Επικήδειος λόγος για τον Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Μ.Χ.Ε. Στέφανο Δόντσιο

Αγαπητέ μου Δάσκαλε… Πένθιμα ηχούν σήμερα οι καμπάνες του ιερού Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, όπου και έψαλες με την φωνή σου επί 50 και πλέον συναπτά έτη. Πενήντα έτη, όπου έμαθες στους μαθητές σου την τέχνη της βυζαντινής μουσικής, έτσι όπως εσύ ήξερες.. δηλαδή με αγάπη.

Αισθάνομαι πολύ μικρός Δάσκαλε μπροστά σου, για να αναφερθώ σε εσένα και στο τι ήσουν εσύ για εμένα εδώ και τόσα χρόνια.. Και αυτά που θέλω να σου πω, είναι λόγια που δεν χωράνε σε λίγες γραμμές από χαρτί.

Την πρώτη φορά που με έφερε ο πατέρας μου στο αναλόγιο για να πάρω ακούσματα της βυζαντινής τέχνης, δεν κατάλαβα και πολλά… το μόνο όμως που σίγουρα μου έμεινε ακούγοντας την φωνή σου, είναι η σπίθα της αγάπης που έστελνες εκπνέοντας την κάθε νότα και κάνοντάς την, από ένα ξερό σύμβολο, μια υπέροχη βυζαντινή μελωδία. Μόλις μπόρεσα να μάθω δύο, τρία πράγματα για την βυζαντινή τέχνη, και προσπαθούσα να τα εξασκήσω με την τριβή στο αναλόγιο δίπλα σου, είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι έχω μπροστά μου έναν τεχνίτη της βυζαντινής μουσικής, που ξέρει να κεντά με χίλια χρώματα την ψαλτική  τέχνη και να ανεβάζει στα κάλλη του ουρανού τον κάθε λογής άνθρωπο∙ να τον ευφραίνει και να τον αναπαύει.

Δάσκαλέ μου.. Ακούς.. Ήδη τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ έχουν αρχίσει από ψηλά την εγγραφή των νέων σου χερουβικών.. που μόνο εσύ ήξερες να τα ερμηνεύεις τόσο γλυκά και ταυτόχρονα ταπεινά με την ιδιαίτερη φωνή σου που ακόμη και τώρα, ηχοί στα αυτιά μου..

Δεν θα ξεχάσω ακόμα και εκείνες τις φορές που μου έκανες μάθημα με τις ώρες και εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τον τρόπο που θα έπρεπε να ερμηνεύσω το συγκεκριμένο σημείο και το μόνο που μου έλεγες, ήταν «πάμε άλλη μια Τασούλη μου..μαζί.. Πρέπει σήμερα να βγει αυτό» και μου χαμογελούσες…

Σε ευχαριστώ λοιπόν Δάσκαλέ μου, που μου έμαθες το αληθινό χαμόγελο της μουσικής και την βυζαντινή τέχνη… Σε ευχαριστώ που ήσουν συνέχεια δίπλα μου, όχι μόνο ως δάσκαλος, αλλά και ως «πατέρας» ο οποίος θα μου έπιανε το χέρι και θα μου έδειχνε τον τρόπο που θα μάθω να πορεύομαι, όχι μόνο στο δαιδαλώδη λαβύρινθο της ψαλτικής τέχνης, αλλά ταυτόχρονα και στη ζωή μου.. Σε ευχαριστώ που ήσουν.. ο Δάσκαλός μου!!!

Θα σε θυμάμαι Δάσκαλε μου για όλη μου την ζωή.. Καλόν Παράδεισον δίπλα στον Άγιο που υπηρέτησες εδώ και τόσα χρόνια! Στον άγιο Σου!!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΑΣΚΑΛΕ

Ο Μαθητής σου
Μπισδούνης Ι. Αναστάσιος