Βιβλιοκριτική: Τεχνική Ποινή

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας

Ένας φίλος με ρώτησε πρόσφατα πόσο πιο δύσκολο είναι να γράφεις τις σκέψεις σου για μια συλλογή διηγημάτων σε σχέση με ένα μυθιστόρημα. Η απάντηση μοιάζει πιο απλή από ότι ίσως φανταζόταν.

Όντως ένα μυθιστόρημα είναι πιο εύκολο να το προσεγγίσεις, αν κι εφόσον η ιστορία που περιγράφει του δεν είναι αρκετά περίπλοκη και οι χαρακτήρες του κάπως μονοδιάστατοι. Αντίστοιχα και τα διηγήματα μπορεί να αποδειχτούν δύσκολα στην καταγραφή των ιδεών και των συναισθημάτων που σου γεννούν, αν δεν διαθέτουν έναν “κρυφό” κώδικα που με έναν περίεργο τρόπο τα ενώνει.

Η “Τεχνική Ποινή” του Στέλιου Λιθοξοϊδη από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, είναι ένα από αυτά τα βιβλία που οι ξεχωριστές, μικρές ιστορίες τους δεν σου δημιουργούν μια αίσθηση έλλειψης συνοχής και απροσπέλαστων αντιφάσεων. Υπάρχει ο κρίκος της “τεχνικής ποινής”.

Αυτής που καταλογίζουμε στον εαυτό μας κάθε φορά που αποτυγχάνουμε, κάθε φορά που επιλέγουμε να θυματοποιούμαστε και να αποφεύγουμε τις ευθύνες μας. Μια ζωή με προβλήματα, με αδικίες, με ανισότητες, με προκαταλήψεις και στερεότυπα που μας στερούν ευκαιρίες, στον εργασιακό, τον κοινωνικό, τον ερωτικό τομέα.

Από τον εργασιακό μεσαίωνα μέχρι την απιστία. Από τη σεξουαλική ικανοποίηση μέχρι το Αλτσχάιμερ. Από την κατάθλιψη μέχρι την ανεκτικότητα στο διαφορετικό σε κάθε έκφανσή της.

Με ευθύτητα και οξυδερκεια αποτυπώνει εμπειρίες – θέματα της εποχής μας. Ο πόνος για τα αδιέξοδα. Η απογοήτευση από τις ξεφτισμένες προσδοκίες.

Παραθέτει απόψεις, χαρακτήρες, νοοτροπίες χωρίς δεκτική διάθεση. Ρεαλιστικός αλλά και εκρηκτικός, λυρικός αλλά και συγκρουσιακός. Μας καταλογίζει την τεχνική ποινή που μας αναλογεί. Μένει σε εμάς να αποδεχτούμε την ευθύνη που φέρνει μαζί της.

Πηγή: culturepoint.gr