Σόρυ φίλε…

Σόρυ φίλε μου που σου το χαλάω, αλλά οι κλαμένες φατσούλες, τα μολών λαβέ και τα γαλανόλευκα ράκη που κυματίζουν στο προφίλ σου δεν σε απαλλάσσουν από καμία ενοχή και καμία ευθύνη…

Πέταξε το γαμόφεϊς στην άκρη και σκαρφάλωσε στην πιο ψηλή κορφή, εκεί που ο αέρας τρέχει ελεύθερος ανάμεσα στα ακόμα όρθια δέντρα, για να ζητήσεις συγγνώμη για όλα εκείνα που μπορούσες να κάνεις και δεν έκανες, για όλα εκείνα που μπορούσες να αποτρέψεις και δεν απέτρεψες…

Να ζητήσεις συγνώμη από τα άταφα κόκκαλα των πατεράδων και των παππούδων σου και το αίμα που πότισε αυτά τα χώματα μέχρι το μεδούλι της γης, που γίνονται σκόνη και θρύψαλα ανάμεσα σε καλώδια, αγωγούς και τρυπάνια…

Να ζητήσεις συγνώμη από τα ζαρκάδια, τις αρκούδες, τους λύκους και από κάθε ύπαρξη, που κυνηγημένη από την λεηλασία της φύσης στέκεται τρομαγμένη στους αυλόγυρους των σπιτιών.

Να ζητήσεις συγνώμη από τις πεδιάδες, τους κάμπους, τα χωράφια που άφησες ακαλλιέργητα, μπήγοντας στα σπλάχνα του καθρέφτες φωτοβολταϊκών, εσύ ανίκανε, που ξέχασες να φυτεύεις ένα βασιλικό και ένα κρεμμύδι και στέκεσαι στα παχνιά των πολυεθνικών για ένα ματσάκι μαϊδανό ανώνυμης προέλευσης…

Να ζητήσεις συγνώμη από τα αμφισβητούμενα σύνορα, τις λίμνες, τα ποτάμια, τα ρυάκια, που η αδιαφορία σου τα παρέδωσε στα χέρια των δημίων σου…

Να ζητήσεις συγνώμη από τους αρχαίους ναούς, τους θεούς και τους ήρωες σου που αηδιάζουν στην εικόνα σου…

Να ζητήσεις συγνώμη από τους νεκρούς ποιητές σου, από τα έρημα σχολεία και τις άδειες πλατείες των χωριών…

Να ζητήσεις συγγνώμη, που η αδιαφορία σου έβαλε ένα καρφί στο φέρετρο αυτής της έρμης πατρίδας…

Ήθελες να γίνεις ευρωπαίος και τυφλώθηκες, δεν μπόρεσες να δεις τον δόλο πίσω από κάθε λέξη, πίσω από κάθε νόμο, πίσω από κάθε γελοία πολιτική φάτσα που έφτυνε πάνω στην λογική σου, πίσω από κάθε χούφτα ευρώ που σου πετάνε για να σε σώσουν…

Να ζητήσεις συγνώμη για τα παιδιά που μετανάστευσαν, για τους γέρους που πεθαίνουν ταπεινωμένοι, για αυτούς που περπατάνε με σκυμμένο κεφάλι…

Να ζητήσεις συγνώμη από τον ίδιο σου τον εαυτό, πάνω στον επιθανάτιο ρόγχο της Πατρίδας σου.

Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα. Ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία…

Λίτσα Παπαδημητρίου

Εικαστικός