τρίτος σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της Βόρειας Μακεδονίας, μετά τη Γερμανία και τη Μεγάλη Βρετανία.

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η Τουρκία, η οποία αξιοποιεί τη θρησκευτική συγγένεια, τις μουσουλμανικές μειονότητες.

Οι κινήσεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια, αφαιρούν έδαφος από τις επιδιώξεις της Ρωσίας, η οποία επίσης έχει κάνει πολλές παρεμβάσεις στην περιοχή, προσπαθώντας γενικότερα να επιδράσει στο πολιτικό σκηνικό, ώστε να ευνοηθούν τα σχέδιά της, να παρεμβάλει εμπόδια στη σχέση κρατών των Δ. Βαλκανίων, κυρίως με το ΝΑΤΟ.

Στρατηγική επέκταση των συμφερόντων της στα Βαλκάνια έχει και η Κίνα, αξιοποιώντας το μονοπώλιο της “Cosco”, που ελέγχει το λιμάνι του Πειραιά και μια σημαντική υποδομή προώθησης της διαμετακόμισης εμπορευμάτων στην περιοχή, στο πλαίσιο του λεγόμενου “νέου δρόμου του μεταξιού”.

Οι ανταγωνισμοί που εκδηλώνονται στα Βαλκάνια, δένονται με τους ανταγωνισμούς και τις διεργασίες στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, στις χώρες του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία), που γειτνιάζουν με τη Ρωσία και έχουν τη δική τους συμβολή στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Μέσα σε αυτήν την εκρηκτική κατάσταση, όπου αναμετρούνται μεγάλα οικονομικά – πολιτικά συμφέροντα και σε απόσταση αναπνοής από τις εκρηκτικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και στο Αιγαίο, τοποθετήθηκε πρόσφατα και το πρόβλημα της Βόρειας Μακεδονίας, των σχέσεών της με την Ελλάδα, αλλά και το ζήτημα των ελληνοαλβανικών σχέσεων.

Ισχυρίζονται όσοι χειρίστηκαν αυτή την υπόθεση, κατά την πρόσφατη περίοδο, ότι η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ είναι στοιχείο προόδου, βήμα προς την ειρήνευση.

Αφήνουμε στην άκρη τα περί του ονόματος. Ούτε οι ίδιοι δεν τα πιστεύουν τα περί αυτοπροσδιορισμού. Αυτός τους χρειάζεται μόνο για να σπείρουν νέες διχόνοιες και για αυτό πρέπει να έχουν γνώση οι φύλακες, όταν παραμένουν ενεργοί και μέσα από τη συμφωνία των Πρεσπών διάφοροι αλυτρωτισμοί. Η ένταξη στο ΝΑΤΟ ήταν και είναι το κύριο θέμα τους.

Τι σημαίνει, όμως, ΝΑΤΟ για την Ελλάδα, για τη Βόρεια Μακεδονία και τις άλλες χώρες;

Σημαίνει συμμετοχή σε πολύ επικίνδυνους σχεδιασμούς – αποστολές σε όλη την υδρόγειο για νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.

Σημαίνει νέες στρατιωτικές βάσεις στα Βαλκάνια, στρατιωτικές δυνάμεις και βάσεις, εργαλεία πολέμου μαζί με τη μεγάλη βάση “Bondsteel” στο Κόσσοβο, αλλά και βάσεις στην Αλβανία, σε όλη την περιοχή.

Σημαίνει συγκέντρωση δυνάμεων στα σύνορα με τη Ρωσία, κινδύνους πολεμικών αναμετρήσεων, με τη συνεργασία ΝΑΤΟ – ΕΕ, η οποία εντείνει τη στρατιωτικοποίηση και τους επιθετικούς σχεδιασμούς, μέσα από την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας.

Και βέβαια, αυτούς τους επικίνδυνους σχεδιασμούς υπηρετεί και η συμφωνία που προετοίμασε ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε η ΝΔ με τις ΗΠΑ και η οποία μετατρέπει τη χώρα μας σε δολοφονικό ορμητήριο για τους αμερικανοΝΑΤΟικούς και τα σχέδιά τους, από τα Βαλκάνια και τη Μαύρη Θάλασσα έως την Ανατολική Μεσόγειο και τον Περσικό Κόλπο.

