Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός (4 Ιανουαρίου)
Υπό π. Σωτηρίου Παρδάλη, Πρωτοπρεσβυτέρου
Εφημερίου Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Φλωρίνης
«Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι»
Η Ενορία του Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Φλωρίνης εορτάζει και πανηγυρίζει την μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Νικηφόρου του Λεπρού, εφτά χρόνια μετά την αγιοκατάταξή του, με λατρευτικές ακολουθίες σύμφωνα με το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε, τελώντας την Ασματική Ακολουθία του, ποίημα Ισιδώρας μοναχής και του οποίου τεμάχιο του ιερού λειψάνου του θησαυρίζεται και φυλάσσεται στο Ναό μας.
Ο Όσιος Πατήρ Νικηφόρος κατά κόσμο Νικόλαος Τζανακάκης γεννήθηκε στο χωριό Σηρικάρι του Ν. Χανίων, από ευσεβείς γονείς τον Ιωάννη και την Γλυκερία το έτος 1890. Σε πολύ μικρή ηλικία στερήθηκε και τους δύο γονείς του και την φροντίδα του μικρού Νικολάου ανέλαβε ο παππούς του. Σε ηλικία 13 ετών ο παππούς τον έστειλε στα Χανιά να μάθει την τέχνη του Κουρέα. Ο μικρός Νικόλαος όμορφος και πολύ έξυπνος κέρδισε την αγάπη όλων στην εργασία του και αγωνίζονταν να γίνει ακόμη καλύτερο παιδί.
Όμως η ζωή του επεφύλασσε ένα πολύ δύσκολο και οδυνηρό άθλημα, που άρχισε από τότε στα 13 χρόνια του, με την εμφάνιση στο σώμα του των πρώτων σημαδιών της νόσου Χάνσεν της γνωστής Λέπρας. Φυσικό ήταν ο μικρός Νικόλαος να θορυβηθεί και να στενοχωρηθεί πολύ. Και όπως ξέρετε η νόσος αυτή θεωρούνταν τρομερή και μεταδοτική και οι λεπροί αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό. Γι’ αυτό ο μικρός Νικόλαος για να μη τον αντιληφθούν οι αρχές και το κλείσουν στο άνυδρο νησί της Σπιναλόγκας, που ήταν ο τάφος ζωντανών και νεκρών, όταν τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, έφυγε για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου σε ηλικία 16 ετών.
Στην Αλεξάνδρεια εργάζεται ως κουρέας και συνδέεται με την ανθούσα Ελληνική παροικία και με αρχιερείς του Πατριαρχικού Θρόνου και έγινε αγαπητός απ’ αυτούς. ¨Όμως τα σημάδια της νόσου έγιναν πολύ εμφανή, ιδιαίτερα στα χέρια του και στο πρόσωπο και έπρεπε να φύγει και από εκεί. Ένας Χιώτης Αρχιερέας, που ο Νικόλαος του εμπιστεύθηκε το πρόβλημά του, τον έστειλε στο λωβοκομείο της Χίου, στον εφημέριο αυτού τον Άνθιμο Βαγιάνο, τον μετέπειτα Άγιο Άνθιμο της Χίου.
Ο Νικόλαος λεπρός σε ηλικία 24 χρονών, διαμένει στο λεπροκομείο της Χίου, κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του Αγίου Ανθίμου. Μετά από τρία χρόνια ζωής στο λωβοκομείο, κείρεται μοναχός και παίρνει το όνομα Νικηφόρος. Η νέα ζωή του π. Νικηφόρου, ως μοναχού, έφερε ένα μεγάλο αγαθό καρπό. Η νόσος και τα της νόσου ήλθαν σε δεύτερη θέση. Όχι βέβαια ότι ξεχάστηκε, γιατί αυτή από την πλευρά της εξελίσσονταν και ελλείψει καταλλήλων φαρμάκων, του δημιούργησε πολλές αλλοιώσεις, ακόμη του αφαιρούσε και μέλη του σώματος. Τυφλώθηκε, σιγά-σιγά έχανε τα χέρια του και τα πόδια και στο τέλος έμεινε ακίνητος. Και όμως τα επέμεινε με Ιώβεια υπομονή. Και τούτο γιατί στη πρώτη θέση του ευλαβούς μοναχού κατέλαβε ο πόθος για την κατάκτηση της υψηλότερης πνευματικής κορυφής: του αγιασμού. Ζούσε για τον Θεό. Ανέπνεε και ποθούσε τον Χριστό, υπήρχε μόνο γι’ Αυτόν. Κάθε μέρα γινόταν όλο και περισσότερο ένας θεοφόρος και χριστοφόρος άνθρωπος. Η διατροφή του ήταν αυστηρός μοναχική, χωρίς κρέας, με αλάδωτο φαγητό την Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή καθώς και την Μ. Σαρακοστή, παρ’ όλο που ζούσε μέσα σε νοσοκομείο και έπαιρνε πολλά φάρμακα.
Ο όσιος Νικηφόρος στο λεπροκομείο της Χίου έκανε πολλά θαύματα, όπως αναφέρει ο αείμνηστος Αγιορείτης μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του «ο Άγιος Άνθιμος της Χίου»: «Θα ήταν έλλειψη, για την περίοδο του ιερωτάτου βίου του θείου Πατέρα Ανθίμου, εάν δεν παραθέταμε έναν εκτενή κατάλογο θεραπευμένων στο λεπροκομείο, οφειλόμενον εις τον άγιον λεπρόν μοναχόν Νικηφόρον Τζανακάκην, που ο Θεός τον φώτισε να σημειώνει τα θαυμάσια της Θεομήτορος προς δόξαν Θεού…»
Το 1957 έκλεισε το λεπροκομείο της Χίου, σημειωτέον το φάρμακο κατά της λέπρας βρέθηκε το 1947, Οι εναπομείναντες ασθενείς μαζί με τον π. Νικηφόρο , τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας των Αθηνών. Εκεί ο όσιος π. Νικηφόρος πέρασε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Ο π. Άνθιμος, ο πνευματικός πατέρας του Νικηφόρου, στην συστατική επιστολή προς τον τότε εφημέριο του προαναφερθέντος Σταθμού, π. Ευμένιο έγραφε να προσέξει «τον θησαυρό που του στέλνει η Παναγία.» Ο π. Ευμένιος γίνεται πνευματικό τέκνο του π. Νικηφόρου και τον υπηρετεί μέχρι τον θάνατό του. Ο όσιος Νικηφόρος εκοιμήθη οσιακά στις 4 Ιανουαρίου του 1964 προπαραμονή των Θεοφανείων. Ετάφη στο παρακείμενο κοιμητήριο των ασθενών. Μετά την εκταφή του τα άγια λείψανά του ευωδίαζαν. Σύμφωνα με την επιθυμία του, περιήλθαν στη κατοχή και φύλαξη του π. Ευμενίου πνευματικού τέκνου του Παπούλη.
Αυτή με συντομία ήταν η ζωή του οσίου Νικηφόρου του λεπρού, που αξιώθηκε από τον Θεό να κάνει θαύματα και όταν ζούσε, αλλά και μετά θάνατον. Να έχουμε την ευχή του και τις πρεσβείες του. Αμήν
