«Πάει το Σινιάτσικο, πάει το Ζουπάνι, πάει και το Ραντόσι»

γράφει ο Σταύρος Πασπάλης

Κυκλοφορείς εποχούμενος στην πεδιάδα του Δήμου Αμυνταίου και δε νιώθεις και πολλά σε σχέση με τον τόπο, γιατί τη διαδρομή την κάνεις κάθε μέρα και όταν επιστρέφεις μάλλον κουρασμένος είσαι και ενίοτε αυτοκρινόμενος περί της λειτουργικότητας της επαγγελματικής αποστολής σου. Έτσι στην πλατωσιά Ροδώνα-Φανού-Πεδινού-Αετού που τα τελευταία τριάντα χρόνια μίκρυνε λόγω ενός δυσθεώρητου κρατήρα που είναι έργο ανθρώπινο και όχι αποτέλεσμα συμπαντικής συγκυρίας, τότε ελάχιστα προσέχεις το οπτικό ημικύκλιο του τόπου που διέρχεσαι όταν δεν υπάρχει κάποια κίνηση των αντικειμένων που θα σε “ενοχλήσει”.

Το ανάγλυφο με τα βουνά που σε περιτριγυρίζουν σου θυμίζουν ότι δεν πρέπει να χαλαρώνεις με το ίσιωμα. Υπάρχουν ανηφόρες, κατηφόρες και άπειρες στροφές οδηγώντας στους ορεινούς και ημιορεινούς όγκους. Η μέρα ηλιόλουστη, μη μιλάμε για βροχές και χιόνια που μας λείπουν όλο και περισσότερο, και η εξ αριστερών μου και νότια πλευρά της διαδρομής μάλλον σκούρα λόγω και του έντονου ηλιακού φωτός. Το φως του ήλιου με τα βουναλάκια, το νερό των λιμνών, τα χρώματα της φύσης ανάλογα και με την εποχή κεντρίζει και ενοχλεί τις αισθήσεις σου και διακρίνεις μέσα οικολογικές ευαισθησίες που σε κάνουν να προσέχεις περισσότερο τις ομορφιές του τόπου σου.

Τη συγκεκριμένη ώρα-στιγμή τίποτα το ιδιαίτερο. Ίσως χαλαρώνεις αρκετά οδηγώντας κι αυτό καθίσταται αρκετά επικίνδυνο. Ξαφνικά από τη δυτική κορυφή του Σινιάτσικου παιχνιδίσματα φωτός ως κατοπτρισμός. Παράξενο. Μήπως κάνει κάποιος ορειβάτης φυσικά πειράματα με μεγάλο κάτοπτρο; Μπα. Μήπως είναι κάποιος ιπτάμενος δίσκος με εξωγήινους που εκτίμησαν ως ιδανικό σημείο προσγείωσης το σημείο δίπλα από τη δρακόλιμνη; Μπα. Πέρασα, προβληματίστηκα, αλλά δε μου πέρασε καμιά ιδέα ότι έχω θέμα.

Το είχα στο μυαλό μου την άλλη μέρα οδηγώντας για το σχολείο. Και ναι ναι, ο Θερβάντες έκανε και εδώ το θαύμα του. Έστησε εκατοντάμετρους Ανεμόμυλους. Όχι. Μετά τόσους αιώνες άλλαξαν όνομα και λέγονται Ανεμογεννήτριες. Ο θεός Αίολος και το σακούλι του. Αιολική ενέργεια.

Θαυμάσια, ως θαύμα. Λέγεται ότι πλέον στην Ελλάδα τιμούμε την ξένη λογοτεχνία και σε κάθε τέτοιου είδους εγκατάσταση θα στήνουμε και έναν τριαντάμετρο Δον Κιχώτη. Για Σάντσο Πάντσο δεν έχει ακουστεί κάτι σχετικό. Άλλωστε στη χώρα μας δε “ρολάρουν” τέτοιοι τύποι σαν τον τελευταίο.

Ζήσε στο σκοτάδι αν μπορείς, βρε!

Μα είναι φιλική ενέργεια προς το περιβάλλον. Δεν έχει καυσαέρια, απόβλητα και άλλα τινά σύγχρονα “κακά”. Γι’ αυτό δε ρωτάμε κανέναν. Δεν κάνουμε καμία σύσκεψη προς ενημέρωση των υπηκόων. Εκμεταλλευόμαστε τον αέρα, όπως εκμεταλλευτήκαμε τον άχρηστο άνθρακα του υπεδάφους. Δεν ενοχλήσαμε κανέναν.

Κανέναν; Ο Κανένας είναι ο άνθρωπος; Ή μήπως ο Οδυσσέας που θέλει εμάς τους Κύκλωπες να μας εμπαίξει;

Το βουνό είναι Κανένας. Τα πουλιά είναι Κανένας. Τα ζώα που ζουν εκεί είναι Κανένας. Η χλωρίδα είναι Τίποτα.

Το μη χείρον βέλτιστον; Αυτά που κρίνονται λιγότερο επιβλαβή δεν παύουν να είναι επιβλαβή;

Η αντίδραση στην Ελλάδα ενάντια την αποικιοκρατία των αιολικών πάρκων σε τόπους μέγιστης οικολογικής σημασίας δεν υπάρχει. Πφ, με τόξα και βέλη! Εκτός από κάποιους λίγους που φωνάζουν στην έρημο. Οι επενδυτικοί αποικιοκράτες από εμάς τους ιθαγενείς τον χρυσό μας θέλουν. Ας είναι καλά η Ισαβέλλα που χρηματοδοτεί τον κάθε Κολόμβο. Όσον αφορά το πλήρωμα έχουμε πάντα.

Χώρες όπως η Γερμανία αλλάζουν πλάνο σε ό,τι έχει να κάνει με την αιολική ενέργεια. Οι έρευνες δείχνουν ότι δεν είναι τόσο καλά τα πράγματα όσο αρχικά πιστευόταν. Σίγουρο είναι ότι οι εγκαταστάσεις αυτές θα χαρακτηριστούν σε μικρό χρονικό διάστημα από τώρα βιομηχανικές εγκαταστάσεις.

Οι αποβάσεις θα συνεχιστούν στη θέση Ζουπάνι στην Περικοπή. Κάτι λέγεται και για το Ραντόσι. Νέα εικαστική τάση “στα όρη, στ’ άγρια βουνά”. Όπου φυσάει ο άνεμος γίναμε.

Ας γίνει λοιπόν μια ενημέρωση για την κατάκτηση των ορέων του σήμερα.

Η άγνοια δεν ενεργεί και δεν σε μας πάει ούτε στο 1789 ούτε στο 1821 ούτε στο 1917 ούτε καν στο 1973. Η άγνοια κάνει τους λαούς να μην επαναστατούν γιατί απλά δεν ξέρουν αν δυστυχούν.

Το παραπάνω είναι αφιερωμένο

στον γιο μου Θωμά Πασπάλη

που φέτος παίρνει το πτυχίο του

ως Ηλεκτρολόγος Μηχανικός (σχετικό) και

σήμερα 26/1/2020 γίνεται 25 χρονών νέος.