Και μαζί με όλα αυτά, κάνει το λαό μας στόχο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που μαίνονται σε όλη την περιοχή, για τη μοιρασιά της λείας στην ενέργεια, τους δρόμους μεταφοράς της, τις σφαίρες επιρροής.

Φίλες και φίλοι,

Και με την ευκαιρία της σημερινής εκδήλωσης, ρωτάμε τους αρμόδιους:

Τι σχεδιασμοί υπάρχουν για το ανενεργό Πεδίο Βολής στη Φλώρινα, μεταξύ των χωριών Λόφοι, Μελίτη, Βεύη, Αχλάδα και Κέλλη, για το οποίο, όπως μαθαίνουμε, σχεδιάζεται η επαναλειτουργία του;

Γιατί όπως επίσης μαθαίνουμε το συγκεκριμένο πεδίο βολής θεωρείται “πρότυπο” και τηρεί “υψηλές προδιαγραφές σε επίπεδο Βαλκανίων”, κάτι που το καθιστά “ελκυστικό” για υψηλής σημασίας διακλαδικές και ΝΑΤΟικές ασκήσεις!

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Η δύναμη του ΚΚΕ πηγάζει από την πίστη του στο δίκιο της εργατικής τάξης, στο δίκιο του λαού μας και τον προλεταριακό διεθνισμό, το σεβασμό στους άλλους λαούς.

Τροφοδοτείται από τη στρατηγική που στοχεύει στην ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, το σοσιαλισμό, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και την εξάλειψη των αιτιών που γεννάνε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τον εθνικισμό, το φασισμό.

Μέσα στην αντάρα των αρχών της δεκαετίας του ’90 και αποκαλύπτοντας τον επικίνδυνο ρόλο των εθνικιστικών συλλαλητηρίων, το ΚΚΕ ύψωσε τη φωνή του για την προστασία των συνόρων, την ειρήνευση των Βαλκανίων, που καίγονταν στις φλόγες του πολέμου, τη διακρατική συνεργασία, στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος και την κοινή πάλη των λαών. Απέρριψε την αποπροσανατολιστική ονοματολογία, πρόβαλε την αντιμετώπιση του αλυτρωτισμού και έθεσε το ζήτημα της σύνθετης ονομασίας.

Το Κόμμα μας, αξιοποιώντας την πείρα αυτών των χρόνων, συνεχίζει τον αγώνα του κατά των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, επιμένει στην αντίθεσή του στην ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας, όπως και των άλλων κρατών, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Η συνθετότητα όλων αυτών των προβλημάτων δεν επιτρέπει εφησυχασμό. Ο ιμπεριαλισμός τροφοδοτεί μειονοτικά υπαρκτά ή ανύπαρκτα προβλήματα, εθνικιστικές συγκρούσεις, γεννάει ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Έχει μεγάλη σημασία να συνειδητοποιείται η αναγκαιότητα της συνεχούς λαϊκής πάλης κατά αυτών των επικίνδυνων σχεδιασμών και επεμβάσεων, υπολογίζοντας καλά πως τα ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν μπορούν να γίνουν εγγυητές της σταθερότητας στην περιοχή.

Οι εξελίξεις είναι μπροστά μας και η συμβολή της πάλης των κομμουνιστών, του κομμουνιστικού κινήματος της περιοχής, είναι καθοριστικής σημασίας. Αυτό επιβάλει να δυναμώσει, να ισχυροποιηθεί η κοινή δράση, αντιπαλεύοντας τις δυσκολίες και ξεκαθαρίζοντας την κατεύθυνση του κινήματος σε σύγκρουση με τους εθνικισμούς, ξεπερνώντας τις παγίδες της αστικής τάξης σε κάθε χώρα, με προσανατολισμό την αρχή: “Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε” και συστράτευση στην πάλη για το σοσιαλισμό, για την εξάλειψη των αιτιών που γεννούν τους πολέμους και τους εθνικισμούς, την εξασφάλιση της ευημερίας και της ειρηνικής συμβίωσης των λαών.

Σήμερα απαιτείται από όλους μας ακόμα μεγαλύτερη πίστη και ευθύνη από αυτές που χαρακτήριζαν τους κομμουνιστές και κομμουνίστριες στα χρόνια της κατοχής, την περίοδο της “Λευκής Τρομοκρατίας” μετά τη “Βάρκιζα”, στην κορυφαία σε ηρωισμό περίοδο του τρίχρονου αγώνα του ΔΣΕ, στα μετεμφυλιακά χρόνια, στη στρατιωτική δικτατορία, στο δίχρονο ’89-’91 με την επικράτηση της αντεπανάστασης.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Τα υλικά που παρουσιάζονται σ’ αυτό το Μουσείο είναι ένα πολύ μικρό μέρος από τα υλικά που υπάρχουν στο Αρχείο του ΚΚΕ, ένα αρχείο ανοιχτό για όσους θέλουν να μελετήσουν την ιστορία της ταξικής πάλης στη χώρα μας.

Και επειδή ορισμένοι μας κουνούν το δάχτυλο, θέλουμε να κλείσουμε αυτήν την ομιλία με μια υπενθύμιση:

Στις 28 Ιούλη του 1946, ο τότε Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, στο κεντρικό άρθρο του “Ριζοσπάστη” σημείωνε:

«Μια μικρή δασκάλα η Ειρήνη Γκίνη, αυτή μονάχη εξευτέλισε και εκμηδένισε ηθικά ολόκληρο τον κόσμο της σαπίλας. Πώς φαντάστηκαν, όταν έχουν και μόνο το παράδειγμα της Γκίνη, ότι μπορούν να φτάσουν κάπου με τα εκτελεστικά αποσπάσματα; Ανοίγουν μόνο μεγαλύτερο το χάσμα και πληθαίνουν τους λογαριασμούς. Και αυτοί, θάρθει μια μέρα πού θα εξοφληθούν. Γι’ αυτό πρέπει να είναι περισσότερο από βέβαιοι…».

Αυτό ας το σκεφτούν καλύτερα όσοι απεργάζονται και σήμερα νέα αντικομμουνιστικά μνημόνια και επιθέσεις κατά των λαών.

Το Κόμμα μας είναι περήφανο για τη μεγάλη στρατιά ηρώων και ηρωίδων που διαπαιδαγώγησε. Είμαστε περήφανοι για τους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, που έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους, για να πάρει σάρκα και οστά το όραμα ενός νέου κόσμου χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φασισμό, χωρίς κρίσεις, ανεργία και πολέμους, για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Συνεχίζουμε αυτόν τον αγώνα. Και εδώ ειδικά στην Πρέσπα. Για να μπορούν οι άνθρωποι να ζουν από την παραγωγή τους, να μην περιμένουν μόνο αν κάποιο τουριστικό πούλμαν κάνει μια γυρολιμνιά. Να ζουν με ικανοποιημένες όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους, να είναι γεμάτα τα χωριά από παιδιά. Με χαρά διαπιστώσαμε ότι εδώ στην Καλλιθέα υπάρχουν ακόμα ένα τσούρμο παιδιά, γιατί ακριβώς είναι η παραγωγή που κρατά τον άνθρωπο στον τόπο του.

Και αυτή η παραγωγή, μπορεί να γίνεται πράγματι παράγοντας ευημερίας, όταν είναι ενταγμένη σε μια κοινωνικοποιημένη οικονομία, με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, που έχει τον άνθρωπο παραγωγό στο κέντρο της προσοχής του και όχι τα κέρδη των λίγων.

Ο λαός μπορεί να βγει νικητής σ’ έναν τέτοιο αγώνα. Το ΚΚΕ θα είναι πάντα στην πρώτη γραμμή ενός τέτοιου αγώνα. Διδασκόμαστε από τους αγώνες που δόθηκαν, παίρνουμε κουράγιο και δύναμη. Γεια και χαρά σας, με υγεία, αισιοδοξία. Θα νικήσουμε!».